Ξέρετε πώς οι εργασιακές σχέσεις ροκανίζονται σιγά-σιγά στη δημόσια εκπαίδευση;
– Πρώτον, με την πρόσληψη χιλιάδων ωρομίσθιων εκπαιδευτικών. Που περιπλανώνται στα σχολεία, δεν αισθάνονται μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας, δεν έχουν κανένα δικαίωμα, δε γίνονται αποδεκτοί στα συνδικαλιστικά όργανα και αμείβονται με το εξευτελιστικό ποσό των 400 ευρώ μηνιαίως.
Μπορεί ο κρατικός προϋπολογισμός να δαπανά και φέτος το 3,57% του ΑΕΠ για την Παιδεία (δαπάνη που ακόμη και σε σχέση με πέρυσι εμφανίζεται μειωμένη), όμως όσον αφορά στην πρόσληψη «φθηνών» εκπαιδευτικών γίνεται ιδιαίτερα ανοιχτοχέρης και κουβαρντάς.
Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση οι δαπάνες για πρόσληψη ωρομίσθιων υπερδιπλασιάζονται το 2006 σε σχέση με το 2005 και από 17,2 εκατ. ευρώ γίνονται 40 εκατ. ευρώ, ενώ στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση οι αντίστοιχες δαπάνες υπερτριπλασιάζονται και από 4,6 εκατ. ευρώ το 2005 γίνονται 17 εκατ. ευρώ το 2006.
Τώρα, τι όρεξη να ΄χουν αυτοί οι «μαύροι» εκπαιδευτικοί για δουλειά, πως επιτυγχάνεται ο στέρεος δεσμός ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή, που πάνω του θα έρθει να πατήσει κάθε οικοδόμηση γνώσης, ποσώς ενδιαφέρει το κράτος του κεφαλαίου.
– Δεύτερον, με την αξιολόγηση, που αν εφαρμοστεί στην πράξη (το νομοθετικό πλαίσιο είναι ήδη έτοιμο από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ), θα αποτελέσει ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της μονιμότητας.
Κάθε αφελής που, απηυδισμένος από τα χάλια της δημόσιας εκπαίδευσης, τρίβει τα χέρια του χαιρέκακα στο άκουσμα της αξιολόγησης, θεωρώντας ότι μέσω αυτής θα υπάρξει αξιοκρατία και σοβαρότερο εκπαιδευτικό έργο, ας αναλογιστεί μόνον τούτο: Πώς σ’ ένα χώρο, όπως είναι το σχολείο, όπου απαιτείται να πλανάται βαθύ το αίσθημα της ελευθερίας και δημοκρατίας για ν’ ανθίσει κάθε πρωτοβουλία του εκπαιδευτικού και του μαθητή και να οικοδομηθεί η γνώση, μπορεί να απελευθερώσει όλη του την ενέργεια ένας δάσκαλος, όταν από πάνω του αισθάνεται βαριά την απειλή του πέλεκυ της εξουσίας; (σσ. η αλήθεια είναι ότι σήμερα ψήγματα μόνο από αυτά τα αγαθά υπάρχουν στο σχολείο, όμως η εφαρμογή της αξιολόγησης θα βάλει την οριστική ταφόπλακα)
Και πώς είναι δυνατόν τούτος ο διάχυτος φόβος για το τι του επιφυλάσσει το αύριο να μην περάσει και στα παιδιά, κυρίως ως μεγιστοποίηση της καταπίεσης και της υποταγής στην αυθεντία του και στις δομές, τα προγράμματα, τις διαδικασίες και τις δραστηριότητες που σχεδιάζονται και επιβάλλονται από τους εγκεφάλους του υπουργείου Παιδείας και τους συμβουλάτορές του;
Γιούλα Γκεσούλη
