Πολυαναμενόμενο πολιτικό θρίλερ γύρω από τα παιχνίδια των πετρελαϊκών εταιριών, τις επιδιώξεις των ΗΠΑ, τη διαφθορά των αραβικών καθεστώτων και την ισλαμική «τρομοκρατία». Μέσα από τέσσερις παράλληλες και διασταυρούμενες ιστορίες ο θεατής συνθέτει ένα φαινομενικά πολύπλοκο παζλ. Και λέμε φαινομενικά, γιατί στην πραγματικότητα το Χόλιγουντ δε θα μπορούσε ποτέ να δει τα πράγματα σφαιρικά και σε βάθος, πολύ δε περισσότερο δε μπορεί και δε θέλει να πει όλη των αλήθεια. Εκείνο, λοιπόν, που εισπράττει ο θεατής είναι μια καταγγελία της γενικευμένης πολιτικής διαφθοράς, της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής, της απληστίας των εταιριών που καταδικάζουν κάποιους (όχι εκατομμύρια) Ανατολίτες στην πείνα και μια ερμηνεία του ισλαμικού φανατισμού και της τρομοκρατίας.
Πίσω απ’ όλα αυτά, ο έμπειρος θεατής θα δει τη μισή αλήθεια, μαζί με μπόλικες απλουστεύσεις και σχηματοποιήσεις. Σε πολιτικό επίπεδο η ταινία είναι η οπτική των Φιλελεύθερων και του Δημοκρατικού Κόμματος. Για τους Αμερικάνους αυτό είναι ίσως το περισσότερο που μπορούν ν’ αντέξουν. Υποθέτουμε, εξάλλου, ότι είναι η πρώτη φορά που δίνεται μια λογική ερμηνεία της «τρομοκρατίας», η οποία βεβαίως το τελευταίο πράγμα που ζηλεύει είναι ο αμερικάνικος τρόπος ζωής, όπως ισχυρίστηκε ο Μπους. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο η ταινία είναι προσεγμένη, δουλεμένη και σφιχτοδεμένη, αν και φυσικά αυτή η ταινία κρίνεται πρώτα απ’ όλα με πολιτικά κριτήρια. Προβλέπουμε ότι διάφοροι προοδευτικοί και αριστερίζοντες θα ενθουσιαστούν, όμως, τι να κάνουμε, αυτό είναι σήμερα το επίπεδο πολιτικής συνείδησης και γνώσης του κόσμου.
Ελένη Σταματίου
