Κακοστημένο θέατρο διαπραγμάτευσης

Ευάγγελος Βενιζέλος
 

Πάλι μας κοιτάζουν κατάματα. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά είναι περισσότεροι. Δεν είναι μόνο ο Παπανδρέου με τον Παπακωνσταντίνου και στη συνέχεια τον Βενιζέλο, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος. Απερχόμενος και μέλλων αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Παπαδήμος. Μας κοιτάζουν κατάματα και μας δουλεύουν στην ψύχρα, καθώς μας «σώζουν» διά της… καταστροφής. Ας πάρουμε, όμως, με τη σειρά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
 

Ας ξεκινήσουμε από τη μεταμεσονύχτια (Τετάρτη προς Πέμπτη) ανακοίνωση του Παπαδήμου: «Ο Πρωθυπουργός και οι πολιτικοί αρχηγοί συναντήθηκαν και εξέτασαν σε βάθος το περιεχόμενο του νέου οικονομικού προγράμματος που συνοδεύει τη χρηματο-οικονομική στήριξη της χώρας για τα επόμενα χρόνια.  Υπήρξε ευρύτατη συμφωνία σε όλα τα σημεία του προγράμματος με εξαίρεση ένα, το οποίο απαιτεί περαιτέρω επεξεργασία και συζήτηση με την Τρόικα. Η συζήτηση αυτή θα γίνει αμέσως ώστε να ολοκληρωθεί η συμφωνία ενόψει της συνεδρίασης του Eurogroup. Ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Γ. Καρατζαφέρης εξέφρασε σοβαρές επιφυλάξεις».
 

Πριν και μετά, είχαμε το θέατρο. Το θέατρο των «κόκκινων γραμμών», της «σκληρής διαπραγμάτευσης», των «επιφυλάξεων». Υπό τη μουσική υπόκρουση των αστικών ΜΜΕ, που έπαιζαν διάσημες άριες, όπως «στην κόψη του ξυραφιού», «όλα κρέμονται από μια κλωστή», «ορατός ο κίνδυνος χρεοκοπίας και κατάρρευσης» κ.λπ. Οι «επιφυλάξεις» είναι αυτές που ζήτησε από τον Παπαδήμο να περιλάβει στην ανακοίνωσή του ο Καρατζαφέρης, ο οποίος ξεπέρασε σε γελοιότητα ακόμα και τον… Καρατζαφέρη, δηλώνοντας ότι αυτός από τις 6 το απόγευμα κατέθεσε τις απόψεις του, αλλά έμεινε άλλες εφτά ώρες στο Μαξίμου… για να συμπαρασταθεί στον Σαμαρά (προσπαθεί μεθοδικά να ξαναζεστάνει τη σούπα της «δεξιάς πολυκατοικίας», οι ένοικοι της οποίας πρέπει να συγκυβερνήσουν μετά τις επόμενες εκλογές). Στο επίπεδο του θεάτρου είχαμε επίσης τον «καυγά» Παπανδρέου-Σαμαρά για το αν πρέπει να κοπούν μόνο οι επικουρικές συντάξεις ή κύριες και επικουρικές. Καυγά που άφησε ένα ζήτημα ανοιχτό για μερικές ώρες, για να μπορούν να δημαγωγούν οι αρχηγοί των δυο μεγαλύτερων κομμάτων της συγκυβέρνησης, ανάλογα με την προπαγανδιστική τακτική που το επιτελείο του κάθε αρχηγού είχε χαράξει. Και που έκλεισε την άλλη κιόλας μέρα, χωρίς να ανακοινωθούν λεπτομέρειες.
 

Η δεύτερη ανακοίνωση Παπαδήμου υπήρξε πιο διαφωτιστική από την πρώτη που μιλούσε για «ευρύτατη συμφωνία σε όλα τα σημεία του προγράμματος με εξαίρεση ένα, το οποίο απαιτεί περαιτέρω επεξεργασία και συζήτηση με την Τρόικα». Η δεύτερη ανακοίνωση, που εκδόθηκε το μεσημέρι της Πέμπτης, λίγες ώρες μετά την πρώτη, ανέφερε:

