ΤΖΙΜ ΤΖΑΡΜΟΥΣ
Ο νεκρός
Η κατά πολλούς καλύτερη ταινία του Τζάρμους ξαναβγαίνει στις αίθουσες, δώδεκα χρόνια μετά την πρεμιέρα της το 1995. Πρόκειται για ένα ελεγειακό γουέστερν με φιλοσοφικές και οικολογικές αναφορές. Για μια οξύτατη κριτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κατά το 19ο αιώνα, με ποιητικά μέσα. Μια ταινία που καμιά σκηνή της δεν είναι χωρίς ένα ξεχωριστό νόημα, φτάνει ο θεατής να συγκεντρωθεί σ’ αυτή, ξεχνώντας τον τρόπο που έχει μάθει να καταναλώνει εύπεπτα δημιουργήματα.
Ο λογιστής με το σημαδιακό όνομα Ουΐλιαμ Μπλέικ ταξιδεύει προς μια ζοφερή βιομηχανική περιοχή, όπου αποτυγχάνει να πάρει τη δουλειά σε μια εταιρία. Μπλέκεται με μια πόρνη και τον αναπάντεχο θάνατό της και περιπλανώμενος συναντά έναν Ινδιάνο με το επίσης σημαδιακό όνομα Nobody (Κανένας), με τον οποίο θα ταξιδέψουν ως το τέλος του πουθενά…
Υποβλητική φωτογραφία, μινιμαλιστική μουσική, εξαίρετες ερμηνείες, συνθέτουν μια άρτια ατμοσφαιρική ταινία, ένα κινηματογραφικό ποίημα, που αξίζει να δείτε ή να ξαναδείτε.
Οι υπόλοιπες ταινίες (7 τον αριθμό, παρακαλώ!) δεν αξίζουν εκτενούς αναφοράς. Εχουμε και λέμε, λοιπόν:
Ντένις Ντούγκαν: Ο κύριος του κυρίου. Αν δεν εμπλεκόταν το όνομα του Αλεξάντερ Πέιν σαν συνσεναριογράφου αυτής της ταινίας, δεν θα είχαμε κάνει τον κόπο να τη δούμε. Τελικά, πρόκειται για μια κοινότοπη, τραβηγμένη από τα μαλλιά ιστορία της φιλίας δύο πυροσβεστών που για ασφαλιστικούς λόγους αποφασίζουν να υποδυθούν το ομοφυλόφιλο παντρεμένο ζευγάρι. Μια κωμωδία που απλώς βλέπεται.
Γουΐλιαμ Φρίντκιν: Το μικρόβιο του φόβου. Ο μαιτρ του θρίλερ σε μια ακόμη ταινία αυτού του είδους. Μια μοναχική γυναίκα ζει με τις τραγικές αναμνήσεις της σ’ ένα απομονωμένο μοτέλ. Ενας άντρας μπαίνει στη ζωή της, όμως, παρά τις αρχικές ελπίδες, τη μετατρέπει σε εφιάλτη.
Ερικ Τολεντάνο: Το καλοκαίρι της ζωής μας. Νοσταλγική κωμωδία για τις χάρες, τα ρομάντσα και τις πλάκες των καλοκαιρινών διακοπών στις σχολικές κατασκηνώσεις.
Σάιμον Μπραντ: Το άγνωστο. Θρίλερ με ήρωες πέντε άνδρες που ξυπνούν παγιδευμένοι σε μια αποθήκη, χωρίς να γνωρίζουν το πώς και το γιατί και χωρίς να θυμούνται τίποτα. Τις επόμενες δυο ώρες τους παρακολουθούμε να προσπαθούν να λύσουν αυτό τον εφιαλτικό γρίφο.
Ρόμπερτ Ροντρίγκες, Κουέντιν Ταραντίνο: Grind house: Death proof. O τίτλος της ταινίας αναφέρεται στις κινηματογραφικές αίθουσες που παρουσίαζαν ταινίες με υπερβολική βία ή σεξ, αλλά και στις ίδιες τις ταινίες που προβάλλονταν εκεί. Ετσι, το Grind house είναι φόρος τιμής στις ταινίες τρόμου, όπου κάθε σκηνοθέτης φτιάχνει από μια εξηντάλεπτη ταινία. Η συνέχειά τους τον Σεπτέμβρη με το Grind house: Planet terror.
Ελένη Σταματίου
