♦ Δεν κρύβει την ικανοποίησή του ο αρθρογράφος του δεξιού «Ελεύθερου Τύπου»: «Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ορθώς παραμέρισε τις φωνές λαϊκισμού που ακούγονται στο εσωτερικό του κόμματός του για την Παιδεία και τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων… Εκτός από την αναθεώρηση του άρθρου 16 ο κ. Παπανδρέου τάχθηκε υπέρ της καθιέρωσης συστήματος αξιολόγησης και κοινωνικής λογοδοσίας στα πανεπιστήμια, θέση που δεν απέχει πολύ από τη σχετική διάταξη του “επίμαχου” νόμου για τα ΑΕΙ».
♦ Ο Εβερτ παραχωρεί τη θέση του στη Βουλή στην κόρη του Αλεξία, που από το Δήμο ετοιμάζεται να μεταπηδήσει στη Β’ Αθήνας. Ο Γ. Κεφαλογιάννης παραχωρεί τη θέση του στο Ρέθυμνο στην κόρη του Ολγα. Κι ύστερα λένε πως το βουλευτιλίκι δεν είναι επάγγελμα αλλά προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Μωρέ επάγγελμα είναι και από τα πιο προσοδοφόρα. Μαγαζί γωνία.
♦ Σύμφωνα με το δήμαρχο και τη νεοδημοκρατική πλειοψηφία του Δήμου Αθηναίων, οι κάτοικοι της πόλης θα πρέπει να τους πουν και ευχαριστώ, επειδή για το 2007 αποφάσισαν να αυξήσουν τα δημοτικά τέλη κατά 3,5% («στα όρια του πληθωρισμού», όπως λένε σε ανακοίνωσή τους). Το ότι στις γειτονιές της Αθήνας κατοικεί κυρίως φτωχόκοσμος (μετανάστες και ηλικιωμένοι) δεν έχει καμιά σημασία για τη δημοτική αρχή – φορατζή.
♦ Την ώρα που ο Ζούγκλας τον χτυπάει σαν χταπόδι (εκτελώντας άγνωστο ποιο σχέδιο), ο Ν. Κωνσταντόπουλος συνεχίζει να εργάζεται (με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα από πολλούς άλλους) υπέρ της σύγκλισης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ (υπέρ της γραμμής του ΠΑΣΟΚ, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους). Συνεντευξιάστηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή» αυτή τη φορά και δήλωσε ότι «τα θέματα προγραμματικών συγκλίσεων και προγραμμάτων εναλλακτικής διακυβέρνησης δε μπορεί να είναι εκτός του προβληματισμού της αριστεράς», συμπληρώνοντας ότι ο ΣΥΝ «πρέπει να πιέσει το ΠΑΣΟΚ (sic!) και να το υποχρεώσει να αποσαφηνίσει τόσο τις προγραμματικές του αμφισημίες (sic!!!) όσο και τις πολιτικές του στοχεύσεις». Αντε, και πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νικόλα.
♦ Πώς να αισθανόταν άραγε ο φέρελπις δικηγόρος, που ταυτίστηκε σε όλα τα επίπεδα με τον εντολέα του, που έγινε στην αρχή φορέας λάσπης κατά αγωνιστών κι ύστερα μετατράπηκε ο ίδιος σε οχετό, που αναγκάστηκε ντροπιασμένος να αναθεωρήσει τις πολιτικές του απόψεις για την πιο πολύκροτη δίκη των τελευταίων χρόνων (αυτές που τον κατέστησαν διάσημο), την ώρα που το ίνδαλμά του τον πέταγε σαν στυμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια; Αυτή, όμως, είναι η «μοίρα» των τυχοδιωκτών και των αμοραλιστών. Και περιθώρια για συγνώμες δεν υπάρχουν πια.