♦ Χιτσκοκικά
Αφού το στήσανε το θέατρο, έπρεπε να το συντηρήσουν με διάφορα κολπάκια της συμφοράς. Ετσι, το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, που υποτίθεται ότι ελάμβανε χώρα η τηλεδιάσκεψη Βενιζέλου-τρόικας, από το Γραφείο Τύπου του υπουργείου Οικονομικών έφευγαν προς τους διαπιστευμένους συντάκτες σύντομα μηνύματα, του τύπου: «Η τηλεδιάσκεψη ξεκίνησε στις 7:22 μμ. Συμμετέχουν: Ευ. Βενιζέλος, Γ. Ζανιάς, Η. Πλασκοβίτης και οι τρεις επικεφαλής της ΕΚΤ, ΕΕ και ΔΝΤ. Δεν αναμένεται επίσημη ενημέρωση μετά τη λήξη». Αυτό στις 7:53’. Στις 8:13’ άλλο μήνυμα: «Η τηλεδιάσκεψη μπορεί να διαρκέσει ως τις πρώτες πρωινές ώρες και να συνεχιστεί αύριο ή και αργότερα. Δεν έχει προγραμματιστεί κυβερνητική επιτροπή για αύριο».
Στις 9:38’ άλλο ραβασάκι, χαρούμενο, υπαινικτικά αισιόδοξο: «Εκπληξη!!! Μόλις πριν λίγο τελείωσε η τηλεδιάσκεψη… Σύντομα αναμένεται μικρή ανακοίνωση…». Και στις 9:48’ το τελικό: «Κατά την τηλεδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε απόψε το βράδυ, μεταξύ του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών, κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, και των εκπροσώπων της τρόικα (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) έγινε μία παραγωγική και ουσιαστική συζήτηση. Αύριο το πρωί, οι τεχνικές ομάδες που θα βρίσκονται στην Αθήνα θα επεξεργαστούν περαιτέρω ορισμένα στοιχεία και η τηλεδιάσκεψη θα επαναληφθεί αύριο την ίδια ώρα».
Συνήθως αρκεί ένα τηλεφώνημα στο Γραφείο Τύπου για να μάθει ο συντάκτης τα σχετικά. Προς τι τα μηνύματα; Μα για να δημιουργηθεί σασπένς κατά τα κινηματογραφικά πρότυπα.
♦ Ο «πόνος» του Μπένι
Μέχρι τώρα ο Βενιζέλος «πονούσε» για τα μέτρα που ανακοίνωνε. «Πονούσε πολύ» και μας το έλεγε σε κάθε ευκαιρία. Τώρα, αλλάζει η πλάκα. Τώρα δεν «πονάει», αλλά… αναμορφώνει τη χώρα. «Ο μεγάλος στόχος τώρα μέσα από τον Προϋπολογισμό του 2012 είναι η μείωση της δημόσιας δαπάνης, η μείωση του κράτους», δήλωσε την περασμένη Κυριακή. Και στο καπάκι «φόρτωσε» στον ελληνικό λαό τα κυβερνητικά σχέδια: «Ολοι θέλουμε μείωση δαπανών, όλοι θέλουν περιορισμό του κράτους. Αυτή είναι η υποχρέωσή μας, αυτή είναι η φωνή της κοινωνίας και των πολιτών. Αυτήν ακούμε, αυτό θα εφαρμόσουμε»! Γι’ αυτό θα πάρουν την άγουσα προς την ανεργία δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο.
♦ Σιγά τα αίματα
Τίτλος πρωτοσέλιδου σχολίου του «Ριζοσπάστη», την περασμένη Τρίτη: «Στείλτε στην κόλαση τους αστούς». Το διάβαζες και γέμιζες από επαναστατική αισιοδοξία. Ηχού-σαν στ’ αυτιά σου εγερτήρια άσματα, επαναστατικά εμβατήρια. Κι ύστερα ερχόταν η ανώμαλη προσγείωση: συγκέντρωση έξω από τη Βουλή, μετά από κάλεσμα συνδικάτων!
