«Κάνουν ένα σκληρό αγώνα… αυτοί οι άνθρωποι είναι σκληροπυρηνικοί… Ενας άντρας πετάχτηκε από ένα τοίχο και πέταξε μία ρουκέτα στο τανκ μου. Πρέπει να πάρω άλλο τανκ για να πάω εκεί πίσω».
Λοχαγός Ρόμπερτ Μπόντις, διοικητής λόχου τεθωρακισμένων πεζοναυτών (Independent, 10/11/04).
«Ακούστε, αυτοί οι τύποι είναι αποφασισμένοι».
Ντόναλντ Ράμσφελντ (Associated Press, 9/11/04)
Κυριακή 8/11, ώρα 21:30 τοπική, ξεκινάει η μεγάλη επίθεση στη Φαλούτζα, το κάστρο της Ιρακινής Αντίστασης. Μετά από μήνες βομβαρδισμών, που τις τελευταίες βδομάδες ήταν σε καθημερινή βάση, 10.000 Αμερικάνοι στρατιώτες μαζί με 2.000 κυβερνητικούς ταγματασφαλίτες, υποστηριζόμενοι από τεθωρακισμένα, ελικόπτερα «Απάτσι» και μαχητικά F-16, ξεκινούν τη μεγαλύτερη χερσαία επίθεση από τότε που «τελείωσε» ο πόλεμος στο Ιράκ.
Λίγες ώρες πριν, ο διορισμένος «πρωθυπουργός» του Ιράκ Ιγιάντ Αλάουι είχε κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, επιβάλλοντας στρατιωτικό νόμο, ενώ την επομένη έδωσε το πράσινο φως… στην επίθεση που ήδη είχε ξεκινήσει, σε μια ύστατη προσπάθεια των κατακτητών να καθαρίσουν με την Αντίσταση μια και καλή.
Οι Αμερικάνοι, βάζοντας μπροστά τους Ιρακινούς ταγματασφαλίτες, εισβάλλουν στο νοσοκομείο της πόλης τα ξημερώματα της Δευτέρας, και το καταλαμβάνουν χωρίς να συναντήσουν αντίσταση. Ταυτόχρονα καταλαμβάνουν τις δύο –μη στρατηγικής σημασίας- γέφυρες της πόλης στον Εφράτη ποταμό, ενώ λίγο αργότερα πέφτει στα χέρια τους και ο σιδηροδρομικός σταθμός. Η πόλη σφυροκοπείται με αεροπορικούς βομβαρδισμούς που διαρκούν πάνω από 10 ώρες.
Μέχρι το τέλος της πρώτης μέρας οι Αμερικάνοι έχουν ρίξει τουλάχιστον τέσσερις βόμβες των 250 κιλών πάνω απ’ τη Φαλούτζα.
Μέχρι το τέλος της πρώτης μέρας οι Αμερικάνοι έχουν ρίξει τουλάχιστον τέσσερις βόμβες των 250 κιλών πάνω απ’ τη Φαλούτζα.
Τα περισσότερα ειδησεογραφικά πρακτορεία αναφέρουν ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει εγκαταλείψει την πόλη. Σύμφωνα με το Αλ-Τζαζίρα (9/11), που επικαλείται μια σουνιτική ομάδα με διασυνδέσεις με τους αντάρτες της Φαλούτζα, παραμένουν γύρω στα 60.000 άτομα μέσα στην πόλη (απ’ τις 300.000 που είναι ο πληθυσμός της). Ομως πουθενά δε δείχνεται μια εικόνα με τα καραβάνια των προσφύγων, προφανώς γιατί η ενημέρωση ελέγχεται ασφυκτικά και λογοκρίνεται απ’ τους Αμερικάνους που δεν θέλουν να δείξουν τέτοιες σκηνές που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Είναι τέτοια η λογοκρισία που κάθε επιτυχία των ανταρτών θάβεται. Μέχρι και το Αλ-Τζαζίρα και το Αλ-Αραμπίγια αρνούνται -σύμφωνα με καταγγελία του ανταποκριτή του Mafkarat al-Islam– να δημοσιεύσουν το βίντεο με τους 36 Αμερικάνους που αιχμαλώτισαν οι αντάρτες τη Δευτέρα το πρωί, για λόγους «ασφαλείας», φοβούμενα μην τους διώξουν τους ανταποκριτές οι Αμερικάνοι (κάτι που είχαν κάνει παλαιότερα).
