♦ Carotte Patate Epinards (C.P.E – Σύμβαση Πρώτης Εργασίας). Arre tez Vosalades –Δεν θέλουμε τη σαλάτα σας
Οικολογικό το συνθηματάκι. Διότι η σαλάτα τους είναι γεμάτη διοξίνες. (Η μόνη υγιεινή σαλάτα είναι η χωριάτικη μας λένε οι ρεπόρτερ του αρμόδιου υπουργείου. Θέλουν να υπονομεύσουν τη χώρα, τους θεσμούς και το σύστημα). Το κυρίως πιάτο γεμάτο διοξίνες κι αυτό. Περιέχει τον κόκορα. Το εθνικό σύμβολο των Γάλλων. Τη γαλή επίσης. Αλλά από διοξίνη κάργα. Για τους κολασμένους των προαστίων δεν περιέχει τίποτα. Μάλλον κάτι έχει. Υπομονή και ξανά υπομονή. Τι προτιμάτε; Διοξίνη ή υπομονή;
Οι Γάλλοι προτιμούν αγώνα. Για καλύτερη σαλάτα; Για καπιταλισμό χωρίς διοξίνες; Οικολογικό καπιταλισμό; Η πορεία θα το δείξει. Αλλωστε, μέσα στον αγώνα βγαίνουν τα πιο χρήσιμα συμπεράσματα. Μέσα στον αγώνα φουντώνουν οι προβληματισμοί. Μεταβάλλονται τα δεδομένα. Βρίσκουν έδαφος οι ριζοσπαστικές ιδέες. Πού ‘σαι παιδί, πιάσε μια χωριάτικη ακόμη.
♦ Κανείς δεν μπορεί να ζήσει με 550 ευρώ το μήνα (Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου)
Αυτό το γεγονός που υπογραμμίζει το σύνθημα το έθεσε η αντιπροσωπεία των εργατικών συμφερόντων στη σκληρή διαπραγμάτευση με την εργοδοσία; Το είπε έστω δυνατά στα ΜΜΕ, στα μεγάφωνα των διαδηλώσεων, στα πάνελ των τηλεπαραθύρων; Θα μου πείτε, ότι αν έλεγαν τέτοια πράγματα, θα τους απαντούσαν: Εσείς πόσα παίρνετε; Ποιος είναι ο μισθός, ποιο είναι το εισόδημα του μήνα, όπως συμπληρώνεται από τη συμμετοχή στις τόσες επιτροπές που αγωνίζεστε για το καλό των εργατών; Κυρίως των πιο χαμηλά αμειβόμενων. Κάτι ακόμα. Ακόμα κι αν οι βιομήχανοι σταματήσουν την αδιαλλαξία τους και δώσουν όλο το ποσό που έβαλαν στο τραπέζι οι εκπρόσωποι των εργατών, ο μισθός θα πάει στα 580 το μήνα. Μπορεί κανένας να ζήσει με 580 ευρώ; Τι κάνουμε ρε παιδιά;
♦ Οταν το άδικο γίνεται νόμος ο αγώνας είναι υποχρέωση (Σωματείο Εργατ. Ναυπηγ. Ελευσίνας)
Τώρα έγινε νόμος το άδικο; Δηλαδή επί ΠΑΣΟΚ ο νόμος ήταν με τους εργάτες; Να μια από τις σοβαρές αιτίες διάλυσης των πάντων. Απογοήτευσης των εργαζομένων. Που κι αυτοί δυστυχώς δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Τέλος πάντων. Ας πούμε τώρα ότι το κατάλαβαν. Οτι ο νόμος είναι άδικος. Οτι ο αγώνας δεν είναι απλά αναγκαίος, είναι υποχρέωση. Πού είναι αυτός ο αγώνας; Πού βγαίνει αυτή η υποχρέωση; Πού, πότε; Τόσο μακριά είναι η Ελευσίνα που κανένας δεν παίρνει χαμπάρι; Οχι. Είναι τόσο γνωστό το παραμύθι που κανένας δεν… ασχολείται. Και οι παραμυθάδες συνεχίζουν ακάθεκτοι. Και οι παραμυθιαζόμενοι, παραμυθιάζονται ακάθεκτοι. Διαβάστε το παρακάτω σύνθημα και θα καταλάβετε.