Ξεφτίλισαν και τις λέξεις οι… ξεφτίλες.
♦ Λύσσα
Ο Καρατζαφέρης το βιολί του. Βλέπει παντού… κομμουνιστικό κίνδυνο, τον οποίο περιέγραψε και σε συνέντευξη στο ράδιο ΑΝΤ1: «Ακούω ότι δημιουργούνται διάφοροι σχηματισμοί κατά γειτονιές στην πόλη μας. Αυτό μου θυμίζει Δεκέμβρη του ’44… Θα δημιουργηθεί πολιτοφυλακή κατά γειτονιά. Δημιουργείται ένα κράτος εν κράτει. Οδηγούμαστε σε επικίνδυνα αδιέξοδα».
♦ Κότες λειράτες
Σύμφωνα με όσα έγραψε το σύνολο του Τύπου, στη «δραματική» συνεδρίαση της διευρυμένης κυβερνητικής επιτροπής ο Σκανδαλίδης πρότεινε τη διενέργεια εκλογών, ο Λοβέρδος βρήκε ότι η πρότασή του είναι πολύ σημαντική, ο Καστανίδης πρότεινε να γίνει δημοψήφισμα για τα νέα μέτρα και οι Παπανδρέου-Βενιζέλος δεν είπαν τίποτα, με αποτέλεσμα ό,τι ειπώθηκε να περάσει στο ντούκου. Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι όλ’ αυτά συνέβησαν. Αλλωστε, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές φροντίζουν να διοχετεύουν όλες αυτές τις πληροφορίες σε ορισμένους δημοσιογράφους, οι οποίοι μετά τις «απλώνουν» παντού.
Σημασία δεν έχει η παπάρα που πετάει ο καθένας τους στο υπουργικό συμβούλιο, αλλά αυτά που ακολούθησαν. Ο Μόσιαλος, με το γνωστό ιταμό έναντι των συναδέλφων του ύφος, δήλωσε την επομένη στον Real FM: «Αν φέρονται οι υπουργοί ότι δήλωσαν ότι ζήτησαν εκλογές, ας βγουν να το διαψεύσουν ή να το επιβεβαιώσουν. Εγώ δεν άκουσα κάτι τέτοιο στην κυβερνητική επιτροπή». Προσέξτε τη δήλωση: τους προκαλεί να το διαψεύσουν ή να το επιβεβαιώσουν, όχι απλά να το επιβεβαιώσουν. Κι αυτοί σιώπησαν, σαν κότες λειράτες. Επιβεβαίωσαν μεν την είδηση, αφού δεν τη διέψευσαν, δεν είχαν τον κώλο όμως να επαναλάβουν δημόσια αυτά που είχαν ψιθυρίσει στ’ αυτιά των δημοσιογράφων. Αφησαν τον Μόσιαλο να τους ξεφτιλίσει.
♦ Ψευταράδες
«Για δείτε τις ημέρες αυτές τι πόλεμο ανοιχτό δέχτηκε η Εκκλησία μας. “Δεν θέλει η Εκκλησία να φορολογείται, ενώ φορολογούνται οι άνεργοι”. Είναι κακοήθεια. Η Εκκλησία φορολογείται περισσότερο από τον κάθε πολίτη. Πού; Στα αγαθά, στα ακίνητα, στα εισοδήματα που παίρνει από την εκμετάλλευση διαφόρων ακινήτων που έχει. Πληρώνει πολλά περισσότερα απ’ ό,τι οι λαϊκοί. Πού την απαλλάσσει το κράτος;».
