Στις «πολιτισμένες» κοινωνίες της Δύσης, η θύελλα των αντιδράσεων του μουσουλμανικού κόσμου για τα 12 επίμαχα σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ ,που δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στη δανέζικη εφημερίδα «Γιούλαντς Πόστεν», στις 30 Σεπτέμβρη του περασμένου χρόνου, και αναδημοσιεύτηκαν από μια σειρά ευρωπαϊκές εφημερίδες, οι οποίες πρόσθεσαν ορισμένα ακόμα πιο προκλητικά, φαντάζει ακατανόητη. Ή μάλλον γίνεται κατανοητή ως μια ακόμα απόδειξη του «μουσουλμανικού φανατισμού» που αγγίζει τα όρια του «παροξυσμού», επιβεβαιώνοντας τελικά αυτό που τόσες φορές υποστηρίζει ο Λευκός Οίκος. Οτι ο νέος κίνδυνος για την ανθρωπότητα προέρχεται ακριβώς απ’ αυτόν τον «φανατισμό» που στρώνει το δρόμο στην «τρομοκρατία».
Δε γνωρίζουμε τις προθέσεις αυτών που πρωτοδημοσίευσαν αυτά τα σκίτσα. Ούτε μας ενδιαφέρουν οι προθέσεις τους. Σε ένα κλίμα συνεχούς και επαναλαμβανόμενης απαξίωσης των λαών της Ανατολής δεν είναι περίεργο να βγαίνουν κάποιοι και να θέλουν να «κάνουν πλάκα» με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις αυτών των λαών. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, αυτοί οι «κάποιοι» δεν είναι μόνο κάποιοι γελοιογράφοι αλλά ακόμα και ορισμένοι «αριστεροί», που βρίσκουν την ευκαιρία να δείξουν την «ανωτερότητά τους» απέναντι στην «πλέμπα» που «βρίσκεται πέντε αιώνες πίσω» και δεν εννοεί να καταλάβει τα «ανώτερα ιδανικά» της δυτικής «δημοκρατίας». Οπως η «αριστερή» γαλλική βδομαδιάτικη εφημερίδα “Charlie Hebdo”, που την περασμένη Τετάρτη αναδημοσίευσε τα επίμαχα σκίτσα (μια βδομάδα μετά την αναδημοσίευσή τους από μια άλλη γαλλική εφημερίδα, την France Soir”), προσθέτοντας άλλο ένα. Ρίχνοντας έτσι περισσότερο λάδι στη φωτιά, αφού το νέο σκίτσο χλευάζει απροκάλυπτα το μουσουλμανικό κόσμο απεικονίζοντας τον Μωάμεθ να κρύβει το πρόσωπό του με τα χέρια του και να εξηγεί στη λεζάντα το λόγο που τον έκανε να δείχνει τόσο απελπισμένος: «Είναι δύσκολο να σε αγαπούν ηλίθιοι».
Μόνο που αυτοί ακριβώς οι «ηλίθιοι» είναι που ορθώνουν το ανάστημά τους στις ιμπεριαλιστικές ορδές κάνοντας σκόνη το «ανίκητο» του μεγαλύτερου στρατού του πλανήτη στο Ιράκ. Είναι αυτοί που μάτωσαν και συνεχίζουν να ματώνουν για πάνω από μισό αιώνα αντιμέτωποι με τον πάνοπλο και υπερσύγχρονο στρατιωτικό γίγαντα των Σιωνιστών στην Παλαιστίνη. Είναι αυτοί που λιμοκτονούν στις χώρες της Ασίας ή πουλούν την εργατική τους δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης.
