Η επανέκδοση δυο παλιών ταινιών διασώζει και αυτή την κινηματογραφική εβδομάδα, καθώς οι δυο πρεμιέρες, η μια με τον τίτλο «Αφεντικά για σκότωμα» και η άλλη με τον τίτλο «Ο άλλος μου εαυτός», σε σκηνοθεσία Τζόντι Φόστερ, είναι τυπικές αμερικανικές μετριότητες.
Eτσι «Τα 400 χτυπήματα» του Φρανσουά Τρυφώ είναι η επιλογή των κινηματογραφόφιλων και αξίζει να θυμίσουμε μερικά πράγματα γι` αυτή την ταινία. Ο Τρυφώ έχει ούτως ή άλλως να επιδείξει σε κάμποσες ταινίες του μια ιδιαίτερη ενασχόληση με την παιδική και εφηβική ψυχοσύνθεση και «Τα 400 χτυπήματα» είναι η πρώτη από αυτές. Πρόκειται για τον αγώνα ενός παιδιού να επιβιώσει απέναντι σ` ένα κονφορμιστικό σχολείο και μια προβληματική οικογένεια που ελάχιστα καταλαβαίνουν τη ζωντάνια, τις ανησυχίες, τις ευαισθησίες και τις ατασθαλίες της παιδικής ηλικίας.
Η ταινία θεωρείται ημιαυτοβιογραφική και ο ήρωας της, ο Αντουάν, ακολούθησε τον Τρυφώ και σε άλλες τέσσερις ταινίες του. Αν θέλαμε να εντοπίσουμε τα κύρια χαρακτηριστικά της, θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα φιλμ ρεαλιστικό, αυθόρμητο, ποιητικό, αληθινό και ανθρώπινο. Και οτιδήποτε διαθέτει αυθεντικότητα, ουσία και ομορφιά δεν είναι δύσκολο να γίνει κλασικό.
Η άλλη επανέκδοση που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το γαλλικό μιούζικαλ του 1964 «Οι ομπρέλες του Χερβούργου», σε σκηνοθεσία του Ζακ Ντεμί. Περιγράφει τον έρωτα ενός νεαρού ζευγαριού που οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής δεν αφήνουν να ολοκληρωθεί. Ο νεαρός πηγαίνει φαντάρος στην Αλγερία και η νεαρή που έχει μείνει έγκυος αναγκάζεται, έπειτα από προτροπή της φτωχής μητέρας της, να παντρευτεί έναν πλούσιο έμπορο διαμαντιών.
Η ταινία παραπέμπει στο αμερικανικό σινεμά, όλοι οι διάλογοι τραγουδιούνται, χωρίς χορογραφίες, όμως η ταινία έχει περισσότερο στιλ, χρώμα και γενικότερα μεγαλύτερο βάθος χαρακτήρων από τα συνήθη μιούζικαλ.
Ελένη Σταματίου
