♦ Γιορτή εγκαινίων! Σάββατο 10 Δεκεμβρίου – Συν.Αλλ.Οις – από νωρίς το μεσημέρι: Γνωριζόμαστε και δοκιμάζουμε προϊόντα εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπορίου – Στις 6μμ: χειμερινή γιορτή με live μουσική και κάστανα στα κάρβουνα – Συνεταιρισμός Αλληλέγγυας Οικονομίας “Συν-Αλλοις” – Εναλλακτικό & αλληλέγγυο εμπόριο – Ισότιμη & συλλογική εργασία – Αμεσες σχέσεις με τους παραγω-γούς – Ανταλλαγή γνώσεων & εμπειριών (αφίσα)
Στα εγκαίνια δεν πήγαμε, όπως καταλαβαίνετε, όμως την αφίσα θα τη σχολιάσουμε. Γιατί παραπάει το κακό με τα μικροαστικά ιδεολογήματα που πλέον τροφοδοτούν και επιχειρηματικές δραστηριότητες. Μας ενδιαφέρει και αυτή η πλευρά και όχι μόνο το «καθαρό» ιδεολόγημα του τάχαμου εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπόριου. Οταν έχεις ένα μεγάλο κατάλογο προϊόντων, ανάμεσα στα οποία φιγουράρουν και εμπορεύματα βιομηχανιών («εναλλακτικών», βεβαίως, βεβαίως), τότε απλά κάνεις επιχείρηση. Καπιταλιστική επιχείρηση, ο χαρακτήρας της οποίας δεν καθορίζεται από το ύψος του ποσοστού του κέρδους (που κι αυτό ελέγχεται πόσο χαμηλό είναι τελικά), αλλά από το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργεί. Οι μπολσεβίκοι, που αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν την περιβόητη ΝΕΠ, προκειμένου να μπορέσουν ν’ ανορθώσουν οικονομικά τη Ρωσία, μετά τις τεράστιες καταστροφές που είχε υποστεί, δεν είπαν ποτέ τέτοιες παπαριές. Είπαν ευθέως πως πρόκειται για μια υποχώρηση στον καπιταλισμό, μέσα σε αυστηρά καθορισμένα πλαίσια, η οποία δεν θα κρατούσε για πάντα ούτε για πολύ (όπως και έγινε, τελικά, το 1928, με το πρώτο πεντάχρονο πλάνο). Η μικρή εμπορευματική παραγωγή, έλεγε και ξαναέλεγε ο Λένιν, γεννάει τον καπιταλισμό, κάθε μέρα και σε πιο μαζική κλίμακα. Απ’ αυτές τις ξεκάθαρες απόψεις, τις στηριγμένες στα επιστημονικά δεδομένα της πολιτικής οικονομίας, φτάσαμε στο σημείο να βγαίνει ο κάθε οπορτουνιστής και να στήνει επιχειρήσεις, λέγοντας ότι αυτές δεν είναι καπιταλιστικές, αλλά… αλληλέγγυες, και αναζητώντας πελατεία σ’ ένα μικροαστικό κοινό που έχει αναμφισβήτητες ευαισθησίες (και οικονομική δυνατότητα), ενώ ταυτόχρονα πλέει σ’ έναν ωκεανό ιδεολογικής σύγχυσης, οικονομολογικής αγραμματοσύνης και πολιτικού πρωτογονισμού. Αναμφισβήτητα, η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, αλλά υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι από τη θυματοποίηση στο βωμό έξυπνων εμπορίσκων, οι οποίοι ομνύουν στη «μικρότερη δυνατή επιβάρυνση για το κοινό», χωρίς να μας λένε αυτό το «δυνατόν» από τι ακριβώς όρους καθορίζεται.