Πρέπει να βρίσκεται σε μεγάλη απελπισία ο Σαμαράς, για να σηκωθεί και να πάει στο Κατάρ, κουβαλώντας ολόκληρη κουστωδία υπουργών και καπιταλιστών, και να εισπράξει τελικά μια μεγαλοπρεπέστατη χλαπάτσα από τον εμίρη του κρατίδιου. Γιατί, βέβαια, το μνημόνιο οικονομικής συνεργασίας που υπέγραψε, έχει τόση αξία όση είχε και το μνημόνιο των 5 δισ. ευρώ που είχε υπογράψει ο Παπανδρέου με τον Αλ-Θάνι (στη Νέα Υόρκη, αν δεν μας απατά η μνήμη μας).
Η ίδρυση fund για τη χρηματοδότηση ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων ήταν το τελευταίο καταφύγιο του Σαμαρά, για να ‘χει κάτι ν’ απασχολεί τα δάχτυλά του στο ταξίδι της επιστροφής. Ομως ο Αλ-Θάνι φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι πρόκειται για εκδήλωση προθέσεων, για την οποία μάλιστα δεν έχει προσδιοριστεί κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Αστεία πράγματα! Σιγά μην ασχοληθούν τ’ αρπακτικά του Κατάρ, που αποτελεί ένα τεράστιο πλυντήριο «μαύρου χρήματος» (και πολιτικού), με τις κακομοιριασμένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις της Ελλάδας. Αυτοί θέλουν απευθείας διακρατικές συμφωνίες για κάποια «φιλέτα», τις οποίες ο Σαμαράς δεν μπορεί να τους δώσει, γιατί υπάρχει ο Κέρβερος της Κομισιόν.
Ούτε οι καπιταλιστές που συνόδευαν τον Σαμαρά γύρισαν με συμφωνίες στους χαρτοφύλακές τους. Εκαναν ένα ωραίο ταξίδι με έξοδα του ελληνικού κράτους, χρησιμοποίησαν τον Σαμαρά σαν ατζέντη τους, κατέθεσαν κάποια σχέδια, αλλά δεν γύρισαν με τίποτα χειροπιαστό. Ο ίδιος ο Σαμαράς αναγκάστηκε να το παραδεχτεί, προσθέτοντας ένα «αλλά» μετά την αναφορά του στις «επενδυτικές προτάσεις από τους εκπροσώπους της ελληνικής επιχειρηματικής κοινότητας»: «Αλλά από την άλλη πλευρά, έχω να σας πω ότι αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να συμβούν στιγμιαία. Χρειάζονται σχολαστική προετοιμασία, όπως ανέφερε η Εξοχότης του, και απαιτούν επίπονες διαπραγματεύ-σεις. Πρόκειται για μια διαδικασία, δεν είναι μια έμπνευση της στιγμής. Σήμερα ξεκινήσαμε αυτή τη διαδικασία σε πολλούς τομείς, με πολλά και σοβαρά επενδυτικά σχέδια και πιστεύω ότι θα είναι γόνιμα, μπο- ρούν να είναι γόνιμα και, όπως έχει ήδη αναφερθεί, πρόκειται να γίνουν ειδικές συναντήσεις μεταξύ των δύο χωρών σε υπουργικό επίπεδο, ώστε να διασφαλίσουμε ότι αυτές οι γόνιμες ιδέες μπορούν να υλοποιη-θούν στην πράξη».
Αφού δεν είχε προηγηθεί προετοιμασία, αφού κανένα σχέδιο δεν ήταν «ώριμο», τότε γιατί πήγε στο Κατάρ κοτζάμ πρωθυπουργάρα; Η απάντηση είναι απλή: για λόγους προπαγάνδας.
Ο Σαμαράς έχει ανάγκη να δείξει πως έχει μπει ο ίδιος μπροστά για να φέρει επενδύσεις, για να ξεκινήσει την ανάκαμψη. Εδώ έφτασε στο σημείο να δεχτεί στο Μαξίμου τον αρχιμάνατζερ της Unilever, που ανακοίνωσε ότι στο εδώ εργοστάσιο της εταιρίας θα παρασκευάζονται περισσότερα προϊόντα, χωρίς ν’ ανακοινώσει κανένα επενδυτικό σχέδιο, καμιά νέα θέση εργασίας.
Η ανάπτυξη, όμως, δεν είναι ζήτημα πατήματος ενός κουμπιού ή διπλωματικών ταξιδιού του Σαμαρά. Είναι ζήτημα καπιταλιστικού κύκλου και επενδυτικών προτεραιοτήτων του διεθνούς μονοπωλιακού κεφάλαιου. Οι αεριτζήδες σαν τους εμίρηδες του Κατάρ έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να κάνουν επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Αυτοί ψάχνουν καμιά ευκαιρία στο κρατικό real estate. Από την άλλη, οι μονοπωλιακοί όμιλοι που ασχολούνται με την παραγωγή βλέπουν μεν την «κινεζοποίηση» των εργατών, όμως προς το παρόν δεν έχουν επενδυτικά σχέδια, γιατί η ΕΕ ξαναμπαίνει σε καπιταλιστική ύφεση.
Π.Γ.