Να ‘μαστε πάλι. Σαν να μην άλλαξε μια μέρα! Αντιμέτωποι με την ίδια κατάσταση, με τις ίδιες απειλές, με την ίδια προπαγάνδα. Μόνο οι πρωταγωνιστές έχουν αλλάξει ρόλους: νέα συγκυβέρνηση, διαφορετικός πρωθυπουργός, διαφορετική αξιωματική αντιπολίτευση.
Το έργο, όμως, παραμένει το ίδιο. Κάποιοι λένε ότι τα νέα εφιαλτικά μέτρα είναι απαραίτητα για να «μείνουμε» στο ευρώ και πάντως θα είναι τα τελευταία (οποία πρωτοτυπία!), άλλοι καταγγέλλουν τα μέτρα και λένε ότι υπάρχει δυνατότητα άλλης πολιτικής «μέσα στο ευρώ» και κάποιοι άλλοι θεωρούν πως μια ακόμη 24ωρη απεργία είναι η δέουσα απάντηση στην καλπάζουσα βαρβαρότητα.
Αν σκεφτούμε σε βάθος, θα διαπιστώσουμε ότι αλλαγές έχουν γίνει μόνο στη συμπεριφορά των θυμάτων της επιχείρησης «βαρβαρότητα» (και θεατών, ταυτόχρονα, του πολιτικού σόου που παίζεται). Πού βρισκόμασταν πριν τις εκλογές και πού βρισκόμαστε τώρα; Ποιος θα διαφωνήσει ότι χάθηκε τόσος χρόνος κι ότι στη διάρκειά του βάθυναν τα φαινόμενα απογοήτευσης, ηττοπάθειας, αδράνειας;
Θα εξακολουθήσουμε να βαδίζουμε τον ίδιο δρόμο; Με περιοδικές 24ωρες απεργίες, με σύντομα ξεσπάσματα οργής και ταυτόχρονα με προσανατολισμό σε μια νέα εκλογική λύση; Θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε κάτω από τις σημαίες των κοινοβουλευτικών κομμάτων που ξέρουν καλά την τέχνη «πωλούνται ελπίδες»; Θα εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε πως το αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς μπορεί να δώσει λύσεις ανακούφισης του εργαζόμενου λαού; Θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως μέσα στον καπιταλισμό, μέσα στην ΕΕ, μέσα στα γρανάζια του διεθνούς καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας μπορεί να υπάρξει ευτυχισμένο μέλλον για τον κόσμο της δουλειάς;
Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε σαν να μην χρειάζεται ν’ αλλάξει τίποτα στις αντιλήψεις και τις μορφές οργάνωσης των εργατών, των εργαζόμενων μικροαστών, των νέων, εργαζόμενων και ανέργων; Αν αυτές οι αντιλήψεις εξακολουθήσουν να κυριαρχούν, τότε γιατί ν’ αλλάξουν κάτι στη δική τους επιθετική τακτική οι κυρίαρχοι; Αφού μ’ αυτή την τακτική μέχρι τώρα νικούν και συνεχίζουν.
Ολα όσα αφορούν το εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να τεθούν «από μηδενική βάση». Πρέπει να υπάρξει αποφασιστική ρήξη με την παράδοση των τελευταίων δεκαετιών. Για ν’ ανατείλει ένας πραγματικά ελπιδοφόρος ριζοσπαστισμός πρέπει να υπάρξει «επιστροφή στις ρίζες», με την έννοια της επιστροφής σ’ εκείνες τις αρχές που σφράγισαν την περίοδο της επαναστατικής ανάτασης του εργατικού κινήματος. «Χωρίς επαναστατική οργάνωση δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα» έλεγε ένας κλασικός και μ’ αυτό πρέπει να καταπιαστούμε.