Αληθινή απογοήτευση για τους οπαδούς των αδελφών Κοέν αποτελεί η τελευταία ταινία τους. Η ιδιαίτερη, σουρεαλιστική, κυνική και διεισδυτική ματιά τους στην παρηκμασμένη αμερικανική κοινωνία, που καθιέρωσε τους δυο σκηνοθέτες σαν μέλη μιας πιο φιλοσοφημένης άποψης, απουσιάζει σε τέτοιο βαθμό από το «True grit», ώστε δύσκολα ο θεατής θα αντιληφθεί τη διαφορά του από ένα οποιοδήποτε καλογυρισμένο κλασσικό γουέστερν. Αντίθετα, ο πιο αδαής θεατής θα περάσει ένα ευχάριστο δίωρο, απολαμβάνοντας μια τυπική «αμερικανιά» που δεν διαφέρει σε τίποτα επί της ουσίας από την πρωτότυπη ταινία του 1969 με τον Τζον Γουέιν, ταινία που βασίστηκε σ’ ένα έξυπνο αλλά αφελές μυθιστόρημα του Τσαρλς Πόρτις, στο οποίο εκθειάζονται κατά κόρον ο ηρωισμός και η γενναιότητα των καουμπόιδων.
Με άλλα λόγια, μια ιστορία κι ένα σενάριο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του «καλού» αντιδραστικού αμερικάνου Τζον Γουέιν δεν ήταν δυνατό, ακόμα και αν «αλλοιώνονταν», να εκπροσωπήσουν τη γνωστή αντισυμβατική αντίληψη των αδελφών Κοέν, έτσι όπως εκφράστηκε στο «Φάργκο», στο «Μπάρτον Φινκ», στο «Nο country for old men» κ.λπ. Φυσικά, δεν λείπουν οι καυστικές, χιουμοριστικές πινελιές στους χαρακτήρες της ταινίας, με αποκορύφωμα εκείνον της δεκατετράχρονης πρωταγωνίστριας, όμως αυτό δεν αρκεί να προσδώσει αξιομνημόνευτα στοιχεία σε μια ταινία, εμπορική μεν, αλλά κατά βάση αδιάφορη, άγευστη και άτολμη.
Ελένη Σταματίου
