«Η χρηματοδότηση του συστήματος εξασφαλίζεται μέσα από τη δέσμη μέτρων που ανέφερα και βέβαια μέσα από τη σταθερά ανοδική πορεία της οικονομίας, χωρίς πρόσθετες εισφορές, χωρίς αύξηση των ορίων ηλικίας και χωρίς μείωση των συντάξεων».
Κ. Καραμανλής, προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, 28.9.07
Δεν χρειάζεται να πάμε στις προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης, ούτε στα όσα επαναλάμβαναν σαν χαλασμένα γραμμόφωνα ο αλήστου μνήμης Τσιτουρίδης και ο Μαγγίνας που τον διαδέχτηκε. Μας αρκούν τα όσα είπε ο Καραμανλής 12 μέρες μετά την πρόσφατη εκλογική του νίκη: όχι αύξηση ορίων ηλικίας, όχι μείωση συντάξεων.
Δυο μήνες από τότε, ο Μαγγίνας επέλεξε τη μέθοδο του κοινού προβοκάτορα για να διαρρεύσει τις κυβερνητικές «σκέψεις», με στόχο τη δημιουργία κλίματος και την έναρξη ενός παζαριού που ως κατάληξή του θα έχει την αφαίρεση όσο το δυνατόν περισσότερων ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Σε μια συνάντηση με τους συνδικαλιστές των δημοσιογραφικών ενώσεων, με αντικείμενο τη συγχώνευση του Ταμείου τους στο υπό προετοιμασία Ταμείο Ασφάλισης Επιστημόνων (αλήθεια, από πότε έγιναν επιστήμονες οι δημοσιογράφοι;), τους «εκμυστηρεύθηκε» και τα βασικά μέτρα που σκέφτεται να νομοθετήσει η κυβέρνηση:
– Κατάργηση της 35ετίας χωρίς όριο ηλικίας για τους προσληφθέντες πριν το 1983.
– 35ετία και 60ό έτος (αντί για το 58ο) για τους προσληφθέντες μεταξύ 1983 και 1992.
– Σύνταξη με 39 έτη δουλειάς (αντί για 37) χωρίς όριο ηλικίας.
– Βάση υπολογισμού του συντάξιμου μισθού η τελευταία 10ετία (αντί της 5ετίας που ισχύει σήμερα, ενώ πριν τους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα και Ρέππα ίσχυε η τελευταία 2ετία).
Επίσης, ο Μαγγίνας ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους ότι το Ταμείο τους θα συγχωνευτεί σε ενιαίο Ταμείο Επιστημόνων μ’ αυτά των γιατρών, των μηχανικών και των νομικών και ότι το 10% των εσόδων τους και το 15% των αποθεματικών τους θα δεσμεύονται σε ειδικό λογαριασμό για τη στήριξη των Ταμείων που αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα.
Τέλος, τους είπε ότι έχει δώσει εντολή στους τεχνοκράτες του υπουργείου για «ταχύτατη, εντός διμήνου, σύνταξη του νομοσχεδίου», ώστε αυτό να κατατεθεί στη Βουλή τον Ιανουάριο. Τους απείλησε δε, ότι θα τους «κλείσει σε ξενοδοχείο» για να ολοκληρώσουν τη δουλειά.
Ολα όσα «εκμυστηρεύθηκε» ο Μαγγίνας στους δημοσιογράφους δεν μας εξέπληξαν. Βρίσκονται στην κατεύθυνση που οφείλει να κινηθεί κάθε αντιασφαλιστική ανατροπή. Από τη μια, αύξηση ορίων ηλικίας εκεί που χωράει (όλες οι μορφές πρόωρης συνταξιοδότησης, συμπεριλαμβανομένων των ΒΑΕ) και μείωση συντάξεων (η 10ετία θα δώσει μια «γενναία» ώθηση όλων των συντάξεων προς τα κάτω και θ’ ανοίξει το δρόμο για τη 15ετία και στο τέλος για το σύνολο του ασφαλιστικού βίου) και, από την άλλη, συγχωνεύσεις Ταμείων, ώστε να εξισορροπούνται πλεονάσματα και ελλείμματα και να δημιουργείται το έδαφος για νέες αντιασφαλιστικές ανατροπές. Ο νόμος Ρέππα ξεκίνησε με τη συγχώνευση των Ταμείων των ΔΕΚΟ στο ΙΚΑ, ο νόμος Μαγγίνα σκοπεύει να επεκτείνει τη συγχώνευση και στα ταμεία των ελευθεροεπαγγελματιών.
