♦ Εσκασε το παραμύθι
Την προηγούμενη βδομάδα, όταν η κυβέρνηση με γραπτή δήλωση του Μόσιαλου ανακοίνωσε το πρώτο πακέτο των νέων μέτρων, αναφέρθηκε απλά στο νέο ενιαίο μισθολόγιο των δημόσιων υπαλλήλων, χωρίς να αναφέρεται στο περιεχόμενό του, στο πετσόκομμα που θα πέσει. Χωρίς να έχει γίνει καμιά σχετική ανακοίνωση στην Ελλάδα, ανακοινώσεις έκανε ο Βενιζέλος στη Νέα Υόρκη και συγκεκριμένα σε δείπνο του IIF, του γνωστού διεθνούς συνδικάτου των τραπεζών, που έχει πρόεδρο τον Ακερμαν της Deutsche Bank και εκτελεστικό διευθυντή τον Νταλάρα (όχι τον σύζυγο της Αννας, τον τέως υφυπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ). Μιλώντας στο ευγενές ακροατήριο των τραπεζιτών ο Βενιζέλος είπε: «Τα νέα μέτρα περιλαμβάνουν: Επιπλέον μείωση κατά 20% στους μισθούς του δημόσιου (επιπροσθέτως του 15% που έχει ήδη εφαρμοστεί για τους δημοσίους υπαλλήλους και τις περικοπές της τάξεως του 25% στις ΔΕΚΟ). Αυτές οι μισθολογικές περικοπές συνδυάζονται με διαρθρωτικές αλλαγές στο μισθολογικό πλέγμα του Δημοσίου, κάτι που διασφαλίζει μακροπρόθεσμη εξοικονόμηση και βελτιώνει την παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα».
Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να κάνουμε κανένα σχόλιο. Το εφιαλτικό ποσοστό αρκεί. Απλά να θυμίσουμε ότι μέχρι πρότινος αυτό το ονόμαζαν «εξορθολογισμό» και «άρση των αδικιών».
♦ Προαποφασισμένη
Ακόμα και στα Μονομελή Πλημμελιοδικεία, με τις δίκες-εξπρές, οι ασφαλίτες που μεταφέρουν συνοδεία συλληφθέντες μετανάστες τούς βγάζουν τις χειροπέδες όταν φτάνει η ώρα τους για να δικαστούν. Ομως, στον Αρειο Πάγο, που εξέτασε την αίτηση έκδοσής της στη Γερμανία, η τουρκάλα αγωνίστρια Γκιουλαφερίτ Ουνσάλ δικάστηκε με χειροπέδες και φρουρούμενη από ένοπλους κουκουλοφόρους μπάτσους, γεγονός που δεν έχει ξανασυμβεί σε αίθουσα του Αρείου Πάγου. Στην αρχή της είχαν τα χέρια δεμένα στην πλάτη και μόνο μετά τη διαμαρτυρία συνηγόρου της τα έδεσαν μπροστά. Η συμπεριφορά αυτή ήταν ένα σαφές πρόκριμα για την απόφαση που θα έβγαινε (4-1 υπέρ της παράδοσής της στη Γερμανία).
Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ι. Τέντες δήλωσε στο ΑΠΕ ότι θα ερευνήσει το ζήτημα, καθώς από το νόμο απαγορεύεται ο κατηγορούμενος να είναι δεσμευμένος μέσα στη δικαστική αίθουσα. Λέτε, όμως, να μην το γνώριζε αυτό ο πρόεδρος του Α.Π. ή ο αντεισαγγελέας της έδρας; Λέτε να μη γνώριζαν αυτό που γνωρίζει ακόμα και ένας φρέσκος δικαστής; Φυσικά και το γνώριζαν, όμως το τρομο-σκηνικό κρίθηκε απαραίτητο για την τρομο-απόφαση που ετοίμαζαν.
♦ Θλιβερός υποτελής
Εχοντας τη φωλιά του λερωμένη, μετά τις αποκαλύψεις για το «μαϊμούδισμα» του χρέους, στο οποίο έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, με όργανο τον υπάλληλο του ΔΝΤ που ο ίδιος διόρισε στην προεδρία της ΕλΣτατ, ο Παπακωνσταντίνου συνέγραψε ολόκληρο άρθρο στη φιλόξενη για τέτοιες ψευτιές «Καθημερινή», προσπαθώντας ν’ αποδείξει ότι όλα έγιναν σύμφωνα με τους κανόνες της Eurostat.
Την καλύτερη απάντηση στον θλιβερό αυτό υποτελή του χρηματιστικού κεφάλαιου έδωσαν οι αποκαλύψεις της γερμανικής Handelsblatt, η οποία έγραψε αναλυτικότατα ότι το δημόσιο χρέος της Γερμανίας είναι πολύ ψηλότερο από αυτό που δείχνουν οι επίσημες στατιστικές. Ο καθηγητής Οικονομικών Bernd Raffelhueschen αποκάλυψε, ότι δεν έχουν υπολογιστεί σημαντικά ποσά για την κοινωνική ασφάλιση και τα συνταξιοδοτικά ταμεία, ύψους περίπου 5 τρισ. ευρώ! Ποιος, όμως, θα τολμήσει να βάλει χέρι στο γερμανικό ιμπεριαλιστικό κράτος;
Αλλοι μαϊμουδίζουν τα στοιχεία για να μειώσουν το έλλειμμα και να έχουν τη βέλτιστη πιστοληπτική αξιολόγηση και άλλοι υποχρεώνονται να τα μαϊμουδίσουν για να αυξήσουν το έλλειμμα, για να χρησιμοποιηθεί αυτό ως εργαλείο «κινεζοποίησης».