«Ολοκληρώθηκαν σήμερα το πρωί με επιτυχία οι διαβουλεύσεις της κυβέρνησης με την τρόικα, σχετικά με το θέμα, το οποίο είχε απομείνει ανοικτό για περαιτέρω επεξεργασία και συζήτηση. Οι πολιτικοί αρχηγοί συμφώνησαν με το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων αυτών. Κατόπιν τούτου υπάρχει γενικότερη συμφωνία για το περιεχόμενο του νέου προγράμματος εν’ όψει και της αποψινής συνεδρίασης του Γιούρογκρουπ». (Θα το προσέξατε, ασφαλώς, ότι σ’ αυτή τη δεύτερη ανακοίνωση δεν υπάρχει αναφορά σε «σοβαρές επιφυλάξεις» του Καρατζαφέρη! Ούτε εξαιρείται αυτός από τη συμφωνία, όσο κι αν εξακολουθούσε να παίζει το παιχνίδι «αποσύρω τους υπουργούς, στηρίζω την κυβέρνηση», μέχρι και το μεσημέρι της Παρασκευής που η «Κ» έπαιρνε το δρόμο για το τυπογραφείο).
 

Η ουσία βρίσκεται στις λακωνικές ανακοινώσεις του Παπαδήμου και όχι στα σόου των πολιτικών αρχηγών της συγκυβέρνησης και των συνεργατών τους. Κι αυτή η ουσία είχε ήδη κοινοποιηθεί, ώρες πριν λήξει το ψευτο-θρίλερ του Μαξίμου, στην τρόικα, γι’ αυτό και ο Γιούνκερ, ενόσω ακόμα συνεχιζόταν η υποτιθέμενη σκληρή διαπραγμάτευση, ανακοίνωσε ότι αργά το απόγευμα της Πέμπτης συγκαλείται το Eurogroup, η σύγκληση του οποίου αναβαλλόταν συνεχώς από τη Δευτέρα.
 

Θέατρο και ουσία
 

Δηλαδή, δεν γινόταν καμιά διαπραγμάτευση όλες αυτές τις μέρες; Και βέβαια γινόταν κάποια διαπραγμάτευση, σημασία όμως έχει ποιο ήταν το αντικείμενο αυτής της διαπραγμάτευσης. Λεπτομέρειες αφορούσε. Λεπτομέρειες όχι επί της ουσίας, αλλά ενταγμένες στην εκλογική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Οπως π.χ. το ζήτημα των επικουρικών συντάξεων, που ήγειρε ο Σαμαράς, για να ‘χει κάτι να δημαγωγεί. Βλέπετε, ο Βενιζέλος του είχε ακυρώσει τη δημαγωγία για τη «σωτηρία» του 13ου και 14ου μισθού, λέγοντας ότι δεν τους «έσωσε» ο Σαμαράς, αλλά ο ίδιος ο Βενιζέλος, μέρες πριν στη διαπραγμάτευση μπουν οι αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης.
 

Ποια είναι η ουσία; Οτι οι αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης εμφανίστηκαν αποφασισμένοι να υπογράψουν τη νέα δανειακή σύμβαση και το νέο Μνημόνιο, αφού αυτά τα συνδέουν με τη «σωτηρία της χώρας» (έτσι βαφτίζουν το συμφέρον του ελληνικού καπιταλισμού). Απέναντί τους δεν είχαν τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί. Ούτε καν τον Γι-ούνκερ, τη Λαγκάρντ, τον Ρεν, τον Ντράγκι. Είχαν τρεις υπαλλήλους τους (Τόμσεν, Μορς, Μαζούχ) και μ’ αυτούς διαπραγματεύονταν. Και για να σώσουν τα προσχήματα, χρησιμοποιούσαν τον Βενιζέλο σαν ταχυδρόμο. Αυτός συζητούσε με την τρόικα, κατέληγε σε κάποιο πλαίσιο, το πήγαινε στο προεδρικό μέγαρο και μετέφερε στην τρόικα αντιπροτάσεις. Κάθε προσπάθεια να αναζητήσουν λύσεις σε πολιτικό επίπεδο απέβη άκαρπη. Μέρκελ, Σαρκοζί, Γιούνκερ, Ρεν έκαναν σκληρές δηλώσεις, με τις οποίες καλούσαν τη συγκυβέρνηση να καταλήξει σε συμφωνία με την τρόικα και αυτή τη συμφωνία να την παρουσιάσει μετά στο Eurogroup και το ΔΝΤ.

