Οι βίαιες ταραχές που ξέσπασαν την προηγούμενη βδομάδα στο περιθώριο των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στη Βενεζουέλα, με αποτέλεσμα τρεις νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, χαρακτηρίστηκαν από τον διάδοχο του Τσάβες στον προεδρικό θώκο Νικολάς Μαδούρο ως «φασιστικό πραξικόπημα». Ο Μαδούρο είχε την αμέριστη συμπαράσταση όλων των κυβερνήσεων της MERCOSUR (ένωση οικονομικής συνεργασίας Αργεντινής, Βραζιλίας, Ουρουγουάης, Παραγουάης και Βολιβίας), που την περασμένη Κυριακή εξέδωσε ανακοίνωση αποκήρυξης κάθε πράξης βίας «που στοχεύει να επιτεθεί στη δημοκρατία και τους θεσμούς της, από οπουδήποτε κι αν προέρχεται». Μέχρι και το State Department έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι «δεν υπάρχει χώρος για βία από καμία πλευρά», απαντώντας στην απέλαση τριών αμερικάνων διπλωματών με την κατηγορία της συνομωσίας.
Η αλήθεια είναι ότι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, στην πλειοψηφία τους ειρηνικές, έγιναν σε διάφορες πόλεις της Βενεζουέλας, όπως μας πληροφορεί το φιλοτσαβικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Venezouelanalysis (16/2/14). Η αντικυβερνητική διαδήλωση στην πρωτεύουσα Καράκας, όμως, εξελίχθηκε σε οδομαχίες μερικών εκατοντάδων διαδηλωτών που προκάλεσαν υλικές ζημιές σε μία κρατική τράπεζα, ένα κυβερνητικό όχημα και το γραφείο του Ανώτατου Δικαστηρίου. Ο δήμαρχος της Chacao (μίας από τις πέντε Δημαρχίες της πρωτεύουσας) Ραμόν Μουτσάτσο, ο οποίος ανήκει στην αντιπολίτευση, καταδίκασε τη «βία και τους βανδαλισμούς» που διαπράχτηκαν. Ο δε ηγέτης της αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες, ο οποίος έχασε στον πόντο από τον Μαδούρο στις προεδρικές εκλογές που έγιναν πριν από ένα περίπου χρόνο, ζήτησε από τους διαδηλωτές να κάνουν μια «εθνική πορεία κατά της βίας και των παραστρατιωτικών».
Και ο Μαδούρο καταδίκασε τη βία των δικών του οπαδών, λέγοντας ότι κάποιος που φοράει το μπλουζάκι με τον Τσάβες και παίρνει το πιστόλι για να επιτεθεί δεν είναι επαναστάτης, προειδοποιώντας πως όποιος θέλει να παλέψει με τα όπλα πρέπει να φύγει από το στρατόπεδο των Τσαβιστών. Ταυτόχρονα, κατηγόρησε έναν από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης, τον 42χρονο οικονομολόγο (σπουδαγμένο στις ΗΠΑ) Λεοπόλδο Λόπες, για υποκίνηση της βίας. Ο Λόπες παραδόθηκε λίγο αργότερα στις αρχές με στόχο να το παίξει «ήρωας» που ζητά δημοκρατικές αλλαγές στη χώρα.
Είναι βέβαιο ότι η αμερικανόδουλη αντιπολίτευση που οργανώνει τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη χώρα (οι οποίες ξεκινούν από τα Πανεπιστήμια) θέλει την ανατροπή του Μαδούρο και την εγκαθίδρυση ενός τυπικού νεοφιλελεύθερου καθεστώτος, απολύτως ευθυγραμμισμένου με τα αμερικάνικα συμφέροντα στην περιοχή. Αλλο τόσο, όμως, είναι βέβαιο ότι οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «φασιστικό πραξικόπημα», όταν ο λαός της Βενεζουέλας βρίσκεται αντιμέτωπος με τόσα οικονομικά προβλήματα που επόμενο είναι να προκαλούν δυσαρέσκεια στο εσωτερικό. Το ακριβές εύρος της δυσαρέσκειας αυτής δε μπορούμε να το γνωρίζουμε, φάνηκε όμως και από την οριακή νίκη του Μαδούρο στις περσινές προεδρικές εκλογές (η διαφορά από τον αντίπαλό του ήταν μόλις 2%) και δεν μπορεί να κρυφτεί από τις φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις που οργάνωσε ο Μαδούρο.
Οταν ο ετήσιος πληθωρισμός καλπάζει σε επίπεδα ρεκόρ της τάξης του 56% (!) και υπάρχουν ελλείψεις στο 28% των προϊόντων, όπως επισημαίνει η Κεντρική Τράπεζα της χώρας, τότε οι «σοσιαλιστικές» κορόνες δε μπορούν να κρύψουν τη ζοφερή πραγματικότητα. Επόμενο είναι να ξεσπάσουν αντιδράσεις που θα πάρουν ακόμα και βίαιο χαρακτήρα. Η αλήθεια είναι ότι το τσαβικό καθεστώς, ποτέ δεν αντιτάχτηκε στον καπιταλισμό. Οι εθνικοποιήσεις που έκανε (πάντα με αποζημιώσεις, κυρίως εγκαταλελειμμένων επιχειρήσεων) δεν ήταν «βήματα στο σοσιαλισμό», αλλά επιλογές που έγιναν κάτω από την πίεση των εργατών που ορισμένες φορές αντιμετώπισαν τα «σοσιαλιστικά ΜΑΤ», όπως συνέβη με τους εργάτες της Ternium Sidor, της τέταρτης μεγαλύτερης χαλυβουργίας στη Λατινική Αμερική (βλ. https:// www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5380&cat_id=20&pos=2&issue_id=176) ή της Μιτσουμπίσι (βλ. https://www. eksegersi.gr/article.php?article_id=3692&cat_id=20&pos=2&issue_id=142). Απλά, τώρα ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» ξεβρακώνεται υπό το βάρος της αδυσώπητης οικονομικής πραγματικότητας…