Οι «προοδευτικοί» όμως έχουν διαφορετική άποψη γι’ αυτό. Ουδόλως τους ενδιαφέρει αυτή η αντίσταση αλλά ο μανδύας με τον οποίο αυτή παρουσιάζεται. Ισως να επικαλεστούν και τον Μαρξ με το γνωστό ρητό του για τη θρησκεία που αποτελεί το όπιο του λαού, για να προσδώσουν «προοδευτικότητα» στο όλο εγχείρημα. «Ξεχνώντας» όμως επιμελώς να αναφέρουν ότι αυτή του η θέση δεν τον εμπόδισε να έχει θετική άποψη για τους λεγόμενους θρησκευτικούς πολέμους του 16ου αιώνα των χωρικών στη Γερμανία που, όπως αναφέρει ο σύντροφός του ο Ενγκελς, στο θαυμάσιο βιβλίο του «Ο πόλεμος των χωρικών στη Γερμανία», «αφορούσαν πολύ θετικά υλικά ταξικά συμφέροντα και αυτοί οι πόλεμοι ήταν ταξικοί αγώνες, όπως ακριβώς οι κατοπινές εσωτερικές συγκρούσεις στην Αγγλία και τη Γαλλία. Αν αυτοί οι ταξικοί αγώνες είχαν τότε θρησκευτικά συνθήματα, αν τα συμφέροντα, οι ανάγκες και οι διεκδικήσεις των μεμονωμένων τάξεων καλύπτονταν κάτω από θρησκευτικό μανδύα, αυτό κατά τίποτα δεν αλλάζει την υπόθεση και εξηγείται εύκολα από τις περιστάσεις της εποχής».
Αυτό που δε μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν σήμερα οι «προοδευτικοί μας» είναι ότι ο χλευασμός των θρησκευτικών συναισθημάτων των μουσουλμανικών λαών δεν χτυπάει τις κυρίαρχες τάξεις τους αλλά ακριβώς αυτό το πληβειακό στοιχείο αυτών των λαών. Οι κυρίαρχες τάξεις συμβιβάζονται αλλά οι λαοί δε μπορούν να ξεχάσουν ούτε τις μαζικές σφαγές των κατακτητικών ιμπεριαλιστικών πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ούτε τον εξευτελισμό των κρατουμένων στο Γκουαντανάμο ή το Αμπού Γκράιμπ, που πολλές φορές είχαν στόχο τα θρησκευτικά τους αισθήματα (πετώντας π.χ. το Κοράνι στις τουαλέτες), ούτε την ταύτιση της «τρομοκρατίας» με τον ισλαμισμό φτάνοντας στο σημείο ο ισλαμιστής να θεωρείται εκ προοιμίου «τρομοκράτης». Οι «προοδευτικοί μας» δε μπορούν να καταλάβουν αυτό που υποστήριξε ο Αχμέντ Αμπού Λαντάν, ο επικεφαλής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας της Κοπεγχάγης: «Οι διαμαρτυρίες δεν γίνονται για τα σκίτσα. Τα σκίτσα είναι μόνο η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η μουσουλμανική πίστη έχει τεθεί στο στόχαστρο εδώ και χρόνια. Υπάρχει έντονη ψυχολογική πίεση στους Μουσουλμάνους. Εχουμε ακούσει δυτικούς πολιτικούς να συσχετίζουν την πίστη μας με την τρομοκρατία, ξανά και ξανά κι αυτό πάει πολύ. Αυτή ήταν η απάντηση» (Kinght Ridder, 7/2/06).
Το μόνο που θα μπορούσε να πει κανείς γι’ αυτές τις αντιδράσεις είναι ότι είναι πολύ κρίμα που δεν έγιναν στην ίδια έκταση παλαιότερα, όταν ισοπεδώνονταν η Τζενίν στην Παλαιστίνη ή η Φαλούτζα στο Ιράκ. Αυτή όμως η κριτική στον μουσουλμανικό κόσμο που εξεγείρεται δε μπορεί να ανατρέψει την υποστήριξη του δίκαιου αγώνα του για επιβίωση ,ακόμα κι αν ο αγώνας αυτός καλύπτεται από θρησκευτικό μανδύα που σε ένα βαθμό αποτελεί φρένο στην ανάπτυξη του ταξικού στοιχείου της αντιπαράθεσης με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της «πολιτισμένης Δύσης». Οσο για τους «προοδευτικούς», τους αξίζει να τους χαρακτηρίσουμε με μια απλή φράση: είναι εύκολο να κριτικάρεις πίσω απ’ τη σιγουριά της ενσωμάτωσης.
