♦ «Να μάθουμε οι Ελληνες να μην είμαστε υπερβολικοί ούτε στη νίκη ούτε στην ήττα», δήλωσε ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ποιος; Αυτός που χαρακτήριζε εθνικές εκστρατείες τα παιχνίδια του Αρη με την Εφές Πίλσεν στην Ισταμπούλ και προσπαθούσε να ντοπάρει τους παίχτες του με φτηνιάρικο εθνικισμό. Αυτός που επέπλητε τον καναδό σέντερ του Αρη, Γουΐλτζερ, επειδή ο άνθρωπος αντιμετώπιζε και αυτά τα παιχνίδια σαν όλα τα άλλα. Οι «Ελληνάρες» σαν τον Ιωαννίδη αισθάνθηκαν πολύ ζόρικα από την ποδοσφαιρική ήττα από την Τουρκία, αλλά έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και το ‘παιξαν «υπεράνω».
♦ «Στο θέμα της δεοντολογίας έχουμε φτάσει στο ναδίρ εδώ και αρκετά χρόνια. Και δυστυχώς δυσκολεύομαι να δω κάποιο φως». Ποιος έκανε την παραπάνω δήλωση; Κρατηθείτε: ο Alexis Παπαχελάς. Το όνομα και μόνο καθιστά περιττό κάθε σχολιασμό.
♦ Ρωτήθηκε ο Χρυσόδουλος για την ενέργεια των Χρυσαυγιτών να κάψουν δημόσια στο Σύνταγμα το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού και απάντησε: «Αυτό δεν το ξέρω»! Οπως δεν ήξερε και για τα βασανιστήρια της χούντας, διότι εκείνη την εποχή ασχολούνταν με τα μαθήματά του (ως αρχιγραμματέας του διορισμένου από τη χούντα του Παπαδόπουλου αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου).
♦ Οταν ο Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός, πήρε και το υπουργείο Πολιτισμού, για να δείξει ότι είναι άνθρωπος της κουλτούρας. Βέβαια, όσοι τον γνώριζαν ως ΟΝΝΕΔίτη και στη συνέχεια βουλευτή ήξεραν καλά ότι η σχέση του με τον πολιτισμό αρχίζει σε Ρέμο-Βανδή και τελειώνει σε «Ρεντ Χοτ Τσίλι Πέπερς», όμως βοηθούσης και μιας παρέας πρώην αριστερών καλλιτεχνών και διανοούμενων, που απετέλεσαν τμήμα της «αυλής της Ραφήνας», σιγά-σιγά φιλοτεχνούνταν το προφίλ του… κουλτουριάρη πρωθυπουργού. Το θυμηθήκαμε αυτό καθώς τον είδαμε να παρακολουθεί εμφανώς βαριεστημένος την Πέμπτη του Μπετόβεν από τη διάσημη Φιλαρμονική του Βερολίνου κι ύστερα να στέκεται εκστατικός μπροστά σε έναν πλαστό πίνακα του Γκρέκο στο μουσείο της Περγάμου. Του ‘χει πέσει λίγο βαριά η κουλτούρα του «μπούλη της δεξιάς».