«Ο κ. Παπαγεωργόπουλος εκλέχτηκε τρεις φορές από το λαό. Αξιολογήθηκε θετικά. Πράγματι έμεινα ενεός χθες απ’ αυτό το δημαρχείο της Θεσσαλονίκης το καινούργιο. Είναι κόσμημα. Και πράγματι έχει προσφέρει πάρα πολλά. Και κανείς δεν το αμφισβητεί». (Αντώνης Σαμαράς, ΔΕΘ 2010).
«Για τον Βασίλη τον Παπαγεωργόπουλο εγώ χάρηκα πολύ με την τελευταία εξέλιξη (σ.σ. Αφέθηκε από τον ανακριτή ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους) και θέλω να το πω ξεκάθαρα ότι θεωρώ ότι ο Βασίλης ο Παπαγεωργόπουλος είναι ένας έντιμος άνθρωπος, ο οποίος έχει προσφέρει απίστευτα πολλά πράγματα στην πόλη της Θεσσαλονίκης». (Αντώνης Σαμαράς, ΔΕΘ 2011).
Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Θεσσαλονίκης προφανώς είχε αντίθετη άποψη απ’ αυτή του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Οχι μόνο βρήκε τον Παπαγεωργόπουλο ένοχο υπεξαίρεσης εξαιρετικά μεγάλου ποσού (δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ) από το ταμείο του Δήμου Θεσσαλονίκης, αλλά έκρινε πως στον κατά Σαμαρά πολιτικό αδάμαντα δεν πρέπει να αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό, διότι ήταν και πριν τη συγκεκριμένη υπεξαίρεση εθισμένος στο οικονομικό έγκλημα («Δεν μπορεί ένας δημόσιος άρχοντας να αποφασίσει να κλέψει ξαφνικά το 1999. Το αδίκημα δεν είναι πρωτογενές. Η εγκληματική δράση Παπαγεωργόπουλου-Λεμούσια αποκλείει ότι έζησαν έντιμο βίο πριν από το αδίκημα της υπεξαίρεσης», ήταν το σκεπτικό που ανακοίνωσε ο πρόεδρος του δικαστηρίου που απέρριψε το αίτημα αναγνώρισης ελαφρυντικού). Ετσι τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη.
Οταν ένα αστικό δικαστήριο φτάνει ομόφωνα σε μια τέτοια απόφαση, έχοντας επί μήνες στο εδώλιο απέναντί του έναν προβεβλημένο αστό πολιτικό, για πολλά χρόνια βουλευτή και μετά δήμαρχο, που πέρασε στην πολιτική εξαργυρώνοντας μια διάσημη καριέρα πρωταθλητή του στίβου («ο φτερωτός γιατρός» έκανε πολλούς να ξεχνούν τη χούντα, όταν αναμετριόταν στα ίσα με τον Βαλερί Μπορζόφ), σημαίνει πως δεν έχει ίχνος αμφιβολίας για την ενοχή του και για την προσωπικότητά του.
Ο Σαμαράς, βέβαια, δεν παρέστη ως μάρτυρας στη δίκη. Περιορίστηκε στη στήριξη που προσέφερε παλιότερα στο στέλεχος της Δεξιάς. Δεν ξέρουμε αν προσπάθησε να τον βοηθήσει παρασκηνιακά ή αν αποστασιοποιήθηκε τελείως, για να μην πάθει κανένα χουνέρι. Για ένα πράγμα, όμως, είμαστε σίγουροι. Στην αστική πολιτική ισχύει το «στη λαμογιά παρέα, στα δικαστήρια χώρια». Οι «απρόσεκτοι» πρέπει να καθαρίσουν μόνοι τους, όταν δεν μπορεί να τους καθαρίσει το σύστημα. Οταν ο Σαμαράς προσέφερε δημόσια στήριξη στον Παπαγεωργόπουλο, τον είχε ανάγκη. Είχε ανάγκη από το μηχανισμό που διέθετε στη Θεσσαλονίκη ο πρώην δήμαρχος. Το ίδιο δεν έκανε και με τον Ψωμιάδη; Πριν μερικούς μήνες, ο ίδιος ο Σαμαράς όρισε τον Ψωμιάδη «μακεδονάρχη» της προεκλογικής εκστρατείας της ΝΔ, μολονότι ο πρώην τηλενομάρχης είχε καταδικαστεί από δικαστήριο και είχε εκπέσει του περιφερειαρχικού αξιώματος. Βλέπετε, ο Ψωμιάδης με το δικό του μηχανισμό μάζευε ακροδεξιές ψήφους κι ο Σαμαράς είχε ανάγκη από το κάθε «κουκί» (ιδιαίτερα από τα ακροδεξιά, που θα πήγαιναν στους νεοναζί ή τον Καρατζαφέρη). Οταν ο Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός, όχι μόνον εγκατέλειψε τον Ψωμιάδη, αλλά φρόντισε να εκλεγεί περιφερειάρχης ένας εσωκομματικός του αντίπαλος, ο Τζιτζικώστας, αφαιρώντας έτσι από τον Πανίκα κάθε εξουσία.
Στον Κορυδαλλό είναι ήδη ο Τσοχατζόπουλος με τον Σμπώκο (υπόδικοι αυτοί), θα τους κάνει παρέα τώρα κι ένας δεξιός (αν και μάλλον ο Παπαγεωργόπουλος θα κρατηθεί στη Θεσσαλονίκη). Το λαϊκό αίσθημα μπορεί εν μέρει να ικανοποιηθεί, η αλήθεια όμως είναι πως η λαμογιά διασχίζει οριζοντίως και καθέτως το αστικό πλέγμα εξουσίας. Οταν κάποιοι εκτίθενται πάρα πολύ και αναγκαστικά τους πιάνει η τσιμπίδα του νόμου, δεν έχουμε κάποιες εξαιρέσεις από τον κανόνα, αλλά κάποιες περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