Η δημοσιογραφική συντεχνία μπορεί, βέβαια, να εξασφαλίσει την εξαίρεσή της από κάθε αντιασφαλιστική ρύθμιση, όπως δυο φορές έως τώρα έχει καταφέρει στο παρελθόν. Αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί τους εργαζόμενους. Ουδέποτε αυτή η συντεχνία ενδιαφέρθηκε για τους άλλους εργαζόμενους και πάντα ρύθμιζε μόνο τα δικά της. Πρέπει, όμως, απ’ αφορμή τον τσαμπουκά που σε πρώτη φάση επιδεικνύεται προς τους δημοσιογράφους, να σκεφτούμε πώς θα συμπεριφερθεί η κυβέρνηση προς τους απλούς εργαζόμενους, που δεν αποτελούν στήριγμα της εξουσίας.
Γιατί, όμως, ο Μαγγίνας να διοχετεύσει τις προθέσεις της κυβέρνησης σε ανθρώπους που σίγουρα θα τις δημοσιοποιούσαν; Για να δημιουργήσει κλίμα και να μετρηθούν αντιδράσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τότε που έγιναν οι «εκμυστηρεύσεις» το μόνο που συζητιέται είναι τι θα γίνει με το Ταμείο των δημοσιογράφων και όχι τι θα γίνει με τα όρια ηλικίας και τη σύνταξη εκατομμυρίων μεροκαματιάρηδων και μισθοσυντήρητων. Από την άλλη, εκμεταλλευόμενη την αισχρή τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που δεν έχει υποβάλει ούτε ένα αίτημα και μιλά μόνο για τη χρηματοδότηση, λες και οι εργαζόμενοι είναι λογιστές και όχι άνθρωποι με ανάγκες, η κυβέρνηση βάζει μόνη της την ημερήσια διάταξη, καθορίζει τα προς συζήτηση θέματα και περιορίζει τη συζήτηση στην έκταση των αντιασφαλιστικών ανατροπών. Σε λίγο θ’ αρχίσουν να συζητούν για το αν οι αλλαγές θα πρέπει να περιλάβουν και τους πριν το 1983 ή να τους εξαιρέσουν, για το αν η σύνταξη στα 35 χρόνια θα πρέπει να πάει στα 60 ή στα 59 και άλλα τέτοια.
Η κυβέρνηση συμπεριφέρεται με τη λογική του χότζα. Αφού πρώτα έβαλε τον Αναλυτή και τον Γκαργκάνα να παρουσιάσουν εφιαλτικά σενάρια, βγαίνει τώρα η ίδια με λίγο πιο ήπια, αλλά πάντα εφιαλτικά και στο τέλος, αν αφαιρέσει δυο-τρεις επιμέρους ρυθμίσεις, θα ζητά να της πούμε και ευχαριστώ.
Πόσοι από εκείνους και εκείνες που ωρύονται για την πρόθεση της κυβέρνησης να βάλει χέρι και στο Ταμείο των δημοσιογράφων, συγχωνεύοντάς το μ’ αυτά των γιατρών, των μηχανικών και των δικηγόρων, δεν χειροκροτούσαν το νόμο Ρέππα, που διέταξε την υποχρεωτική συγχώνευση των Ταμείων των ΔΕΚΟ στο ΙΚΑ; Πόσοι και πόσες δεν διεκπεραίωναν σαν πρόθυμα παπαγαλάκια το γκεμπελικό σχέδιο διάσπασης των εργαζόμενων, μιλώντας για «ρετιρέ» και «συντεχνίες» που υπερασπίζονται κεκτημένα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου; Οσο οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι δεν τους αποβάλλουν ως καρκίνωμα από το σώμα τους, όσο δεν στιγματίζουν το φασισμό που ανθεί στις γραμμές τους, η μπάλα θα τους παίρνει όλους.