Παρολαυτά, οι πρώτες επιτυχίες των ανταρτών βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας. Ενα μη επανδρωμένο αεροπλάνο καταρρίπτεται την Κυριακή, σύμφωνα με το Αλ-Τζαζίρα, ενώ την Τρίτη ένα ελικόπτερο «Απάτσι» συντρίβεται, σύμφωνα με το Ρόιτερς, ενώ ένα άλλο τύπου «Καϊόβα» πλήττεται από πυρά ανταρτών αλλά καταφέρνει να γυρίσει στη βάση του. Την Τρίτη ξεκινά η προέλαση προς το κέντρο της πόλης. Το πρώτο κύμα των 3.000 κατοχικών στρατιωτών εισβάλει από τέσσερα σημεία και φτάνει μέχρι τη κεντρική λεωφόρο. Οι συγκρούσεις είναι ιδιαίτερα σκληρές από πόρτα σε πόρτα και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Πενταγώνου οι Αμερικάνοι νεκροί φτάνουν τους 10 και οι τραυματίες τους 22, ενώ οι αντάρτες εκτιμούν ότι οι αμερικάνικες απώλειες είναι πενταπλάσιες.
Η κατάσταση στον ιρακινό κυβερνητικό στρατό δεν είναι καθόλου καλή. Σύμφωνα με τον βρετανικό Independent, “υπήρξαν αναφορές απ’ την Φαλούτζα ότι περίπου 500 Ιρακινοί κυβερνητικοί στρατιώτες, σχεδόν ένα τάγμα, αρνήθηκαν να πολεμήσουν στο πλευρό των Αμερικάνων» (10/11/04). Το ένα τέταρτο των ιρακινών κυβερνητικών δυνάμεων θα συμπληρώναμε εμείς. Πράγμα που οφείλεται τόσο στο φόβο των Ιρακινών στρατιωτών όσο και στις ανακοινώσεις τόσο της Ενωσης των Μουσουλμάνων Κληρικών του Ιράκ, που εξέδωσε φετβά (διάταγμα) απαγορεύοντας την συμμετοχή των Ιρακινών στην επίθεση στη Φαλούτζα όσο και των Σιιτών κληρικών, όπως ο Σαντρ, που δήλωσε ότι «η επίθεση στη Φαλούτζα είναι επίθεση σε όλο το Ιράκ» (οι κληρικοί της Φαλούτζα απείλησαν ότι θα σφάξουν όσους Ιρακινούς συμμετάσχουν στην επίθεση).
Στον κυβερνητικό συνασπισμό ξεσπά πολιτική κρίση με την αποχώρηση του Ισλαμικού Κόμματος από την κυβέρνηση, εξαιτίας της επίθεσης στη Φαλούτζα, και το κάλεσμα σε αποχή από τις εκλογές του Γενάρη από την Ενωση των Μουσουλμάνων Κληρικών του Ιράκ.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι Αμερικάνοι δηλώνουν ότι ελέγχουν το 70% της πόλης (πράγμα που τίθεται σε αμφισβήτηση από ανταποκριτή του BBC όπως αναφέρουμε σε πλαϊνή στήλη). Ομως, ακόμα κι αν είναι έτσι, ακόμα κι αν η Φαλούτζα πέσει σύντομα -πράγμα που θεωρούμε αβέβαιο καθώς οι μάχη γίνεται πλέον μέσα στην πόλη, όπου ακόμα και λίγες εκατοντάδες αποφασισμένων ανταρτών μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες φθορές στον αμερικάνικο τακτικό στρατό- οι κατακτητές βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα άλλο εξίσου μεγάλο πρόβλημα. Οι αντάρτες που έχουν παραμείνει στην πόλη είναι πολύ λιγότεροι απ’ αυτούς που αναμένονταν, σύμφωνα με τις δηλώσεις των ίδιων των Αμερικάνων. Πράγμα που σημαίνει ότι η κατάληψη της Φαλούτζα μπορεί να αποδειχτεί ένα φιάσκο, καθώς το αντάρτικο εξαπλώνεται στις υπόλοιπες πόλεις όπως δείχνουν και οι συγκρούσεις που ξέσπασαν στο υπόλοιπο Ιράκ. Κι απ’ την άλλη κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η Φαλούτζα δε θα μετατραπεί σε Σαμάρα, όπου οι αντάρτες επανεμφανίστηκαν μετά την κατάληψη της πόλης απ’ τους Αμερικάνους και τα τσιράκια τους. Οπως και να έχει το πράγμα, όσοι αντάρτες και να έχουν απομείνει στη πόλη, δίνουν μια μεγάλη και σκληρή μάχη που θα πλήξει το κύρος των κατακτητών όχι μόνο αυξάνοντας σημαντικά τις απώλειές τους (που έχουν ξεπεράσει τους 1100 μέχρι στιγμής) αλλά δυναμιτίζοντας την εκλογική φιέστα που ετοιμάζεται να στηθεί το επόμενο δίμηνο.