Στις 28 Οκτώβρη του 2011, σε όλη την Ελλάδα ο λαός κυνηγούσε τους πολιτικούς στις παρελάσεις. Τα τηλεοπτικά πλάνα από την Καλαμάτα έδειξαν τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Οδυσσέα Βουδούρη, τον μόνο βουλευτή που είχε το θράσος να πάει στην εξέδρα των επισήμων, να κυνηγιέται από διαδηλωτές και να καταφεύγει έντρομος στην προστασία της αστυνομίας, η οποία τον φυγάδευσε.
Ο Βουδούρης ήταν ένας εκ των «κηπουρών» του Γιωργάκη, αλλά χωρίς το «γκελ» των υπόλοιπων «κηπουρών». Ο καημός του ήταν να μπει στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό και εμφανιζόταν στα κανάλια ως σφόδρα μνημονιακός, ενώ δεν παρέλειπε να κάνει κριτική στους υπουργούς που δεν ακολουθούσαν πιστά τις διαταγές της τρόικας, καλώντας τον Παπανδρέου να τους διώξει. Το 2011, ενώ πλέον είχαν φανεί οι καταστροφικές συνέπειες του Μνημόνιου και των εφαρμοστικών του νόμων που ψηφίζονταν ο ένας μετά τον άλλο, έστειλε επιστολή στον Παπανδρέου, στην οποία έγραφε: «Είναι πλέον επιτακτικό να μπουν στην άκρη ψευδοδιλήμματα και προσωπικές πρακτικές, που μόνο μεταχρονολογούν τις αναγκαίες αποφάσεις, με μεγαλύτερο όμως κόστος για όλους. Και ενώ ορισμένοι υπουργοί μάχονται αποφασιστικά χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, άλλοι δεν ακολουθούν αυτό το δρόμο. Θεωρούμε πλέον επιβεβλημένο, όσα μέλη της κυβέρνησης δεν αντέχουν την πίεση των περιστάσεων ή βάζουν σε προτεραιότητα την προσωπική τους πορεία, να αποχωρήσουν απ' αυτή».
Δυστυχώς γι’ αυτόν, ο Παπανδρέου δεν πρόλαβε να τον κάνει υφυπουργό. Από τα μέσα του 2011 είχε χάσει την πρωτοβουλία και ήταν όμηρος των διάφορων ομάδων και μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Μέχρι που το Νοέμβρη αναγκάστηκε να παραιτηθεί, παραδίδοντας τη σκυτάλη στον Παπαδήμο, επικεφαλής μιας τρικομματικής κυβέρνησης πλέον. Θέση για τον Βουδούρη στην κυβέρνηση Παπαδήμου δεν υπήρχε. Επιπρόσθετα, αντιμετώπιζε το φάσμα της πολιτικής εξαφάνισης. Προσβάσεις στο μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ δεν είχε, στη Μεσσηνία δεν τον ήθελε κανένας και ο προστάτης του Γ. Παπανδρέου βάδιζε προς την πολιτική του συνταξιοδότηση. Τότε ο Βουδούρης έκανε το μεγάλα άλμα και από σφόδρα μνημονιακός έγινε «αντιμνημονιακός», φτύνοντας εκεί που πριν έγλειφε. Καταψήφισε το Μνημόνιο-2 και όταν ο Παπανδρέου τον έθεσε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας, δήλωσε «με διέγραψε ένας αποτυχημένος»!
Στο καφέ «Μαύρη Πάπια» ανακοινώθηκε η προσχώρηση διάφορων πρώην Πασόκων στη ΔΗΜΑΡ. «Η συνεργασία μου με τη ΔΗΜΑΡ δεν είναι μια συγκυριακή επιλογή εκλογικού χαρακτήρα. Είναι μια καίρια πολιτική πράξη που βασίζεται στην πάγια πεποίθησή μου ότι η αλλαγή πορείας σε αυτή τη χώρα απαιτεί τη συμβολή της Αριστεράς, που δέχεται να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες», δήλωσε ο Βουδούρης. Η συμφωνία του με τον Κουβέλη προέβλεπε να κατέβει υποψήφιος όχι στη Μεσσηνία, όπου θα έτρωγε «φούμο», αλλά στην αχανή Β’ Αθήνας, όπου θα μπορούσε να εξαργυρώσει την «αντιμνημονιακή» του στάση. Εκλέχτηκε άνετα (είχε, βλέπετε, αναγνωρισιμότητα σε σχέση με την πλειοψηφία των άσημων υποψήφιων της ΔΗΜΑΡ), αλλά ο Κουβέλης δεν τον έβαλε στην κυβέρνηση. Προτίμησε τους εμπίστους του Ρουπακιώτη, Μανιτάκη, Παπαθεοδώρου, Σκοπούλη.