Αυτές οι δηλώσεις, όμως, λειτουργούσαν αβανταδόρικα για τους ηγέτες της συγκυβέρνησης, καθώς δημιουργούσαν μια εικόνα σκληρού εκβιασμού από τους «κακούς», που έκανε… εθνικά αναπότρεπτη τη συμφωνία τους με την τρόικα. Ιμπεριαλιστές ηγέτες σαν τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί ξέρουν πως παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα να επωμιστούν το ρόλο του «κακού», προκειμένου να διευκολύνουν τον Σαμαρά και τον Παπανδρέου να πουν το (προαποφασισμένο) «ναι σε όλα», επικαλούμενοι τον «κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας και εθνικής καταστροφής».
 

Το ίδιο παιχνίδι παίχτηκε και στο Eurogroup που συγκάλεσε το απόγευμα της Δευτέρας ο Γιούνκερ, μολονότι οι ορθολογιστές Γερμανοί είχαν δημόσια (αν και σε πολύ χαμηλό επίπεδο) εκφράσει την άποψή τους ότι δεν χρειαζόταν να συνέλθει το Eurogroup, αφού δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει απόφαση, χωρίς προηγουμένως να έχουν ολοκληρωθεί οι θεσμικές διαδικασίες στην Ελλάδα (ψήφιση από τη Βουλή). Η γριά αλεπού Γιούνκερ, όμως, ενδεχομένως και σε συνεννόηση με το δίδυμο Παπαδήμου-Βενιζέλου, ήθελα να υπάρξει ένα ακόμη σόου των «κακών», για να διευκολυνθούν οι πολιτικοί αρχηγοί της συγκυβέρνησης να συμμαζέψουν τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες που θύμιζαν… στάνες με λαγούς. Αφού, λοιπόν, κατέστη σαφές ότι το Euro-    group δεν παίρνει απόφαση έγκρισης του νέο δανειακού προγράμματος, λίγο μετά τα μεσάνυχτα εμφανίστηκαν ο Γιούνκερ με τον Ρεν σε συνέντευξη Τύπου και είπαν όλα τα «σκληρά» (αναμενόμενες όλες οι ερωτήσεις), χωρίς να χρησιμοποιήσουν επιθετικό ύφος. Η σκυτάλη πέρασε μετά στον Βενιζέλο, που δραματοποίησε τα πράγματα, με το γνωστό εθνικοπατριωτικό του ύφος: «Η χώρα μας, η πατρίδα μας, η κοινωνία μας, πρέπει να σκεφθεί και να κάνει μία οριστική στρατηγική επιλογή: Εάν βλέπουμε τη σωτηρία και το μέλλον της χώρας μέσα στην Ευρωζώνη, μέσα στην Ευρώπη, πρέπει να κάνουμε ό,τι πρέπει να κάνουμε ώστε το πρόγραμμα οπωσδήποτε να εγκριθεί…» και τα παρόμοια που λέει σε τέτοιες περιστάσεις. Ας επανέλθουμε, όμως, στο θέατρο της διαπραγμάτευσης.
 

Πολλοί μιλούν για το γνωστό πρόβλημα που έχουν οι πολιτικοί όταν διαπραγματεύονται με τεχνοκράτες, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ούτε την έννοια της κοινωνικής συνοχής ούτε τον κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης (που υποτίθεται ότι αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί). Εν προκειμένω, όμως, δεν επρόκειτο γι’ αυτό. Και οι τεχνοκράτες του επιπέδου της τρόικας ξέρουν ν’ αντιλαμβάνονται τις πολιτικές ανάγκες. Οταν, όμως, έχεις ένα πολιτικό σύστημα γονατισμένο και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχει καμιά αντίρρηση στην «κινεζοποίηση», αλλά διαπραγματεύεται μόνο τους ρυθμούς προώθησής της –και μάλιστα όχι για όλο το διάστημα του προγράμματος, αλλά μόνο για τους επόμενους μήνες που θα είναι προεκλογικοί– τότε δεν αν είσαι ο Τόμσεν, ο Μαζύχ, ο Μορς, δεν έχεις κανένα λόγο να κάνεις πίσω. Γιατί να σκεφτεί ο καθένας από τους τροϊκανούς τις προεκλογικές ανάγκες του Σαμαρά ή το γεγονός ότι ο Καρατζαφέρης πέφτει στα γκάλοπ; Στο κάτω-κάτω, προτιμότερο για όλους θα ήταν να παραμερίσει και ο Σαμαράς (όπως έκανε ο Παπανδρέου) τις προσωπικές του φιλοδοξίες και να δεχτεί την παράταση του βίου της συγκυβέρνησης Παπαδήμου. Υστερα, υπάρχει και ζήτημα απόδοσης… δικαιοσύνης. Να υποστούν και οι υπόλοιποι κάποια πολιτική φθορά, είναι άδικο να την υφίσταται μόνο το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και οι τροϊκανοί υπήρξαν άκαμπτοι. Επειδή ήξεραν ότι όλα τα κόμματα της συγκυβέρνησης συμφωνούν στην «κινεζοποίηση» και προσπαθούν να διαπραγματευθούν το χρονοδιάγραμμα, για προεκλογικούς και μόνο λόγους.

