«Απόλυτη βούληση» για την προώθηση των αλλαγών στην Παιδεία και «διατήρηση πάση θυσία του κοινωνικού μοντέλου» με αυτές είναι το μανιφέστο της κυβέρνησης, σύμφωνα με την υπουργό Παιδείας.
Τούτες οι «αλλαγές» δεν έχουν το νεφελώδες περιεχόμενο της «Αλλαγής» της πρώτης τετραετίας του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ, που έχαψε ο κοσμάκης και του έδωσε την ψήφο του, αλλά έχουν «συγκεκριμένη κατεύθυνση», όπως επανειλημμένα διευκρίνισε η φράου Μαριέττα.
Είναι οι δεσμεύσεις που ανέλαβε ο ελληνικός καπιταλισμός από το 1999 από τη Συνθήκη της Μπολόνια και τα πρώτα τους δείγματα τα γεύθηκε ήδη η Παιδεία στη χώρα μας.
Είναι το σχέδιο νόμου για τη δια βίου μάθηση, ο νόμος για την αξιολόγηση των ΑΕΙ-ΤΕΙ, τις πιστωτικές μονάδες και το συμπλήρωμα διπλώματος, ο νόμος για το ΔΟΑΤΑΠ, το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Ακολουθούν η αναθεώρηση του άρθρου 16 και ο εκτελεστικός νόμος του Συντάγματος που θα διευκρινίζει το καθεστώς των ιδιωτικών ΑΕΙ, ο νόμος πλαίσιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, οι τρεις κύκλοι σπουδών, το νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα κ.λπ.
Και όλα τούτα, που αφορούν κυρίως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, συνεπικουρούνται από τις εξαγγελίες για αλλαγές στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ειδικά στην επιλογή της νέας καρμανιόλας για την εισαγωγή στα ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Η Μ. Γιαννάκου στην ομιλία της-διάγραμμα των «νέων προοπτικών στην εκπαίδευση» ήταν πολύ σαφής ως προς το πώς εννοεί την «απόλυτη αυτοδιοίκηση» των ΑΕΙ: «Οικονομική ευελιξία» με «κοινωνική λογοδοσία». Δηλαδή βαθύ σπρώξιμο των Πανεπιστημίων στην αγκαλιά των επιχειρήσεων και των ιδιωτών για την εξασφάλιση των προς το ζειν και αυστηρή αξιολόγηση με μέτρηση, δηλαδή κατάταξη και κατηγοριοποίηση. Η μέθοδος είναι η σύναψη τετραετών προγραμματικών συμφωνιών μεταξύ κράτους και ΑΕΙ.
Η Γιαννάκου για επιδόρπιο μας επιφύλαξε και το ακόλουθο: «Είναι κάτι, που παρά τις αντιδράσεις είναι βέβαιο ότι θα γίνει» είπε. Διότι ως Μαρία Αντουανέτα γράφει το λαό, το κίνημα στα παλαιότερα των υποδημάτων της, αφού στη «δημοκρατία» της «δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
