Και να ήθελε κανείς να αναζητήσει κοινωνικοπολιτική σημασία στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας τις παραπολιτικές πλευρές, δεν του το επιτρέπουν οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι, που αναλώθηκαν σε μια μάχη χαρακωμάτων ανάμεσα στις φράξιες, που δεν είχε καμιά κοινωνικοπολιτική σημασία, αλλά μοναδικό επίδικό της ήταν η νομή της κομματικής εξουσίας. Ακόμα και μετά τη λήξη του συνέδριου, η μεν πλειοψηφία υπενθύμισε, διά στόματος Σκουρλέτη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι «ενιαίο κόμμα», με Καταστατικό, το οποίο δεσμεύει όλους. Και η μειοψηφία ανακοίνωσε ότι «το ποσοστό που συγκέντρωσε η λίστα της καταδεικνύει την εμπιστοσύνη και την ανοδική απήχηση που συναντούν οι θέσεις και οι εναλλακτικές προτάσεις της όχι μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά σε όλη την Αριστερά και τον κόσμο της και ευρύτερα στην κοινωνία», προϊδεάζοντας έτσι για συνέχιση της ξεχωριστής πολιτικής της παρέμβασης.
Ποια ήταν τελικά τα επίδικα του συνέδριου του ΣΥΡΙΖΑ; Οχι βέβαια οι τροπολογίες που κατέθεσε η μειοψηφία για διαγραφή του χρέους και τα παρόμοια, οι οποίες απορρίφθηκαν περίπου διά βοής. Μήπως οι θέσεις της πλειοψηφίας που επικυρώθηκαν πρόκειται να εφαρμοστούν, αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει ποτέ κυβέρνηση; Εχουμε ασχοληθεί πολλές φορές με τον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε καταδείξει τις συνεχείς κωλοτού-μπες των ηγετικών του στελεχών, έχουμε αναλύσει το πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο που κρύβεται πίσω από κάθε διακήρυξή του. Θα ήταν ξεστράτισμα από την ουσία, αν μ’ αφορμή το συνέδριο ασχολούμασταν και πάλι μ’ αυτά και όχι με το πραγματικό περιεχόμενό του, που ήταν ο φραξιονιστικός αγώνας.
Κερδίσαμε όλοι εμείς και χάσαν όλοι οι άλλοι θα έλεγε ένας εύστοχος τίτλος για όσα διαμείφθησαν στο κλειστό του Ταεκβοντό. Για παράδειγμα, ο Τσίπρας εκλέχτηκε πρόεδρος από το συνέδριο, έστω και με τη μειοψηφία να επιλέγει τα λευκά και τα άκυρα. Υπήρχε άραγε περίπτωση να μην εκλεγεί από την ΚΕ, όταν η δική του φράξια πήρε το 70% των μελών της; Φυσικά και θα εκλεγόταν, όμως θα έπρεπε και να λογοδοτεί στην ΚΕ, ενώ τώρα θα λογοδοτεί στο συνέδριο, θα είναι «όργανο» από μόνος του και κανένας δε θα μπορεί να του πει τίποτα.
Από την άλλη, η ομάδα Τσίπρα έχασε κατά κράτος από τον Γλέζο στο θέμα της διάλυσης των συνιστωσών, που παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες, και από τη μειοψηφία στο θέμα της εκλογής με ενιαία λίστα. Ετσι, κατέφυγε στη λύση των χωριστών ψηφοδελτίων, για να δει στο τέλος την ομάδα Λαφαζάνη να βγαίνει ενισχυμένη σε σχέση με τη συνδιάσκεψη, φτάνοντας το 30%, έναντι του 25% που είχε πάρει στη συνδιάσκεψη.
Αρα, κάθε φράξια, κάθε προβεβλημένο στέλεχος, έχει κάτι να πανηγυρίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, ως τέτοιος φαίνεται να βγήκε από το συνέδριο όχι ενισχυμένος αλλά αδυνατισμένος. Για ένα σοσιαλδημοκρατικό (αστικό) κόμμα εξουσίας, όμως, δεν ισχύουν συμπεράσματα που θα ίσχυαν για ένα κομμουνιστικό κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει περισσότερα μέλη απ’ αυτά που έχει το ΠΑΣΟΚ. Εχει όμως υπερτριπλάσιους ψηφοφόρους. Αυτοί οι ψηφοφόροι δε δίνουν δεκάρα για τον Λαφαζάνη και τη φράξια του, για τον Γλέζο και τον Θεωνά. Αυτοί θα ψηφίσουν (αν ψηφίσουν) Τσίπρα, όπως ψήφιζαν Ανδρέα ή Γιωργάκη. Με την ελπίδα ότι κάτι καλύτερο μπορεί να προκύψει και χωρίς να διαβάσουν ούτε διαγωνίως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Τυχαίο είναι, νομίζετε, ότι πρώην Πασόκοι, όπως η Σακοράφα και ο Κουρουμπλής, δεν έθεσαν υποψηφιότητα για την ΚΕ; Δεδομένου ότι δεν έχουν δική τους ισχυρή φράξια, θα εκλέγονταν σε πολύ χαμηλή σειρά, ενώ ως βουλευτές εκλέγονται στις πρώτες θέσεις, μακριά από αυτούς που ακολουθούν κι αυτό θέλουν να διατηρήσουν, θυμίζοντας και ως προς αυτό την παράδοση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, των οποίων οι κοινοβουλευτικές ομάδες ήταν διαχωρισμένες από τον κομματικό μηχανισμό.
