Βλέποντας τα χαμόγελα Μπους και Σιράκ στη μεταξύ τους συνάντηση, αλλά και την «επίθεση» φιλίας του «πλανητάρχη» στη «γερασμένη Ευρώπη», κατά τη επίσκεψή του στις Βρυξέλλες, δύο πράγματα μας ήρθαν στο μυαλό. Το πρώτο ήταν μια παλαιότερη επίσκεψη του Γάλλου προέδρου στην Αλγερία, που αγκαλιάστηκε από πολλούς διαδηλωτές που τον επευφημούσαν για τη «σωστή» στάση που κράτησε η χώρα του στον πόλεμο του Ιράκ και το δεύτερο τα λόγια του Τσόμσκι για τη δεύτερη θητεία Μπους, που θα φέρει τα πάνω κάτω αλλά και παραπλήσιες «αναλύσεις» που μιλούσαν για τον κίνδυνο ακόμα μεγαλύτερης απομάκρυνσης της αλαζονικής Αμερικής απ’ την «κοινωνικά ευαίσθητη» Ευρώπη.
Οι ιρακινές εκλογές πρώτα και οι πρόσφατοι εναγκαλισμοί στη συνέχεια, που συνοδεύτηκαν απ’ την ευρωπαϊκή κάλυψη της εκλογικής φάρσας του Ιράκ και την πρόθεση της ΕΕ να ανοίξει γραφείο στη Βαγδάτη και να αναλάβει δράση στην εκπαίδευση ιρακινών μπάτσων και δικαστών (στους τελευταίους ίσως θα μπορούσαν να συμβάλλουν και οι «δικοί μας» συνάδελφοί τους, έχουν όλα τα προσόντα όπως δείχνουν και οι τελευταίες αποκαλύψεις) έδειξαν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο το ρόλο της «ευαίσθητης» Ευρώπης στο ιρακινό ζήτημα.
Εχουμε ξαναγράψει απ’ αυτές εδώ τις στήλες ότι ήταν απόλυτα φυσικό κι αναμενόμενο η «δημοκρατική Ευρώπη» να μην έχει κανένα δίλλημα ποιον να επιλέξει, το αντάρτικο ή την αμερικανοβρετανική κατοχή. Το ταξικό της κριτήριο την οδηγεί κατευθείαν στους πρώτους έστω κι αν δεν πολυγουστάρει τους «Ράμπο» του Πενταγώνου να σουλατσάρουν στη μεγαλύτερη πετρελαιοφόρα περιοχή του κόσμου. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν διατηρούν τις επιφυλάξεις τους και δεν αρνούνται να ευθυγραμμιστούν με την αμερικάνικη πολιτική. Σαν γνήσιοι ιμπεριαλιστές έχουν κι αυτοί τα συμφέροντά τους. Εφόσον όμως δε μπορούν να ελέγξουν το αντάρτικο, στηρίζουν την «επιστροφή στη δημοκρατία», από απόσταση όμως. Δεν βάζουν το χέρι τους στη φωτιά. Το πολύ-πολύ να σβήσουν κάποια χρέη (όπως κάνουν οι Γερμανοί, που υποσχέθηκαν ότι θα διαγράψουν το 80% του ιρακινού χρέους) και να δεχτούν να εκπαιδεύσουν κάποιους μπάτσους και δικαστές. Μέχρι εκεί όμως γιατί παραπέρα κάνει τζίζ. Δε θα ρίξουν στρατό για να παραλάβουν φέρετρα έναντι μερικών ψίχουλων που τους τάζει η αμερικάνικη υπερδύναμη.
Απ’ την άλλη, ούτε στο ζήτημα του Ιράν, ούτε στο ζήτημα του εμπάργκο όπλων στην Κίνα υπήρξε καμία συμφωνία. Η κάθε πλευρά διατήρησε τις θέσεις της. Γι’ αυτό ουδέν νεότερο προκύπτει απ’ την επίσκεψη Μπους στις Βρυξέλλες, πέραν της αποκάλυψης για μια ακόμα φορά του χαρακτήρα της ΕΕ σαν μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης που κινείται όχι με βάση τα συμφέροντα των λαών αλλά τα δικά της οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Για όσους είχαν αυταπάτες, δηλαδή, ότι η «δημοκρατική» Ευρώπη θα μπορούσε να μπει φρένο στην αμερικάνικη «επέλαση». Για μας τίποτα το καινούργιο που μπορεί να στοιχειοθετεί σημαντική αλλαγή στις ενδοϊμπεριαλιστικές σχέσεις.