Αυτό για τον Βουδούρη ήταν casus belli. Κατάλαβε ότι ο Κουβέλης τον αντιμετωπίζει ως αναλώσιμο. Διαισθάνθηκε ότι με την προϊούσα πολιτική φθορά της ΔΗΜΑΡ θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπος με το φάσμα της πολιτικής εξαφάνισης και έβαλε έγκαιρα πλώρη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Καταψήφισε τον προϋπολογισμό του 2013, αλλά ο Κουβέλης δεν τον διέγραψε για να τον κάνει ήρωα. Τον έβαλε σε καραντίνα, μέχρι που έφυγε παρέα με τον Μουτσινά (άλλον πρώην Πασόκο) και έφτιαξε… κόμμα, την «Κοινωνία Πρώτα». Αν ο ΣΥΡΙΖΑ τον έπαιρνε αμέσως, όπως τον Μιχελογιαννάκη, θα πήγαινε περπατώντας στα τέσσερα, όμως λόγω του σφοδρού μνημονιακού παρελθόντος του υπήρχαν αντιδράσεις. Γι’ αυτό έφτιαξε «κόμμα» και συμφώνησε να προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ διά της πλαγίας, μέσω της υποψηφιότητας για την Περιφέρεια Πελοποννήσου. Αν κερδίσει, μια χαρά του πέφτει το κοστούμι. Αν χάσει, κανένας δε θα μπορεί να του αρνηθεί μια θέση στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Την επομένη της ανακήρυξής του από την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία η ομάδα Τσίπρα επέβαλε τη λογική του «πακέτου» (η ΚΕ δεν είχε το δικαίωμα να απορρίψει κάποιον από τους προτεινόμενους υποψήφιους), ο Βουδούρης εμφανίστηκε σε πολιτική εκπομπή του ΒΗΜΑ FM με το γνωστό ναπολεόντειο ύφος του, για να πει ότι δεν είναι ούτε πρόκειται να γίνει μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει φτιάξει ένα φορέα που φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο της «Ελιάς» στην Αριστερά. «Οπως και οι 58, αλλά από την άλλη μεριά». Την έπεσε ονομαστικά στον Π. Λαφαζάνη και υπερασπίστηκε την ψήφο που έδωσε στο Μνημόνιο. Ξέσπασε σάλος, από τον ΣΥΡΙΖΑ του διαμήνυσαν να μαζευτεί και ο Βουδούρης, καταπώς το συνηθίζει, έκανε δήλωση ότι «παραποιούν τα λεγόμενά του» και ότι ο συντάκτης της ιστοσελίδας του ΒΗΜΑ FM χρησιμοποίησε σε βάρος του «φτηνά προπαγανδιστικά κόλπα». Ο ραδιοσταθμός απομαγνητοφώνησε τη συνέντευξή του, στην οποία μεταξύ άλλων λέει: «Το 2010 ανακαλύψαμε ότι η Ν.Δ. κληροδότησε στην Ελλάδα ένα πρωτογενές έλλειμμα 24 δισ. ευρώ. Υπήρχε περίπτωση να βγούμε από αυτήν την κατάσταση χωρίς να γίνει δημοσιονομική προσαρμογή; Εγώ λέω όχι… Δεν έχω κανένα λόγο να μπω σε μια διαδικασία μετάνοιας (για τις επιλογές μου). Ούτε εγώ ζητώ σε κανέναν να μετανιώσει όταν έλεγε ότι πρέπει να γίνουν 100.000 προσλήψεις ή να βγούμε από το ευρώ»!
Δε θ’ ασχολούμασταν καθόλου με τον Βουδούρη, ούτε με τον πραξικοπηματικό τρόπο που τον επέβαλε η ομάδα Τσίπρα, αν στην περίπτωσή του δεν υπήρχαν κάποιοι ισχυροί πολιτικοί συμβολισμοί που ξεπερνούν το πρόσωπο.
Τι συμβολίζει ο Βουδούρης; Τον απόλυτο προσωπικό αμοραλισμό, τον πολιτικό σαλταδορισμό, τη χαμέρπεια. Γιατί τον επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχρισε υποψήφιο κάποιο τοπικό στέλεχος, έστω και όχι τόσο γνωστό; Ισως γιατί στις κρυφές δημοσκοπήσεις που γίνονται ο Βουδούρης πήγαινε καλύτερα από άλλους. Κυριάρχησε, δηλαδή, η στυγνή εξουσιαστική λογική, έστω και αν χρειάστηκε να ποδοπατηθεί η θέληση των τοπικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στην Πελοπόννησο.
Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο, σημαντικότερο, που δεν αφορά ζητήματα πολιτικής ηθικής, αλλά ζητήματα πρακτικής πολιτικής. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει ανθρώπους σαν τον Βουδούρη, όχι τόσο γιατί έχουν κάποια προσωπική δύναμη μετρούμενη σε ψήφους, όσο γιατί, πρώτο, μ’ αυτούς υλοποιείται η «στροφή προς το Κέντρο» και, δεύτερο, αυτοί οι άνθρωποι σε συμβολικό επίπεδο συνδέουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τη λογική διαχείρισης της κρίσης και των υποχρεώσεων που απορρέουν από τις δανειακές συμβάσεις και τα Μνημόνια. Ετσι κι αλλιώς εκείνα τα ηρωικά του τύπου «με ένα νόμο θα καταργήσουμε τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους» έχουν εγκαταλειφθεί προ καιρού. Η «ρεαλιστική προσαρμογή» απαιτεί συμβολισμούς σε όλα τα επίπεδα. Απαιτεί υποψήφιους τον μνημονιακό «κηπουρό» του ΓΑΠ Βουδούρη, τον κολλητό του Καμμένου καναλάρχη της Βόρειας Ελλάδας, τον τέως «Ιταλό» της ακραίας εθνικιστικής πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ στο Νότιο Αιγαίο και ποιος ξέρει πόσους άλλους του ίδιου φυράματος, όταν έρθει η ώρα των βουλευτικών εκλογών. Και βέβαια, μια χαρά συνεκτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν οι υποκριτικές αντιδράσεις της λεγόμενης αριστερής πτέρυγας. Είναι το πιο χρήσιμο αμορτισέρ για το κόμμα.
Πέτρος Γιώτης