We got to get the power back
Να οργανωθεί η οργή της τάξης
Atene, I palazzi in fiamme
1.029.000 άνεργες/οι έχουν καεί από γνωστούς-γνωστούς καπιταλιστές (μαζέψτε όλη αυτή την οργή εκφρασμένη σε φλόγες και θα καταλάβετε τι ΔΕΝ έπαθε το «ιστορικό κέντρο της Αθήνας» – στο οποίο οι άνεργες/οι ΔΕΝ έχουν πρόσβαση). Μπουρλότο!
«Είναι ένας ελεύθερος και ασφαλής πολίτης της γης γιατί είναι δεμένος σε μιαν αλυσίδα τόσο μακριά που να του επιτρέπει την πρόσβαση σε κάθε επίγεια επικράτεια, και μολοντούτο όχι αρκετά μακριά για καθετί που μπορεί να τον παρασύρει πέρα από τα σύνορα της γης. Κι όμως, συνάμα, είναι κι ένας ελεύθερος και ασφαλής πολίτης του ουρανού, καθώς είναι επίσης δεμένος σε μια παρόμοια υπολογισμένη ουράνια αλυσίδα. Κι έτσι, αν θέλει στη γη να κατεβεί, τον σφίγγει και τον πνίγει το περιλαίμιο τ’ ουρανού· κι αν στον ουρανό ν’ ανέβει, το περιλαίμιο της γης. Και μολαταύτα έχει κάθε δυνατότητα· και το ξέρει· και μάλιστα αρνείται όλ’ αυτά να τ’ αποδώσει σ’ ένα λάθος που έγινε στο αρχικό αλυσοδέσιμο». (Φ. Κάφκα: «Αφορισμοί», εκδ. Ερατώ)
♦ «Στην αρχή, τα οδοφράγματα του Παρισιού ήταν προσωρινά οδοφράγματα ή τοίχοι που υψώνονταν κατά πλάτος των δρόμων. Τα έφτιαχναν ανώνυμοι εξεγερμένοι από χύμα υλικά που μπορούσαν να βρουν τριγύρω: κάρα, έπιπλα, βαρέλια και, το πιο χαρακτηριστικό, πέτρες από το πλακόστρωτο των δρόμων. Τον Ιούλιο του 1830 υπήρχαν πάνω από 4.000 οδοφράγματα, τον Ιούνιο του 1848 περίπου 6.000. Η πρώτη ύπαρξη οδοφράγματος στο Παρίσι καταγράφεται το 1588, όταν ο λαοφιλής κόμης Κοσέ ντε Μπρισάκ καθοδήγησε τους κατοίκους της πόλης που εξεγέρθηκαν κατά της τοποθέτησης στρατιωτών στους δρόμους της πόλης. Μερικές φορές χρησιμοποιούνταν αλυσίδες για να σταματήσουν την κυκλοφορία. Αυτά τα σημεία ενισχύονταν με βαρέλια (barriques – εξ ου και barricade) γεμάτα πέτρες ώστε να περιορίσουν την κίνηση του στρατού. Το 1648, η λαϊκή εξέγερση χρησιμοποίησε πάνω από 1.000 οδοφράγματα στην πόλη. Ακολουθεί κενό 150 χρόνων, μέχρι την επανάσταση του 1789, ενώ η εξέγερση των Ιακωβίνων το 1795 με ανάλογα μέσα έβαλε ως πρόταγμα την πλήρη ανατροπή της κυβέρνησης. Μεταξύ του 1795 και του 1871 ο ιστορικός Μαρκ Τρωγκό σημειώνει 21 περιπτώσεις χρήσης οδοφραγμάτων. Τελευταία φορά που έπαιξαν σημαντικό ρόλο τα οδοφράγματα ήταν στην Παρισινή Κομμούνα του 1871. Επανεμφανίστηκαν στη Γαλλία το 1945 και το 1968. Μεταξύ των ετών 1795 και 1871, όταν έφτασε στο απόγειό της η χρήση οδοφραγμάτων τις επαναστατικές κυβερνήσεις διαδέχονταν περίοδοι κεντρικής αυτοκρατορικής εξουσίας. Η αναδόμηση του Παρισιού από τον Ζωρζ-Εζέν Οσμάν απετέλεσε απάντηση στην απειλή των οδοφραγμάτων. Ο Οσμάν χάραξε μεγάλα, καινούρια βουλεβάρτα στο Παρίσι, μέσω της αγοράς και κατεδάφισης οτιδήποτε τον εμπόδιζε, δημιουργώντας άξονες και μνημεία και ανοίγοντας το χώρο από κτίρια όπως η Notre Dame και το παλάτι του Λούβρου. “Κόβοντας” στο σώμα της πόλης αυτά τα βουλεβάρτα και προωθώντας την ανεμπόδιστη κυκλοφορία έλπιζε όχι μόνο να χαλαρώσει τις κοινωνικές πιέσεις που δημιουργούσαν αναταραχές αλλά και να καταστήσει την δημιουργία και υπεράσπιση οδοφραγμάτων αδύνατες». (Carl Donglass: «Barricades and Boulevards: Material transformations at Paris», 1795-1871). (Ας κόψει λοιπόν η αστική τάξη τις μαλακίες περί ομορφιάς και χάρματος οφθαλμών).
