«Είναι σημαντικό να ξεχωρίσουμε αυτούς που ήρθαν απ’ το εξωτερικό, όπως τις οργανώσεις που σχετίζονται με την Αλ Κάιντα, απ’ τους Ιρακινούς. Πρέπει να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε τους Ιρακινούς στη δημοκρατική διαδικασία που συντελείται στη χώρα και να πολεμήσουμε τις εγκληματικές συμμορίες… Υπάρχουν δύο είδη σκοτωμών. Αυτών στην μάχη ή τη δράση, αυτοί θα μπορούσαν να καλυφθούν απ’ την αμνηστία. Αυτοί που εμπλέκονται στη δολοφονία αθώων ανθρώπων, πυροδότηση παγιδευμένων αυτοκινήτων, δολοφονίες σε τζαμιά και εκκλησίες, δε μπορούν να καλυφθούν απ’ την αμνηστία».
Η πρόταση για αμνηστία, την περασμένη Κυριακή, απ’ τον ηγέτη της «Πατριωτικής Ενωσης του Κουρδιστάν» (της «αριστερής» πτέρυγας των Κούρδων του Ιράκ), λίγες μέρες αφότου ανέλαβε την προεδρία, και η δέσμευσή του να προσπαθήσει να απελευθερώσει όλους τους κρατούμενους οπαδούς του ριζοσπάστη σιίτη κληρικού Μοκτάντα Σαντρ, δεν υποδηλώνουν παρά την αδυναμία της νέας «ιρακινής» κυβέρνησης μπροστά στο αντάρτικο και τη λαϊκή αγανάκτηση ενάντια στην κατοχή. Αν η νέα κυβέρνηση ένοιωθε δυνατή, ο Ταλαμπανί δε θα έκανε τέτοιες δηλώσεις, που ενόχλησαν τους Αμερικάνους οι οποίοι έσπευσαν να δηλώσουν ότι δεν είναι δυνατόν να δοθεί αμνηστία σε όσους σκότωσαν Αμερικάνους ή Ιρακινούς στρατιώτες.
Ομως δε μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Τη στιγμή μάλιστα που μια μέρα πριν, στη Βαγδάτη, 300.000 άνθρωποι (δεκάδες χιλιάδες σύμφωνα με όλα τα δυτικά ΜΜΕ, απ’ το BBC και το Ρόιτερς μέχρι τους Τάιμς της Νέας Υόρκης) διαδήλωναν ενάντια στην κατοχή, στο ίδιο σημείο που πριν δύο ακριβώς χρόνια οι Αμερικάνοι έστηναν τη χολιγουντιανή φαρσοκωμωδία της «αυθόρμητης λαϊκής υποδοχής» στα αμερικάνικα στρατεύματα, που δεν συγκέντρωσε περισσότερα από 300 άτομα. Η διαδήλωση του περασμένου Σαββάτου, που οργανώθηκε από σιίτες οπαδούς του Σαντρ σε συνεργασία με τον σουνιτικό «Σύνδεσμο των Μουσουλμάνων Κληρικών», στην οποία κυριάρχησαν αντιαμερικάνικα συνθήματα, για τα δύο χρόνια της αμερικάνικης κατοχής στη χώρα, ήταν ένα ηχηρό ράπισμα όχι μόνο στους Αμερικάνους αλλά και στον Ταλαμπανί που είχε σπεύσει να δηλώσει την αναγκαιότητα της αμερικάνικης παρουσίας για τα επόμενα δύο χρόνια τουλάχιστον.
Φάνηκε έτσι ότι δεν είναι μόνο κάποιες «τρομοκρατικές» ομάδες που αντιτίθενται στην κατοχή αλλά και ένα σημαντικό τμήμα των Σιιτών, κάποιοι απ’ τους οποίους ίσως είχαν ψηφίσει στις εκλογές της 31ης Γενάρη με την ελπίδα ότι θα έμπαινε χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων απ’ τη χώρα τους. Η νέα κυβέρνηση, λοιπόν, βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο τεράστια προβλήματα. Πώς να μη ταυτιστεί με την αμερικάνικη κατοχή και πώς να πείσει τους Ιρακινούς ότι η «δημοκρατική διαδικασία» μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική απελευθέρωση και όχι σε νεοαποικιακή υποδούλωση. Οσο περνάει ο καιρός τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα γι’ αυτή. Οχι μόνο γιατί συνεχίζονται οι επιθέσεις που τη βδομάδα που πέρασε ήταν εξαιρετικά πλούσιες, αλλά και γιατί αναγκάζεται να διεξάγει κοινές επιχειρήσεις με τους κατακτητές. Οπως η επιδρομή της περασμένης Δευτέρας στη Βαγδάτη (η μεγαλύτερη των τελευταίων βδομάδων), στην οποία 500 Ιρακινοί μπάτσοι και στρατιώτες μπουκάρισαν σε σπίτια «υπόπτων», μαζί με 200 Αμερικάνους στρατιώτες, συλλαμβάνοντας 65 άτομα με την κατηγορία ότι εμπλέκονται σε αντιαμερικάνικες επιθέσεις.