Γι’ αυτό και εμείς υποστηρίζουμε ότι η διαπραγμάτευση αφορούσε ελάχιστα δευτερεύοντα θέματα, ενώ το 99% των όσων ζήσαμε τις τελευταίες μέρες ήταν θέατρο. Ακόμα και σχολιαστές του αστικού Τύπου το σημείωσαν. Ο δε Βενιζέλος φρόντισε να δημοσιοποιήσει τον καυγά που είχε με τον Σαμαρά στο Μαξίμου, όταν τον κατηγόρησε ότι κάνει τσαλιμάκια και τινάζει στον αέρα τη διαπραγμάτευση.
 

Μ’ αυτό το θέατρο τα αστικά κόμματα της συγκυβέρνησης προσπάθησαν να διαχειριστούν την εργαζόμενη κοινωνία. Δεν νομίζουμε ότι τα κατάφεραν. Είναι τόση η βαρβαρότητα της «κινεζοποίησης» που δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Γι’ αυτό και είχαμε φυγόκεντρες τάσεις και μέσα στα δυο μεγάλα κόμματα, με παραιτήσεις όπως αυτή του Μανώλη από τη γραμματεία συνδικαλιστικού της ΝΔ και του Κουτσούκου από την κυβέρνηση. Και οι δύο αναζήτησαν προσωπική πολιτική προστασία, προτιμώντας να φύγουν από την πρώτη γραμμή, μπας και σωθούν στις επόμενες εκλογές.
 

Μασάζ και group therapy
 

Στην αστική κοινοβουλευτική αργκό με τη λέξη «μασάζ» περιγράφεται το ψηστήρι που γίνεται στους βουλευτές από υπουργούς και κοινοβουλευτικά στελέχη, ώστε να ψηφίζουν τα νομοθετήματα. Το «group therapy» είναι δικός μας όρος και περιγράφει αυτό που γίνεται στις κοινοβουλευτικές ομάδες. Οταν δίνεται ο λόγος στους βουλευτές, τότε αυτοί εκτονώνονται, λένε διάφορα, στέλνουν τις κασέτες στα ΜΜΕ της εκλογικής τους περιφέρειες και μετά ψηφίζουν τα νομοσχέδια, με… πόνο ψυχής.
 

Την ώρα που εμείς τυπωνόμασταν, βρισκόταν σε εξέλιξη η συνεδρίαση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ και αναμενόταν ν’ αρχίσει η συνεδρίαση της ΚΟ της ΝΔ. Για τον Σαμαρά τα πράγματα μάλλον είναι σχετικά εύκολα. Εχει δυνατότητες να συμμαζέψει την ΚΟ της ΝΔ, γιατί υπάρχει μπροστά τους, ζωντανή ακόμα, η προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας. Μόνοι τους κομματάκι δύσκολο, αλλά και συμμαχικά με το ΛΑΟΣ δεν θα τους έπεφτε δύσκολο. Σημασία έχει να κατακτήσεις την εξουσία, να έχεις δικούς σου υπουργούς, να μπορείς να κάνεις παιχνίδι για τους ψηφοφόρους σου, να βάλεις ανθρώπους στον κρατικό μηχανισμό και τις κρατικές επιχειρήσεις και –γιατί όχι;– να γίνεις και συ κάποια στιγμή υφυπουργός ή ν’ ανέβεις σκαλιά στην κομματική επετηρίδα. Αυτό το ξέρει ο Σαμαράς, γι’ αυτό και έκανε δυο ενέργειες: Πρώτον, έδωσε καθαρά προεκλογικό τόνο στις δηλώσεις που έκανε μετά την τελική συμφωνία: «Θα τα επιτύχουμε όλοι μαζί (σ.σ. ν’ αλλάξουμε μυαλά στους ευρωπαίους ηγέτες και να εκκινήσουμε την ανάπτυξη), ως υπερήφανοι άνθρωποι, όχι ως μόνιμοι επαίτες. Πώς; Με μια νέα κυβέρνηση που θα έχει νωπή και ισχυρή εντολή! Ποτέ δεν είχε περισσότερο ανάγκη η Ελλάδα εκλογές, απ’ ό,τι τις έχει σήμερα!». Δεύτερον, έθεσε ζήτημα κομματικής πειθαρχίας, χωρίς και να το ανακοινώσει από την αρχή δημόσια. Σύμφωνα με τα κοινοβουλευτικά ήθη δικαιού-ται να θέσει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας, γιατί η συμφωνία φέρει την υπογραφή του και αλίμονο αν αυτός, ο «αυριανός πρωθυπουργός», δεν μπορεί να πειθαρχήσει το κόμμα του. Πώς θα υπάρξει αέρας εκλογικής νίκης με μια διαιρεμένη ΚΟ; Ποιος είναι ο «κάλος» των βουλευτών του, τον οποίο πατάει; Μα οι εκλογικές λίστες. Αν δεν τους βάλει υποψήφιους, πού θα πάνε; Στον δημοσκοπικά καταρρέοντα Καρατζαφέρη ή στο κόμμα που λέει ότι θα φτιάξει… ο Καμμένος;
 