Και ψευταράς ο επικεφαλής των ρασοφόρων μπίζνεσμεν, που με το μειλίχιο ύφος του έχει καταφέρει να διορθώσει τις ζημιές του ασυγκράτητου προκατόχου του. Μόλις το 1997 μπήκε φόρος 10% στα τεράστια εισοδήματα της Εκκλησίας από ακίνητα. Στη συνέχεια, κι αυτός ο φόρος άρχισε να μειώνεται μέχρι που μηδενίστηκε. Ξαναπλήρωσαν φόρο μόνο όταν επιβλήθηκε το ΕΤΑΚ. Πάντα εξαιρούνταν από το φόρο κι ας είναι τεράστια τα έσοδά τους από ακίνητα-φιλέτα (και όχι μόνο), που έχουν διάσπαρτα σε όλη τη χώρα. Παρασκηνιακά διαπραγματεύονταν ιδιαί-τερη μεταχείριση και τώρα, όμως ο θόρυβος που ξέσπασε τους συγκράτησε.
♦ Αποκαλυπτήρια
Παλιές καραβάνες οι δυο δημοσιογράφοι του πρωινάδικου του Mega, έθεσαν στην Παπαρήγα ένα κρίσιμο ερώτημα, αποσκοπώντας στην απόσπαση μιας δήλωσης νομιμοφροσύνης προς το αστικό καθεστώς. Και πέτυχαν το στόχο τους.
Ρώτησαν: «Ωθείτε την κρίση να οξυνθεί, δε θέλετε, δηλαδή, να λυθεί, να ανακουφιστούμε, θέλετε να οξυνθεί». Και απάντησε η Παπαρήγα: «Η κρίση έχει αντικειμενικό χαρακτήρα και έχει να κάνει με τις ίδιες τις αντιφάσεις και αντιθέσεις στο καπιταλιστικό σύστημα. Την κρίση δεν την ήθελε ούτε ο κύριος Παπανδρέου, ούτε ο κύριος Σημίτης, ούτε η κυρία Μέρκελ, ούτε κανένας. Δεν μπορούν να την αποφύγουν. Δεν είναι ζήτημα επιλογής. Εμείς, ακριβώς καταλαβαίνουμε ότι αυτήν τη στιγμή, πριν να είναι αργά, όχι μόνο ο ελληνικός λαός, αλλά και οι άλλοι λαοί είναι άλλο πράγμα αυτό που λέμε ότι πρέπει να αξιοποιήσουν τις δυσκολίες που έχει το σύστημα, δεν τις προκαλεί ο λαός αυτές τις αντιφάσεις, η όξυνση έχει αντικειμενικό χαρακτήρα».
Η κρίση έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, όμως, το σύστημα προσπαθεί να τη διαχειριστεί, είτε αυτή οξύνεται είτε χαλαρώνει. Το θέμα είναι τι κάνει ένα επαναστατικό εργατικό κόμμα. Προσπαθεί με την τακτική του να οξύνει την κρίση, ώστε αυτή να εξελιχθεί σε επαναστατική κατάσταση. Αυτό κάνει ένα επαναστατικό κόμμα. Ο Περισσός, επειδή δεν είναι επαναστατικό κόμμα, όχι μόνο δεν διακηρύσσει κάτι τέτοιο (κρυπτόμενος πίσω από την ταυτολογία ότι η κρίση οξύνεται αντικειμενικά, αλλά προσπαθεί να συγκρατήσει τον εργατόκοσμο που συσπειρώνει ή επηρεάζει σε μια γραμμή αναποτελεσματικής άμυνας στις επιθέσεις της κεφαλαιοκρατίας, η οποία γραμμή, όμως, λειτουργεί ως ψηφοσυλλέκτης για το συγκεκριμένο κόμμα.
