Ιράκ

Στο στόχαστρο οι Αμερικάνοι – Παραδέχονται την ήττα

Μπορεί οι Αμερικάνοι με τους Βρετανούς να δοκίμασαν όλα τα μέσα για να επικρατήσουν στο Ιράκ, ακόμα και την πυροδότηση ενός αιματηρού εμφυλίου, τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται καθόλου όπως θα ήθελαν. Είναι γεγονός ότι το Ιράκ έχει μπει στο λαβύρινθο μιας αιματηρής εμφύλιας σύγκρουσης που γίνεται παράλληλα με τις αντικατοχικές επιθέσεις.
Ομως, αυτή η σύγκρουση ούτε σταμάτησε την Αντίσταση ούτε έχει επιφέρει τα προσδοκόμενα οφέλη στους κατακτητές.

Ακόμα και μετά τη μεγάλη βομβιστική επίθεση στη συνοικία Σαντρ Σίτι της Βαγδάτης, την περασμένη Πέμπτη (με πάνω από 200 νεκρούς) και τα όσα επακολούθησαν, οι Αμερικάνοι δε μπορούν να εμφανιστούν ως διαιτητές και «εγγυητές της ομαλότητας» (ποιας «ομαλότητας» άλλωστε;). Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τις αιματηρές επιθέσεις στη Σαντρ Σίτι δε βγήκε κανείς να υπερασπιστεί την παρουσία των κατακτητών, αλλά όλοι οι Σιίτες κληρικοί κατηγόρησαν τους Αμερικάνους ως υπεύθυνους για τις σφαγές. Ακόμα και ο εκπρόσωπος του Μοκτάντα Αλ-Σαντρ (του πάλαι ποτέ ριζοσπάστη σιίτη κληρικού, ο στρατός του οποίου δύο φορές έχει αναμετρηθεί ένοπλα με τους Αμερικάνους, αλλά στη συνέχεια αποφάσισε να συμμετάσχει στην «πολιτική διαδικασία») δήλωσε ότι την πλήρη ευθύνη για τις σφαγές έχει η αμερικάνικη κατοχή (Los Angeles Times, 26/11/06).
 

Λίγες μέρες αργότερα (την Τετάρτη), ο Σαντρ αποφάσισε να αναστείλει τη συμμετοχή των βουλευτών του στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συνάντηση του πρωθυπουργού Μαλίκι με τον Μπους στην Ιορδανία.
Σε ανακοίνωση 30 βουλευτών που πρόσκεινται στον Σαντρ (οι πέντε απ’ τους οποίους κατέχουν υπουργικές θέσεις) αναφέρεται: «Σε μια στιγμή που οι Ιρακινοί υποφέρουν και η λαϊκή και εθνική θέληση λαχταρά να απαλλαγεί από την κατοχή και τις δυνάμεις του σκότους και τους τακφίρις (σ.σ. ακραίους Σουνίτες) που σκοτώνουν χωρίς διάκριση… το μπλοκ του Σαντρ αποφάσισε να αναστείλει την συμμετοχή του» («Αλ Τζαζίρα» 29/11/06).
 

Ηταν τέτοιο το χτύπημα στην κυβέρνηση Μαλίκι, που τον ανάγκασε να αναβάλει για μία μέρα τη συνάντησή του με τον Μπους (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές – Τετάρτη βράδυ – δεν έχει γίνει ξεκάθαρο αν θα γίνει τελικά η συνάντηση).
 

Δυστυχώς, οι επιθέσεις αντεκδίκησης της μιλίτσιας του Σαντρ (στρατός του Μεχντί) κατά Σουνιτών στη Βαγδάτη (όπως μας πληροφορεί το πρακτορείο Al Basrah, που πρόσκειται στους Μπααθιστές) ήταν πολλές και διαμορφώνουν μία πολύ δυσάρεστη κατάσταση σχετικά με το που βαδίζει ο εμφύλιος. Παρολαυτά, οι Αμερικάνοι είναι ανίκανοι να κάμψουν την Αντίσταση. Σύμφωνα με την «Ουάσιγκτον Πόστ» (28/11/ 06), που επικαλείται απόρρητη έκθεση με τίτλο «Κατάσταση της ανταρσίας στην επαρχία Ανμπάρ», η οποία συντάχτηκε από αξιωματούχο των πεζοναυτών, «οι θεμελιώδεις ερωτήσεις για το χάσιμο του ελέγχου, το δυνάμωμα της ανταρσίας και της εγκληματικότητας» παραμένουν οι ίδιες στα μέσα του Νοέμβρη από τότε που έγινε η προηγούμενη έκθεση (μέσα καλοκαιριού).
 