Επί τη ευκαιρία, δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε το σχόλιο για το εκλογικό σάλπισμα του Σαμαρά. Με ψηφισμένη τη νέα δανειακή σύμβαση και το νέο Μνημόνιο, τι ακριβώς θα κάνει η «νέα και με νωπή και ισχυρή εντολή κυβέρνηση» εκτός από το να διαχειριστεί το πλαίσιο της μνημονιακής βαρβαρότητας; Με 12 επιθεωρήσεις από την τρόικα και εκ των προτέρων δέσμευση ότι θα παίρνονται συμπληρωματικά μέτρα αν αποτυγχάνει το πρόγραμμα, όποιος μιλά για «περιθώρια αναδιαπραγμάτευσης» (αν και ο Σαμαράς απέφυγε να επαναλάβει αυτή τη λέξη που ήταν η αγαπημένη του μέχρι πρότινος), όχι μόνο λέει ψέματα, αλλά λέει και χοντράδες που θα τις πληρώσει. Θα μπορέσει η νέα κυβέρνηση να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά το λαό; Ούτε αυτό θα μπορέσει να κάνει (η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια αυταπατών), όσο κι αν βαυκαλίζεται ο Σαμαράς. Μάλλον ο Σαμαράς εκτιμά πως όσο περισσότερο κυλά ο χρόνος τόσο περισσότερο θα εκτίθεται και θα χάνει τη διαφορά που –τουλάχιστον δημοσκοπικά– έχει από το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και βιάζεται για εκλογές. Δεν ξέρουμε αν θα βιάζεται το ίδιο και μετά από μια-δυο εβδομάδες. Αυτό, όμως, είναι το τελευταίο που απασχολεί εμάς.
 

Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί επικρατεί η απόλυτη διάλυση. Μια διάλυση που βολεύει τον Παπανδρέου, ο οποίος όχι μόνο προσπαθεί να μείνει έξω από το κάδρο της συμφωνίας, αλλά διεμήνυσε κιόλας ότι δεν θα θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας. Ποιοι ενδέχεται να «απειθαρχήσουν»; Κυρίως Παπανδρεϊκοί. Και ποιοι θα εκτεθούν;

Οι ακραιφνείς Βενιζελικοί που δεν μπορούν να μη ψηφίσουν κάτι που επεξεργάστηκε και ολοκλήρωσε ο αρχηγός τους. Καιροσκόπος υπήρξε πάντοτε ο Γιωργάκης, αλλά και ικανός τακτικιστής.  Από την άλλη, μερικές διαρροές από το ΠΑΣΟΚ δεν θα έβλαπταν συνολικά το κόμμα. Γιατί θα φαινόταν ότι το νέο, πιο βάρβαρο Μνημόνιο το στηρίζει κυρίως η ΝΔ, ψηφίζοντάς το σαν μονομπλόκ, ενώ το ΠΑΣΟΚ… το παλεύει, βασανίζεται, συζητά στο εσωτερικό του. Αλλωστε, αυτή τη φορά είναι τόσο μεγάλη η πλειοψηφία που δεν υπάρχει κίνδυνος κοινοβουλευτικής αστοχίας.
 