♦ Μούγκα στη στρούγκα
Μια ερώτηση προς τον Αλέξη και τ’ άλλα παιδιά της Κουμουνδούρου και του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν το κόμμα Die Linke (Η Αριστερά) ανέβαζε τα ποσοστά του στις τελευταίες ομοσπονδιακές εκλογές στη Γερμανία, μας είχαν ζαλίσει με τους διδακτικούς διθύραμβούς τους, σύμφωνα με τους οποίους έπρεπε όλοι ν’ ακολουθήσουμε την τακτική αυτού του κόμματος. Προχτές που έγιναν εκλογές στο Βερολίνο και η Linke έχασε δυο ποσοστιαίες μονάδες, χάνοντας και τη συμμετοχή της στη συμμαχική κυβέρνηση του κρατίδιου, γιατί δεν έβγαλαν μια ανακοίνωση να μας εξηγήσουν πώς συνέβη αυτό; Και δεν είναι μόνο το Βερολίνο. Σε όλες τις εκλογές ομοσπονδιακών κρατιδίων, που έχουν γίνει, η Linke χάνει σε ψήφους και ποσοστά. Αντίθετα, κερδίζουν οι Σοσιαλδημοκράτες, που έμειναν εκτός κυβέρνησης και υπέστησαν τη σχετική αναβάπτιση. Με την ίδια μούγκα υποδέχτηκαν οι συνασπισμοσυριζαίοι και το Βατερλό του ομογάλακτου κόμματος στην Πορτογαλία, για το οποίο επίσης πανηγύριζαν, παρουσιάζοντάς το σαν πρότυπο.
Αυτή είναι η μοίρα όσων παίζουν το ρόλο του ενδιάμεσου στο αστικό πολιτικό παιχνίδι. Οταν κυβερνά η Σοσιαλδημοκρατία και φθείρεται, αυτοί κερδίζουν ψήφους διαμαρτυρίας στις επόμενες εκλογές. Μόλις η Σοσιαλδημοκρατία περάσει στην αντιπολίτευση και ανασυγκροτηθεί, με γενναίες δόσεις κοινωνικής δημαγωγίας, αυτοί ξαναγυρίζουν στα… κιλά τους. Αυτό ονομάζεται κοινοβουλευτικός κρετινισμός και όχι επαναστατική τακτική.
♦ Θα τους βόλευε
«Στη Μαδρίτη και στην Αθήνα, οι αγανακτισμένοι νέοι βγαίνουν στους δρόμους. Στο Βερολίνο, πάνε και ψηφίζουν», έγραψε το Spoegel, μετά το 9% που πήρε στις τοπικές εκλογές του Βερολίνου το κόμμα των «Πειρατών».
Θα τους βόλευε πολύ μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων, ένα καναλιζάρισμα της αυθόρμητης διαμαρτυρίας των νέων σε «τραλαλά» σχηματισμούς, που θ’ αποτελέσουν από τη μια κοινωνικό αμορτισέρ και από την άλλη εκκολαπτήριο για νέους αστούς πολιτικούς, οι οποίοι στη συνέχεια θα πλαισιώσουν τα μεγάλα κόμματα ή θα παραμείνουν ξεχωριστοί και θ’ αποτελούν τσόντα σε κυβερνητικούς συνασπισμούς. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και αντρώθηκε και το κόμμα των «Πρασίνων», τη δεκαετία του 80.
Η αντιπαραβολή του γερμανικού περιοδικού (δρόμοι-κοινοβούλιο) δεν είναι τυχαία. Οι ιθύνοντες κύκλοι της καπιταλιστικής Ευρώπης γνωρίζουν καλά πως οι «αγανακτισμένοι» δεν συνιστούν κάποιο επαναστατικό ρεύμα, επικίνδυνο για την αστική εξουσία. Οταν, όμως, ο κόσμος βρίσκεται στους δρόμους, πάντοτε η αστική εξουσία ανησυχεί, γιατί το ελεγχόμενο μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτο. Ενώ όταν έχει μετατραπεί σε χαρούμενο εκλογικό κοπάδι, ουδείς λόγος ανησυχίας για το σύστημα υπάρχει.