♦ Υφυπουργίσιμος
Βρε, βρε, καλώς τον Βουδούρη. Τον οικολόγο, τον φίλο του παλαιστινιακού λαού, τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ που αποφάσισε να προβληθεί ως υφυπουργοποιήσιμος. Την ώρα που άλλοι βουλευτές δηλώνουν δήθεν αγανακτισμένοι για τα συνεχή αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, ο Βουδούρης κάνει κριτική από τα δεξιά, με επιστολή προς τον Παπανδρέου (την οποία δημοσιοποίησε, βέβαια), στην οποία κατηγορεί τον Παπακωνσταντίνου και τον Βενιζέλο ότι καθυστέρησαν στην προώθηση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων»! «Οσο καθυστερούμε» να εφαρμόσουμε τις μεταρρυθμίσεις» –αναφέρει– «τόσο περισσότερο θα πιεζόμαστε για να πάρουμε έκτακτα μέτρα. Πρέπει να επιταχύνουμε τις μεταρρυθμίσεις. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να αμβλύνουμε τα μέτρα». Κατά τον Βουδούρη, μια χαρά τα πήγε η κυβέρνηση τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του Μνημόνιου, αλλά μετά… χαλάρωσε!
ΥΓ: Τον… φέρελπι αυτόν πολιτικό κάποιοι προσπάθησαν να τον επιβάλλουν στα μέλη της Πρωτοβουλίας «Ενα καράβι για τη Γάζα» ως… σπουδαίο φίλο του παλαιστινιακού λαού. Φέτος, που η κυβέρνηση Παπανδρέου τους χτύπησε μπαμπέσικα, ο Βουδού-ρης ούτε μια μεσοβέζικη δήλωση δεν βγήκε να κάνει. Το μόνο που ενδιαφέρει κάτι τέτοια ασπόνδυλα είναι η προσωπική πολιτική τους ανέλιξη. Οταν «πουλάει» το Παλαιστινιακό, μέσα κι οι Βουδούρηδες. Οταν γυρίζει η επίσημη γραμμή, Λούηδες οι Βουδούρηδες.
♦ Αν είχε γίνει στο Ιράν…
Ο Τρόι Ντέιβις εκτελέστηκε με θανατηφόρα ένεση, φωνάζοντας μέχρι την τελευταία του στιγμή ότι είναι αθώος. Ομως, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Ο Ντέιβις ήταν μαύρος και κατηγορήθηκε για το φόνο λευκού αστυνομικού. Αυτό τα λέει όλα. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απέρριψε και την τελευταία προσφυγή των συνηγόρων του για την αναστολή της εκτέλεσής του. Ο δε Μπαράκ Ομπάμα, αν και μαύρος, υποδύθηκε τον Πόντιο Πιλάτο αρνούμενος να αναμιχθεί σε μία «υπόθεση που ανήκει αποκλειστικά στην αρμοδιότητα της Πολιτείας της Τζόρτζια». Το ότι επτά από τους εννέα μάρτυρες κατηγορίας είτε απέσυραν είτε άλλαξαν τις αρχικές τους καταθέσεις, ενώ ορισμένοι απ’ αυτούς κατήγγειλαν ότι πιέστηκαν από την Αστυνομία να καταθέσουν κατά του Ντέιβις δεν έπαιξε κανένα ρόλο. Το ότι δεν βρέθηκε τίποτα που να συνδέει τον Ντέιβις με το φόνο, ούτε ανιχνεύτηκε το DNA του στο θύμα επίσης δεν έπαιξε κανένα ρόλο. Η λευκή Αμερική διψούσε για εκδίκηση και το κράτος της την πρόσφερε, αδιαφορώντας ακόμη και γι’ αυτό που στη νομική επιστήμη αποκαλείται αμφιβολία.
