Με μια δικαστική διαδικασία που δεν κράτησε ούτε καν μια ώρα (μαζί με τη διακοπή για την έκδοση της απόφασης), μια διαδικασία συντομότερη κι απ’ αυτή ενός επαρχιακού μονομελούς πλημμελιοδικείου, το Τριμελές Εφετείο κακουργημάτων αθώωσε ομόφωνα τον Κώστα Αβραμίδη από την κατηγορία της «ένταξης σε εγκληματική οργάνωση», δηλαδή της συμμετοχής στη 17Ν.
Αθωωτική ήταν και η πρόταση του εισαγγελέα της έδρας, που προσπάθησε να σώσει τα προσχήματα, ισχυριζόμενος ότι υπήρχαν μεν ενδείξεις παραπομπής, όμως για την καταδίκη απαιτούνται αποδείξεις που δεν υπάρχουν. Κατέθεσαν ελάχιστοι μάρτυρες (μολονότι υπήρχε ένας κατάλογος με καμιά εβδομηνταριά) εν τάχει, ενώ ελάχιστα κράτησε και η απολογία του Κ. Αβραμίδη, ο οποίος κατήγγειλε τη δίωξή του ως φρονηματική, απόρροια της συμμετοχής του στο κίνημα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους.
Ηταν η απόλυτη ξεφτίλα της τρομοϋστερίας. Γιατί δεν ξεχνάμε, ότι ο Αβραμίδης συνελήφθη το Μάη του 2003 από την Αντιτρομοκρατική και παρουσιάστηκε από τα πρόθυμα παπαγαλάκια της στα ΜΜΕ ως «το 20ό μέλος της 17Ν», που συνέχιζε τη δράση της οργάνωσης μαζί με τους παντελώς άγνωστους (και ενδεχομένως ανύπαρκτους) «Πάρκινσον» και «Αννα». Ταλαιπωρήθηκε, διαπομπεύτηκε, αλλά τελικά αφέθηκε ελεύθερος από τον ανακριτή Ζερβομπεάκο, ο οποίος απεφάνθη ότι δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ενοχής σε βάρος του.
Σε λίγο, όμως, τα λαγωνικά του Εφετείου ανακάλυψαν νέα συγκλονιστικά στοιχεία. Βρήκαν στο κομπιούτερ του Αβραμίδη σκαναρισμένες τις προκηρύξεις της 17Ν, που φιλοξενούνταν (και) στο σάιτ της «Συσπείρωσης ενάντια στην κρατική τρομοκρατία», μέλος της οποίας είναι ο Αβραμίδης. Αντί, λοιπόν, να τον απαλλάξουν οριστικά με βούλευμα, σύμφωνα και με την πρόταση του ανακριτή, του άσκησαν συμπληρωματική δίωξη για… ηθική αυτουργία στις περισσότερες ενέργειες της 17Ν.
Αυτό το τελευταίο, βέβαια, δεν πέρασε, γιατί η ίδια η Αντιτρομοκρατική, θέλοντας να προστατεύσει τη σοβαρότητά της, αποφάνθηκε με τους ειδικούς της ότι δεν πρόκειται για πρωτότυπα, αλλά για μεταγενέστερα σκαναρισμένες προκηρύξεις, γραμμένες με εντελώς διαφορετικό σύστημα απ’ αυτό που γράφτηκαν οι προκηρύξεις της 17Ν. Ομως, δύο από τους τρεις δικαστές του συμβούλιου εφετών τον παρέπεμψαν σε δίκη με την κατηγορία της «συμμετοχής», επιμένοντας στην πρόκληση. Και για να δείξουν καθαρά τις προθέσεις της, περιέλαβαν στις «ενδείξεις ενοχής» το γεγονός ότι… οργάνωνε και συμμετείχε σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους για την υπόθεση της 17Ν. Μας είπαν στα ίσια, δηλαδή, ότι ασκούν μια φρονηματικού τύπου δίωξη.
Το δικαστήριο τον αθώωσε ομόφωνα μ’ αυτή τη διαδικασία-εξπρές. Ετσι, όμως, όχι μόνο δεν έσβησε αλλά κατέστησε πιο ευκρινή την ξεφτίλα της τρομοϋστερίας, την ξεφτίλα των διωκτικών μηχανισμών (Αστυνομίας και Δικαιοσύνης). Ποιος θα αποζημιώσει τον Αβραμίδη γι’ αυτά που υπέστη ο ίδιος και η οικογένειά του εδώ και τρία χρόνια; Απάντηση στο ερώτημα δεν περιμένουμε. Γιατί είμαστε σίγουροι ότι στις σκοπιμότητες όσων μεθόδευσαν αυτή την ιστορία, τουλάχιστον στο δικαστικό κομμάτι της, ήταν και αυτό. Να στείλουν ένα τρομοκρατικό μήνυμα. Οτι μπορούν να στήνουν τέτοιες υποθέσεις, ακόμα κι όταν είναι απόλυτα σίγουροι ότι δε μπορούν να σταθούν σ’ ένα ακροατήριο. Να μένει σαν τιμωρία αυτή η ταλαιπωρία, συν το οικονομικό κόστος.