♦ Στην ετήσια οικονομική έκθεση για την περίοδο 1/1/10 έως 31/12/10 της Τυποεκδοτικής, σ. 41, υπάρχει πρόβλεψη για «αποζημίωση προσωπικού». Τόση φροντίδα πια για τους είλωτες του Περισσού που έσπευσε, ως γνήσιος καπιταλιστής, να ζητήσει ένταξη στο άρθρο 99.
♦ «Το Σαιξπηρικό έργο, συγκρινόμενο με την αρχαία ελληνική τραγωδία, είναι ένας σαματάς πέρα-δώθε, καθώς υπάρχουν τόσοι πολλοί ρόλοι, τόσες πολλές σκηνές, συχνά σύντομες. Ο μετρημένος ρυθμός κίνησης και η πλατιά διαρθρωμένη δομή της αρχαίας τραγωδίας σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν λίγες, δηλ. έως πέντε είσοδοι (επομένως και πέντε έξοδοι) σ’ ολόκληρο το έργο. Και σπάνια φθάνουν τις είκοσι. Αυτό προσθέτει ακόμα περισσότερο βάρος στα δομικά προβλήματα. Και συχνά προετοιμάζονται επανειλημμένα, μερικές φορές εκατοντάδες στίχους πρωτύτερα, έτσι ώστε οι απλοί ρυθμοί κίνησης στη σκηνή να γίνονται ζωτικά κεντρικά συμβάντα. Επιπλέον αυτά είναι κινήσεις ευρείας οπτικής εικόνας, ειδικά στο αθηναϊκό θέατρο, όπου ο ήρωας μπορούσε να διανύσει 15 γυάρδες επί σκηνής και ακόμη περισσότερο. Αυτό εξοπλίζει τον δραματουργό με μια πρόδηλη ευκαιρία να τονίσει ιδιαίτερα οποιεσδήποτε δραματικές πλευρές θέλει να προβάλει. Και τα δύο πλευρικά επικλινή επίπεδα –είσοδοι– χρησιμοποιούνται ως μέρη δρόμων που οδηγούν προς και από το χώρο που διενεργείται η σκηνική δράση. Είσοδοι και έξοδοι είναι κάποτε ζήτημα ενός απλού βηματισμού μέσα ή έξω από τη δράση, είναι στην πραγματικότητα αφίξεις και αναχωρήσεις». (Ολιβερ Τάπλιν: «Η αρχαία ελληνική τραγωδία σε σκηνική παρουσίαση»).
♦ Με τι παπαροενημέρωση τροφοδοτείται το… φιλοθεάμον κοινό: μυστηριώδες βίντεο με τον Πούτιν πίσω από κάγκελα (κλουβιού;). Τι συμβαίνει πράγματι; Φυσικά και ο Ρούλης δεν πάει φυλακή: «Χτες ο Βλ. Πούτιν συναντήθηκε με τους πρυτάνεις των ρωσικών ΑΕΙ» (ρωσική εφημερίδα «Κομμερσάντ» – on line, 15-2-12).
Βασίλης