O Γιάννης Μήτσης είναι από εκείνους τους ανθρώπους που μοιάζουν με ποτάμια. Oσο πιο βαθιά είναι τόσο λιγότερο θόρυβο κάνουν. Γεννημένος το 1962 στα Ζαγοροχώρια Ιωαννίνων, άρχισε τη μουσική πορεία του από το Δημοτικό Ωδείο των Ιωαννίνων. Η πρώτη ηχογράφηση ήρθε το 1986, με το σχήμα που δημιούργησε, το «Κεφάλαιο 24». Ακολούθησε μια οχταετία στη Γαλλία με σπουδές στην εθνομουσικολογία, συνεργασίες με διάφορα σχήματα, γράψιμο μουσικής για ταινίες, ντοκιμαντέρ, θεατρικά έργα και κουκλοθέατρο. Δεύτερος δίσκος με το «Κεφάλαιο 24» το 1995, με την επιστροφή στην Ελλάδα. Το 1997 ο Γιάννης Μήτσης κυκλοφορεί τον πρώτο προσωπικό δίσκο του με τίτλο «Συνεχές Ωράριο», ο οποίος σημειώνει πολύ καλή πορεία, αντάξια των περιεχομένων του. Τη χρονιά εκείνη γίνεται ο ντράμερ των «Ξύλινων Σπαθιών», του συγκροτήματος που έμελλε να γράψει τη δική του σπουδαία ιστορία στα ελληνικά μουσικά πράγματα. Συμμετέχει σε όλες τις εμφανίσεις του γκρουπ σε Ελλάδα και εξωτερικό ηχογραφώντας μαζί τους τρία αξεπέραστα άλμπουμ.
Πριν λίγο καιρό τα «Ξύλινα Σπαθιά» διαλύονται κι ο Γιάννης Μήτσης κυκλοφορεί τον δεύτερο προσωπικό δίσκο του με τίτλο «Κι έτσι χωρίς να βιάζομαι», ο οποίος ήδη τον ανταμείβει με την πορεία του, κάτι που του αξίζει, γιατί είναι ένας μουσικός με γνώση, ήθος και συνέπεια, στοιχεία που αραιώνουν στις μέρες της εύπεπτης μουσικής και της εμπορευματοποίησης που διανύουμε. O εκρηκτικός ντράμερ των «Σπαθιών» γίνεται τρυφερός εραστής της μπαλάντας ή της παράδοσης.
Σε πρόσφατη συνομιλία μας, που δημοσιεύτηκε σε έντυπα της Θεσσαλονίκης και της Αγγλίας, ο Γιάννης Μήτσης δεν διστάζει να πάρει θέσεις (σε αντίθεση με το καθεστώς της ένοχης σιωπής που επικρατεί), μιλώντας για όλα όσα συμβαίνουν στα μουσικά πράγματα και που αντικατοπτρίζουν την εν γένει ζωή και συμπεριφορά των νεοελλήνων της αρπαχτής και των εύκολων λύσεων. Θέσεις άκρως πολιτικές μέσα στον ορυμαγδό της αδιαφορίας ή –χειρότερα- της άκριτης ανοησίας που μας ζώνει από παντού.
Θοδωρής Μπακάλης
