Βούλιαξε η Αθήνα το μεσημέρι της Πέμπτης. Για περισσότερες από έξι ώρες το κέντρο της πρωτεύουσας έπαθε κυκλοφοριακή συμφόρηση. Οι ίδιοι οι επικεφαλής της Αστυνομίας εκτιμούσαν σε 50.000 τους διαδηλωτές που πήραν μέρος στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Διαδηλωτές στην πλειοψηφία τους εκπαιδευτικοί, με εμφανή την απουσία μεγάλου όγκου φοιτητών (αχ! αυτή η εξεταστική, πόσο τυφλώνει). Αλλά και αρκετοί εργαζόμενοι, παρά το προκλητικό σαμποτάζ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που αρνήθηκε να κηρύξει έστω μια δίωρη στάση εργασίας για να διευκολύνει τους εργαζόμενους που ήθελαν να πάνε στο συλλαλητήριο. Ηταν το μεγαλύτερο συλλαλητήριο εδώ και πολλά χρόνια. Μόνο με τα αντιπολεμικά τις παραμονές της εισβολής στο Ιράκ μπορεί να συγκριθεί. Ανάλογα συλλαλητήρια έγιναν στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις.
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. «Αντέχουμε, συνεχίζουμε, θα νικήσουμε!» φωνάζουν οι δάσκαλοι και νηπιαγωγοί, που έκλεισαν τρεις βδομάδες απεργίας και μπαίνουν αποφασισμένοι στην τέταρτη. Με μύριες όσες δυσκολίες, με δανεικά, με δουλειές του ποδαριού, κρατούν ψηλά την αξιοπρέπειά τους και διδάσκουν ήθος. Ηθος δασκάλου και ήθος εργαζόμενου που θέλει να μπορεί να ζει από τη δουλειά του και όχι από λαμογιές και κουμπαριές. Το ογκώδες πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο ήταν η καλύτερη ένεση ηθικού για όλους τους απεργούς. Μέτρησαν τη δύναμή τους, πήραν ενέργεια από τη συλλογικότητα, ατσαλώθηκαν, διατράνωσαν τη θέλησή τους να συνεχίσουν.
Από την άλλη, η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική του τσαμπουκά. Συκοφαντεί, λασπολογεί, βρίζει. Οχι μόνο με τον ανεκδιήγητο Αντώναρο αλλά και με τον ίδιο τον Καραμανλή. Αδιαφορεί για οτιδήποτε άλλο εκτός από την εισοδηματική της πολιτική. Μολονότι έσπασε τα μούτρα της στην προσπάθεια να στρέψει τους γονείς ενάντια στους δασκάλους, μολονότι το κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε είναι τεράστιο, συνεχίζει την αδιάλλακτη και τσαμπουκαλίδικη πολιτική με μια ολοφάνερη σκέψη: «Πόσο θ’ αντέξουν ακόμα; Θα πεινάσουν, θα λυγίσουν, θα γυρίσουν ταπεινωμένοι στη δουλειά». Αυτή τη γκανγκστερική συμπεριφορά πρέπει να τσακίσουμε. Ολοι μαζί. Οι εκπαιδευτικοί με την απεργία και οι υπόλοιποι με την αλληλεγγύη.
Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία. Ευκαιρία να σπάσει ο τσαμπουκάς της κυβέρνησης. Ευκαιρία να κερδίσει ένας κλάδος εργαζόμενων αιτήματα οικονομικά. Να τα κερδίσει στα ίσια, στο δρόμο, με απεργία, με αγώνα, με σύγκρουση. Ευκαιρία ν’ αρχίσουν να ξαναζωντανεύουν οι ιδέες της συλλογικότητας. Να αρχίσουν να γίνονται παρελθόν ο ατομοκεντρισμός, η παθητικότητα, η παραίτηση.
Αυτό θα είναι το μεγάλο κέρδος από τη νικηφόρα έκβαση της απεργίας των δασκάλων και νηπιαγωγών. Ενα κέρδος ευρύτερο από το πλαίσιο ενός κλάδου. Ενα κέρδος που αφορά όλους τους εργαζόμενους. Είναι αυτό που φοβάται η κυβέρνηση και εμφανίζεται αδιάλλακτη. Φοβάται το φαινόμενο του ντόμινο. Κι αυτός ο φόβος είναι ένας παραπάνω λόγος για να στηρίξουμε όλοι ενεργά αυτόν τον αγώνα.