Γενικά, οι διαφωνούντες βουλευτές και οι φωνακλάδες εργατοπατέρες των αστικών κομμάτων παίζουν έναν ευεργετικό ρόλο για το αστικό σύστημα εξουσίας. Δημιουργούν έναν πόλο δήθεν αντίστασης, μαζεύουν και εκτονώνουν σε ανώδυνα κανάλια τη λαϊκή οργή. Και δεν δημιουργεί αυτό ρίσκο; Πάντα η αστική πολιτική έχει κάποιο ρίσκο. Το ρίσκο, όμως, είναι για κόμματα και για πολιτικούς και ποτέ για το σύστημα. Γιατί το επιμέρους ρίσκο κομμάτων και πολιτικών μετατρέπεται σε κέρδος για το σύστημα. Αν ο Κουτσούκος παραιτήθηκε από υφυπουργός (κατηγορώντας την τρόικα και όχι τη συγκυβέρνηση), βάζοντας στο τέλος και μια αναφορά στους ψηφοφόρους του, αυτό δεν βλάπτει το σύστημα. Χρειάζονται και οι δήθεν αδιάφθοροι τύπου Κουτσούκου ή του άλλου, του βουλευτή Αρτας που παραιτήθηκε ή του Μανώλη που βγαίνει μονίμως στα κεραμίδια. Από την άλλη, το σόου κάποιων βουλευτών ή πολιτικών ή συνδικαλιστικών στελεχών δεν το πιστώνονται μόνο οι ίδιοι, χτίζοντας τις καριέρες τους, αλλά και τα κόμματά τους. Γιατί περνάει σ’ έναν κόσμο η ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν «υγιείς δυνάμεις» και μέσα στα κόμματα εξουσίας και έτσι ενισχύεται ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός.
 

Το συμπέρασμα που βγαίνει απ’ όλ’ αυτά είναι πως για την εργατική τάξη και τη φτωχολογιά δεν μπορεί να υπάρξει «χώρος» μέσα στην αστική πολιτική, μέσα στο αστικό σύστημα εξουσίας. Μέχρι πότε οι αυταπάτες; Είναι φανερό τι συμβαίνει μέχρι τώρα και τι έρχεται από εδώ και πέρα. Υπάρχει περίπτωση να φέρουν αλλαγή οι εκλογές; Μέχρι πότε κάποιοι εργάτες, εργαζόμενοι, νέοι θα τρώνε τα παραμύθια του Περισσού και του ΣΥΡΙΖΑ, περιμένοντας ότι με την αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών θα υπάρξει και αλλαγή πολιτικής ή όροι για αλλαγή πολιτικής; Αν εξακολουθήσει αυτή η στρεβλή αντίληψη της ταξικής πάλης, θα έχουμε μια εργατική τάξη βυθισμένη σε μαζική κατάθλιψη.
 

Μόνο η πλήρης ρήξη με το σύνολο της αστικής πολιτικής μπορεί ν’ ανοίξει διέξοδο. Δεν μπορεί, όμως, να υπάρξει πλήρης ρήξη μέσα από περιοδικά ξεσπάσματα, τα οποία γίνονται όλο και πιο σπάνια. Πλήρης ρήξη μπορεί να υπάρξει μόνο όταν αρχίσει ν’ αναπτύσσεται αντίστροφη πολιτική κίνηση. Κι αντίστροφη πολιτική κίνηση σημαίνει κίνηση προς την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Στους καιρούς που ζού-με, το αίτημα αυτό δεν είναι απλώς επίκαιρο. Είναι κομβικό για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Δεν πρέπει να τα διπλώσουμε, δεν πρέπει να γονατίσουμε μπροστά στους τυράννους, πρέπει ν’ αντισταθούμε. Ν’ αντισταθούμε, όμως, με τους δικούς μας ταξικούς-πολιτικούς όρους και όχι με τους όρους που μας επιβάλλει το αστικό σύστημα.