Η έκθεση υποστηρίζει ότι η Αλ-Κάιντα έχει κερδίσει τη συμπάθεια του πληθυσμού ο οποίος στηρίζεται σ’ αυτή για να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις και την κυριαρχία των Σιιτών, έχει οικονομική αυτοτέλεια και πολλά κέρδη από το λαθρεμπόριο πετρελαίου και αποτελεί «εσωτερικό στοιχείο της κοινωνικής δομής του δυτικού Ιράκ»! Από την άλλη, ο «ιρακινός στρατός» είναι ακόμα πολύ αδύναμος και η ιρακινή κυβέρνηση δεν έχει ακόμα πληρώσει τους μισθούς των αξιωματούχων και των στρατιωτών που εδρεύουν στην Ανμπάρ. Η έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η κοινωνική και πολιτική κατάσταση έχει επιδεινωθεί σε σημείο που (τα αμερικάνικα και ιρακινά στρατεύματα) δεν είναι πλέον δυνατό να νικήσουν στρατιωτικά την ανταρσία στην Ανμπάρ»!
 

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται τέτοια πράγματα (πολλές φορές στο παρελθόν έχουν ακουστεί ανάλογες ομολογίες ήττας), αλλά είναι από τις λίγες φορές (αν όχι η μόνη) που αυτές οι ομολογίες γίνονται από Αμερικάνους στρατιωτικούς κι όχι από δυτικούς αναλυτές και δημοσιογράφους.
 

Ενδεικτικό της αδυναμίας των Αμερικάνων να νικήσουν στο Ιράκ είναι και η «επιστροφή» της Φαλούτζα στο αντάρτικο.
Σύμφωνα με το πρακτορείο Ασοσιέιτεντ Πρες (27/11/06), δύο χρόνια μετά από την «εκκαθάριση» της πόλης από αντάρτες, μετά από την πιο αιματηρή μάχη αυτού του πολέμου, οι ιρακινοί στρατιώτες δεν είναι ικανοί να αποτρέψουν το να ξαναγίνει η Φαλούτζα προπύργιο των ανταρτών στο Ιράκ. Το πρακτορείο υποστηρίζει ότι οι Ιρακινοί δεν έχουν αρκετές δυνάμεις να ελέγξουν την πόλη κι ότι πολλοί στρατιώτες που αναφέρονται στα χαρτιά ότι υπηρετούν εκεί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
 

Την περασμένη Δευτέρα μάλιστα, σύμφωνα με τις καθημερινές εκθέσεις για τις επιχειρήσεις της Αντίστασης που αναφέρονται στο πρακτορείο Al Basrah (βλ. https:// www.albasrah.net/en_articles_2006/1106/iraqiresistancereport_271106.htm) οι Ιρακινοί αντάρτες κατάφεραν να καταρρίψουν ένα μαχητικό F-16 που πετούσε σε χαμηλό ύψος, λίγο μετά την εκτόξευση απ’ αυτό βομβών διασποράς εναντίον αντάρτικων θέσεων. Η πτώση του F-16 επιβεβαιώθηκε και απ’ τους Αμερικάνους που ακόμα… διεξάγουν έρευνες, ενώ σύμφωνα με το Αλ-Τζαζίρα (27/11) αυτόπτες μάρτυρες υποστήριξαν ότι το αεροπλάνο καταρρίφθηκε από εχθρικά πυρά κοντά στη Φαλούτζα.
 

Ολα αυτά τα γεγονότα αναγκάζουν τους Αμερικάνους να επιχειρήσουν να αναδιαμορφώσουν την πολιτική τους στο Ιράκ. Η επίσκεψη του ιρακινού προέδρου, Τζαλάλ Ταλαμπανί στο Ιράν και η συνάντηση με τον Αχμαντινετζάντ δεν ήταν παρά μία προσπάθεια να μπει πιο ενεργά το Ιράν στο παιχνίδι για να ελεγχθεί η κατάσταση στο Ιράκ, πράγμα που σύμφωνα με τον Στέφαν Χάντλεϊ, σύμβουλο εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, είναι πιθανόν να εξεταστεί στη συνάντηση που θα γίνει μεταξύ Μπους και Μαλίκι.
 

Οι Αμερικάνοι αναγκάζονται να συνεργαστούν έστω και έμμεσα με τις χώρες που αποτελούν τον «άξονα του κακού» (Ιράν και Συρία, που πρόσφατα επανασύστησαν τις μεταξύ τους σχέσεις) κι αυτό δείχνει την πλήρη αποτυχία της μέχρι τώρα πολιτικής τους. Ο,τι και να κάνουν, όμως, τα πράγματα έχουν πάρει τη δική τους τροπή. Η χαώδης κατάσταση που επικρατεί στο Ιράκ δεν έδωσε δικαιωματικά το ρόλο του διαιτητή στην αμερικάνικη κατοχή (όπως περίμεναν οι Αμερικάνοι), αλλά το ρόλο του υπαίτιου του προβλήματος. Κι αυτό δυστυχώς γίνεται μέσα από ποτάμια αίματος του ιρακινού λαού. Πότε όμως η Ιστορία δεν προχώρησε χωρίς να χυθεί αίμα;