ή τζάμπα θα χαθούμε;
Καλώς ήρθαμε συντρόφια.
Γιατί να σκέφτεσαι τι θα γράψεις όταν όλα προσφέρονται έτοιμα και σπαραξικάρδια (από μία πλευρά. Από άλλη είναι εξοργιστικά).
Διάλογος δημοσιογράφου με τον Γιάννη Σμαραγδή και απάνθισμα από καλοκαιρινές δημόσιες δηλώσεις του: – Πάντως, βλέπω ένα φλερτ με τη Ν.Δ. Για τον Αντώνη Σαμαρά μάλιστα, είχατε βγει και είχατε πει πως είναι ο καλύτερος καπετάνιος, ο άνθρωπος που θα σώσει το καράβι της Ελλάδας. Α, ναι, και πως είναι ωραίος. – Ναι, είχα πει πως είναι ψηλός και όμορφος. Δεν είναι; – Μα αυτό είναι το θέμα; – Ναι, η ομορφιά έχει σημασία. Ο πρώτος μινωικός νόμος μιλούσε για την αξία της ομορφιάς. – Εδώ ο κόσμος καίγεται, άνθρωποι απολύονται και πεινάνε και μας ενδιαφέρει το ύψος του κ. Σαμαρά; – Μα οι καλλιτέχνες ασχολούνται με την ομορφιά. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά των πολιτικών αναλυτών, των δημοσιογράφων, των επιστημόνων. – Δηλαδή δεν θα σας ενδιέφερε να γυρίσετε μια ταινία για όσα συμβαίνουν γύρω μας; – Οχι. Δεν είναι αυτή η δουλειά της τέχνης. Η τέχνη δημιουργεί οροπέδια καταφυγής της ανθρώπινης ψυχής. Δεν αντιγράφει ούτε ερμηνεύει τη ζωή». Η τέχνη δεν πρέπει να είναι καταγγελτική. Η τέχνη είναι παρηγορητική.
Κι αν νομίζετε ότι τελειώσαμε, γελιέστε. Ιδού η λαμπρή συνέχεια: – Τελικά συνειδητοποίησα πως η Αριστερά ήταν μια ιδεολογία αλλότρια, ξενόφερτη, που την υπηρετήσαμε ισχυρά. Η θεωρία ήταν μακριά από την πράξη. Ο διεθνισμός της Αριστεράς ήταν ένα πρόσχημα που χρησιμοποίησε η Ρωσία για να γκρεμίσει τα σύνορα και να κάνει ό,τι έκανε στην Ανατολική Ευρώπη. Το 1945, που έγινε η συμφωνία Στάλιν-Τσόρτσιλ και δόθηκε η Ελλάδα στην Αγγλία, γιατί οι ηγέτες της Αριστεράς δεν ειδοποίησαν τον κόσμο και τον άφησαν να ανέβει στα βουνά ενώ ήταν καταδικασμένος; (…) – Αλλαξα από τότε που ο Λεωνίδας Κύρκος χαρακτήρισε «γελοία ανθρωπάκια» τους τότε ηγέτες.
Εκτοτε έπαψα να είμαι «ιδιοκτησία» της Αριστεράς, βγήκα από το μαντρί, έγινα απελεύθερος. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου και δεν θα ξανασυνεργαστώ με την Αριστερά. Σταδιακά πάντως, μέσα από την ενασχόλησή μου με τα ελληνικά γράμματα στράφηκα σε αυτό που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «ελληνική ιδεολογία». – Πώς την εννοείτε ακριβώς; – Με ενδιαφέρουν αυτοί που αγαπούν την πατρίδα τους, τη σέβονται και την υπερασπίζουν. Εξω από κομματικά και άλλα κριτήρια. – Δηλαδή θεωρείτε τους αριστερούς ανθέλληνες; – Εννοώ απλώς πως κάθε φορά που έχω το δίλημμα τι να ψηφίσω, πηγαίνω με αυτόν που αισθάνομαι πως θα υπερασπιστεί την πατρίδα εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Αν οι έλληνες πολιτικοί αγαπούσαν την πατρίδα μας, τώρα θα ήταν μεγάλη. Αλλά αγαπούν το κόμμα τους. (…) – Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή, στην κατάλληλη θέση και δεν έπαψα να στέλνω την θετική μου ενέργεια όσο πιστεύω ότι προσπαθεί.
Κλείνουμε με τη μαντινάδα του Γιάννη Σμαραγδή προς τον πρωθυπουργό, μόνο και μ’ όνο γιατί είναι σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο με τον οποίο asshole ίτε η Κοντροστήλη «μ’ ένα περιστέρι στον Κορυδαλλό»: «Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός στ’ς Αμερικής τ’ αλώνι / κι έλαμψες κι ήρθες νικητής και σ' αγαπάμε όλοι».
Κι επειδή χαλαρώσατε νομίζοντας πως τα δεινά έλαβαν τέλος (για σήμερα), πάρτε κι ένα Ρένο Χαραλαμπίδη: «Εχουμε έναν πρωθυπουργό που δουλεύει πολύ. Εφτά το πρωί είναι στο γραφείο του. Είχαμε φτάσει σε ένα σημείο παρακμής που οι πρωθυπουργοί δεν πήγαιναν καν στο Μαξίμου. Ο Σαμαράς είναι ένας άνθρωπος που τον εμπιστεύομαι πάρα πολύ. Δεν γνωρίζω πολιτικούς, δεν κάνω παρέα με πολιτικούς, αλλά ο Σαμαράς είναι ένας άνθρωπος προσγειωμένος απόλυτα και κάνει τη δουλειά του με συνέπεια. Εχει το ίδιο κινητό εδώ και είκοσι χρόνια. Ξέρω ότι ακόμη και μήνυμα να του στείλεις θα το διαβάσει ο ίδιος και θα ασχοληθεί με το αίτημά σου ή το πρόβλημά σου. Το είδα με τα μάτια μου αυτό κι όταν τον ρώτησα γιατί το κάνει μου είπε "μα για να έχω επαφή με την κοινωνία, με τους ανθρώπους, να γνωρίζω τα πάντα". Αν μου το ζητούσε ο Σαμαράς θα ήμουν και πάλι υποψήφιος» (στις προηγούμενες εκλογές ο Ρένος Χαραλαμπίδης είχε δηλώσει «είμαι υποψήφιος με τον Σαμαρά, όχι με τη ΝΔ»).
Κοκκινοσκουφίτσα
