Δύο χρόνια μετά από την αμερικάνικη εισβολή και σχεδόν δύο μήνες μετά τις «πρώτες ελεύθερες εκλογές», το Ιράκ συνεχίζει να σπαράσσεται από συγκρούσεις και η «νέα ιρακινή κυβέρνηση» ακόμα να σχηματιστεί, παρά το γεγονός ότι η «Εθνική Ιρακινή Συμμαχία» και η συμμαχία των Κούρδων φαίνεται να πλησιάζουν σε συμφωνία τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Το ζήτημα όμως δεν είναι πόσα υπουργεία θα πάρει η κάθε πλευρά (τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μιλάνε για 16 υπουργεία να τίθενται υπό τον έλεγχο των Σιιτών, που θα πάρουν και την πρωθυπουργία, 7-8 υπουργεία στους Κούρδους, που θα πάρουν και τη θέση του προέδρου, και τα υπόλοιπα 4-6 στους Σουνίτες και 1 στους Τουρκομάνους), αλλά το πώς αυτή η κυβέρνηση θα μπορέσει να κυβερνήσει χωρίς να ταυτιστεί με τις κατοχικές δυνάμεις στα μάτια του ιρακινού λαού και πρώτα απ’ όλα των Σιιτών που την ψήφισαν.
Οσο για την αντίσταση αυτή συνεχίζεται με αμείωτη ένταση επιφέροντας συνεχή πλήγματα τόσο στους κατακτητές όσο και στους συνεργάτες τους. Το «σουνιτικό τρίγωνο» συνεχίζει να φλέγεται. Τη βδομάδα που πέρασε, οι Ιρακινοί αντάρτες έπληξαν αμερικάνικες στρατιωτικές περιπόλους τόσο στο Ραμάντι (την περασμένη Κυριακή το βράδυ) όσο και στη Φαλούτζα (την επομένη), αλλά και κοντά στην Βαγδάτη που τη Δευτέρα το πρωί κατέστρεψαν δύο λεωφορεία με Αμερικάνους στρατιώτες και δύο Χάμβυ στον κεντρικό δρόμο στο βόρειο τμήμα του Αμπού Γκράιμπ 30 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης. Την επομένη, άλλη μια αμερικάνικη στρατιωτική περίπολος δεχόταν επίθεση αυτή τη φορά στη Μοσούλη από βόμβα τοποθετημένη στο οδόστρωμα, ενώ την ίδια μέρα ο επικεφαλής του νομικού τμήματος του «ιρακινού στρατού» άφηνε την τελευταία του πνοή στο Κιρκούκ από τραύματα που του προκάλεσαν αντάρτες σε επίθεση έξω απ’ το σπίτι του αργά το απόγευμα της Κυριακής.
Τα παραπάνω γεγονότα είναι λίγα από τα πολλά που θα βρει κανείς στις ανταποκρίσεις – Αράβων κυρίως – δημοσιογράφων για το Ιράκ, που αναφέρουν ότι οι αντάρτες τελειοποιούν την πολεμική τους τακτική εισάγοντας καινοτομίες (όπως επιθέσεις αυτοκτονίας με μηχανές) που θέτουν πολλά προβλήματα στους κατακτητές. Τα περισσότερα γεγονότα θάβονται μέσα στο κλίμα της γενικής σιωπής που τείνει να επικρατήσει, καθώς η βία στο Ιράκ είναι πλέον ένα «συνηθισμένο φαινόμενο». Το κακό όμως είναι ότι ο Ιρακινός λαός συνεχίζει να μάχεται μόνος του χωρίς την συμπαράσταση όχι μόνο των δυτικών αλλά και των αραβικών λαών, εκτός φυσικά απ’ τα καθιερωμένα συλλαλητήρια κατά του πολέμου που γίνονται κάθε χρόνο με την επέτειο της αμερικάνικης εισβολής. Ακόμα κι έτσι όμως δυναμιτίζει τα αμερικάνικα σχέδια στην περιοχή. Φανταστείτε τι ζόρι θα τράβαγαν οι Αμερικάνοι και οι Κουίσλινγκ τους αν το αντάρτικο συνδυαζόταν με ένα μαχητικό κίνημα στο εξωτερικό…