Από την άλλη, όμως, πρέπει να σημειωθεί ότι τα κλασικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι καθέτως δομημένα ως αρχηγοκεντρικά. Οποιος πάει κόντρα στον αρχηγό διαγράφεται. Μπορεί να το κάνει αυτό ο Τσίπρας; Σίγουρα όχι, ιδιαίτερα μετά το 30% του Λαφαζάνη και της παρέας του. Αρα, ο Τσίπρας και η δική του παρέα θα πρέπει από τώρα και στο εξής να αναζητήσουν ένα νέο consensus με τη μειοψηφία. Φυσικά, αυτό δεν πρόκειται να στηριχτεί σε αρχές, αλλά σ’ ένα νέο παζάρι. Δεν ξέρουμε, όμως, πόσο αυτό μπορεί να αποδώσει. Αν δεν αποδώσει, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα δεχτεί πλήγμα, γιατί οι πολιτικοί του αντίπαλοι θα αξιοποιούν κάθε «ηρωική» δήλωση του Λαφαζάνη, του Στρατούλη και των υπόλοιπων για να πλήξουν τη διείσδυση του ΣΥΡΙΖΑ στους «νοικοκυραίους» που έχουν για φετίχ τους το ευρώ.
Για να το πούμε διαφορετικά, ο Τσίπρας δεν είναι Παπανδρέου. Του το θύμισε με τον τρόπο του ο Γλέζος, αναγκάζοντάς τον να φάει χώμα. Αρα, το πιθανότερο είναι να έχουμε νέα επεισόδια με στελέχη της μειοψηφίας που θα κάνουν «ηρωικές» δηλώσεις, ενώ ο Τσίπρας, ο Σκουρλέτης, ο Δραγασάκης και οι άλλοι οικονομολόγοι θα προσπαθούν να «μαζέψουν» την κατάσταση κάνοντας ολοένα και πιο «ρεαλιστικές» παρεμβάσεις, για να ισορροπήσουν τα πράγματα. Να φτάσουν σε ρήξη και διάσπαση δεν το βλέπουμε για το ορατό μέλλον.
Κατά τα άλλα, η «πολιτική απόφαση» του συνέδριου του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιλάμβανε εκπλήξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει την πρόθεσή του να διαχειριστεί τον ελληνικό καπιταλισμό. Ιχνος αντικαπιταλιστικής αιχμής ή διακήρυξης δεν υπάρχει στην πολιτική απόφαση του συνεδρίου του. Υπάρχουν μόνο οι γνωστές ρεφορμιστικές κορόνες περί αποκατάστασης των εργατικών δικαιωμάτων, οι οποίες αποτελούν «αντίφαση στους όρους» με τη γενική διαχειριστική πρόταση. Γιατί τα εργατικά δικαιώματα δεν πετσοκόπηκαν από κάποια έμφυτη κακία των καπιταλιστών και του πολιτικού τους προσωπικού και η «κινεζοποίηση» δεν προωθείται λόγω της ιδεοληψίας της Μέρκελ και των συμμάχων της, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η «κινεζοποίηση» αποτελεί όρο για την ανάκαμψη του ελληνικού καπιταλισμού (όπως και κάθε καπιταλισμού σε συνθήκες κρίσης). Δεν μπορείς, λοιπόν, από τη μια να ορκίζεσαι στην «υγιή επιχειρηματικότητα», δηλαδή τον καπιταλισμό, και από την άλλη να υποστηρίζεις ότι θα εξαλείψεις την «κινεζοποίηση» που αποτελεί όρο για την «υγιή επιχειρηματικότητα». Δυστυχώς, η σύγχυση που βασιλεύει στις εργαζόμενες μάζες, επιτρέπει στους σύγχρονους σοσιαλδημοκράτες (όπως είχε επιτρέψει και στους παλαιότερους) να τις καταδημαγωγούν με τέτοιες διακηρύξεις. Με τη διαφορά ότι οι παλαιότεροι σοσιαλδημοκράτες είχαν τη δυνατότητα για μερικά χρόνια να πετάξουν μερικά ψίχουλα στους εργαζόμενους, ενώ οι σημερινοί δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, λόγω της βαθιάς κρίσης όχι μόνο του ελληνικού, αλλά του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Τι έμεινε, τελικά, από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ; Ο Τσίπρας, στο κλείσιμο των εργασιών, να προσποιείται τη μετεμψύχωση του Ανδρέα Παπανδρέου, καλώντας τους Πασόκους να προσχωρήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ, διότι το κόμμα τους «δεν έχει καμία σχέση με την 3η του Σεπτέμβρη και με το ΠΑΣΟΚ που επαγγέλθηκε αλλαγή, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη»!
Πέτρος Γιώτης