♦ Απεγνωσμένη προσπάθεια της ΝΔ και του ίδιου του Σαμαρά να γυρίσουν ανάποδα την πραγματικότητα. Ψάχνουν οπωσδήποτε για… επιτυχίες. Και δεν διστάζουν, πέρα από την παραπλάνηση, να πουν και χοντρά ψέματα. Οπως αυτό που έγραψε η Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ στο προπαγανδιστικό κείμενο με τίτλο «Σημεία Επικαιρότητας – Διαπραγμάτευση για Πρώτη Φορά!», ότι «Η μείωση κατά 22%, αφορά μόνο στον κατώτατο μισθό για τους νεοεισερχόμενους». Πράγμα που είναι ψευδές, βέβαια. Αλλωστε, ο Σαμαράς που έκανε δήλωση μετά από ελάχιστες ώρες, δεν επανέλαβε το ίδιο. Είπε: «Δώσαμε ακόμα τη μάχη, ώστε η μείωση του κατώτατου μισθού να μην επεκταθεί και στους υπόλοιπους μισθούς». Κι αυτό είναι ψέμα, βέβαια, όπως μπορείτε να δείτε στη σελίδα 9, αλλά διαφορετικό ψέμα απ’ αυτό της Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού. Πες, πες, κάτι θα μείνει. Αυτό είναι το δόγμα της νεοδημοκρατικής προπαγάνδας.

♦ Γιατί ο ΓΑΠ απέφυγε να κάνει δηλώσεις και την Τετάρτη και την Πέμπτη; Γιατί όλα τα περί «μάχης» που έδωσε με τον Σαμαρά για να προστατεύσει τις κύριες συντάξεις διοχετεύθηκαν με τη μέθοδο της διαρροής από συνεργάτες του; Γιατί απλούστατα αποφεύγει να εμφανιστεί στο κάδρο. Αφήνει τον Σαμαρά να παίρνει πάνω του το Μνημόνιο-2 μαζί με τον Βενιζέλο. Ετσι, μπορεί πιο άνετα να προωθήσει τους προσωπικούς του σχεδιασμούς. Παραμονή στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ; Γιατί όχι και αυτό;

♦ Θυμόσαστε ασφαλώς πόσο «πονούσαν» οι Πασόκοι κάθε φορά που περνούσαν από τη Βουλή κάποιο πακέτο αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων. Ε, ήρθε η ώρα να «πονέσει» και ο Σαμαράς. Για «ώρες κρίσεως και μεγάλου πόνου» έκανε λόγο τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης. Να του   πούμε ότι είναι άλλος ο «πόνος» εκείνου που βλέπει να ψαλιδίζονται οι ελπίδες του να γίνει πρωθυπουργός και άλλος ο πόνος του άνεργου και του εργαζόμενου των 400 ευρώ; Μάλλον δεν έχει νόημα.

♦ Ο Μπένι το δικό του βιολί από τις Βρυξέλλες. Φανατικότερος από τον Γιούνκερ και τον Ρεν στο ζήτημα των «γραπτών εγγυήσεων» από τους αρχηγούς των κομμάτων της συγκυβέρνησης, δήλωσε κάτι που δεν διατύπωσαν έτσι οι Γιούνκερ και Ρεν στη συνέντευξή τους. Είπε ο Βενιζέλος: «Το κυριότερο όμως είναι πως το Eurogroup έλαβε σοβαρά υπόψη του το γεγονός πως δεν έχουν δοθεί ακόμη από τους Αρχηγούς όλων των κομμάτων έγγραφες, ρητές και ανεπιφύλακτες δεσμεύσεις για την υποστήριξη του προγράμματος αυτού». Αυτός είναι ο δικός του πόνος. Πώς θα στραπατσάρει κι άλλο τον Σαμαρά. Από τις αρχές του περασμένου καλοκαιρού δουλεύει πάνω σ’ αυτό το πλάνο.

♦ «Ρετάρει» ο Σαμαράς τις τελευταίες μέρες. Τη μια κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ ότι δεν έκανε όσα έπρεπε την προηγούμενη διετία και γι’ αυτό έχουμε σήμερα αυτή την κατάληξη. Κατηγορεί, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ ότι δεν εφάρμοσε με συνέπεια το Μνημόνιο-1, το οποίο όμως ο ίδιος είχε καταψηφίσει. Την άλλη αναρωτιέται με θυμό, πώς γίνεται και ο Αβραμόπουλος έκοψε αμέσως τα 400 εκατ. από τις πολεμικές δαπάνες και δεν κάνουν το ίδιο οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ στα δικά τους υπουργεία. Γιατί, όμως, αρνήθηκε να βάλει περισσότερους υπουργούς και μάλιστα σε κομβικά υπουργεία της συγκυβέρνησης; Ελα μου ντε…