Σκεφτείτε τώρα το εξής. Αν ο Ντέιβις δεν ήταν αφροαμερικανός, αλλά ένας ιρανός αντιφρονών, δεν θα είχαμε ένα διεθνές κίνημα, καλά συντονισμένο από εκατοντάδες ΜΚΟ, υπέρ της μη εκτέλεσής του; Κι αν τελικά αυτός εκτελούνταν, δεν θα είχαμε θυελλώδεις καταγγελίες για το μεσαιωνικό αυταρχικό καθεστώς του Ιράν;
♦ Ωμός εκβιασμός
Οταν ο Πάγκαλος είχε μιλήσει για τον κίνδυνο να γίνει η Ελλάδα Αργεντινή, αναφέροντας (Πάγκαλος είν’ αυτός) ότι θα κατέβει ο στρατός στους δρόμους γιατί δεν θα επαρκεί η Αστυνομία, είχε ξεσπάσει σάλος. Τώρα που ο Βενιζέλος οργάνωσε ολόκληρη φιέστα ενώπιον του προέδρου της Δημοκρατίας, υπήρξαν μονάχα μερικά επικριτικά σχόλια. Κι ας είχε η φιέστα Βενιζέλου-Παπούλια τα χαρακτηριστικά ενός φασιστικού τύπου εκβιασμού του ελληνικού λαού, μιας προσπάθειας τρομοκράτησής του, ώστε να μην αντισταθεί στη λαίλαπα των απανωτών αντιλαϊκών πακέτων μέτρων.
«Η κρίση» –είπε ο Βενιζέλος– «δεν είναι αυτό που ζούμε σήμερα, δηλαδή η περικοπή μισθών, συντάξεων, εισοδημάτων. Αυτή είναι η προσπάθεια που κάνουμε για να προστατευθούμε και να αποφύγουμε την κρίση. Η κρίση θα είναι η Αργεντινή του 2000: Η πλήρης διάλυση της οικονομίας, των θεσμών, του κοινωνικού ιστού και της παραγωγικής βάσης της χώρας. Αν θέλουμε να σώσουμε τη χώρα και να μην ζήσουμε σκηνές που βλέπουμε σε ντοκιμαντέρ από χώρες της Λατινικής Αμερικής, πρέπει να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να δουλέψουμε, γιατί το θαύμα που θα σώσει τη χώρα βρίσκεται μέσα στο μυαλό και στα χέρια των Ελλήνων. Θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά».
♦ Κομπλεξάρας
«Μια κυρία παγκοσμίως και τουλάχιστον πανελληνίως άγνωστη περίμενε να κάνω δηλώσεις για να μου επιτεθεί», δήλωσε ο γίγαντας της αστικής πολιτικής, ο διάσημος σταρ της πολιτικής Μανώλης Οθωνας. Ο οποίος έκανε μεν μήνυση στην κυρία, αλλά σαν κότα δεν πήγε στο δικαστήριο να την υποστηρίξει. Εχουν χάσει εντελώς τη μπάλα οι Πασόκοι, γι’ αυτό και κάνουν δηλώσεις τύπου Οθωνα, που αποκαλύπτουν αθεράπευτο κόμπλεξ.
♦ Σεναριογράφοι
Μεγάλη απογοήτευση πρέπει να αισθάνθηκαν εκείνοι που εδώ και καναδυό χρόνια έγραφαν και δημοσίευαν διάφορα πολιτικά σενάρια περί απογαλακτισμού του σημερινού ρώσου προέδρου Ντ. Μεντβέντεφ από τον μέντορά του Βλ. Πούτιν και περί ενδεχόμενου σύγκρουσης των δυο ανδρών στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές. Πούτιν και Μεντβέντεφ εμφανίστηκαν, σε μια άψογα σκηνοθετημένη παράσταση (στην οποία δεν υπήρχε ρόλος για τρίτο, ενώ 11.000 σύνεδροι του κόμματος «Ενιαία Ρωσία» είχαν δημιουργήσει ένα θερμό ακροατήριο), να προτείνουν ο ένας τον άλλο σε εναλλαγή ρόλων: ο Πούτιν ξανά για πρόεδρος (με στόχο άλλες δυο θητείες που πλέον είναι εξάχρονες) και ο Μεντβέντεφ για πρωθυπουργός.
Εκείνο που δεν αντελήφθησαν (ή δεν θέλησαν να αντιληφθούν) οι σεναριογράφοι είναι πως Πούτιν και Μεντβέντεφ δεν είναι δυο αυτόνομες προσωπικότητες, αλλά εκπρόσωποι της ρωσικής μονοπωλιακής αστικής τάξης. Ο Πούτιν χαίρει άκρας εκτίμησης απ’ αυτή την τάξη, διότι είναι εκείνος που την έβγαλε από τη μιζέρια της περιόδου Γιέλτσιν και την κατέστησε και πάλι υπερδύναμη. Αν ο Μεντβέντεφ πήγαινε κόντρα στη θέληση της τάξης, θα έπρεπε να πάρει πόδι από την «Ενιαία Ρωσία» και να δοκιμάσει να φτιάξει δικό του κόμμα, οπότε θα συντριβόταν. Κι αν κάποια στιγμή του πέρασε από το μυαλό να παραβιάσει τη συμφωνία που τον έφερε στην προεδρία της Ρωσίας (τοποθετήθηκε εκεί από τον Πούτιν για να καλύψει το διάλειμμα που το ρωσικό σύνταγμα απαιτεί, απαγορεύοντας τρίτη συνεχή προεδρική θητεία), σίγουρα πήρε τα μηνύματα να το ξεχάσει. Οχι από τον Πούτιν, αλλά από τους μονοπωλιστές που βρίσκονται πίσω από τον Πούτιν και από τον ίδιο.