Μνημείο αλαζονείας, πρόκλησης και παραπληροφόρησης αποτελεί η δήλωση που έκανε την περασμένη Τρίτη ο Χρήστος Λαμπράκης. Την παραθέτουμε ολόκληρη, για να τη σχολιάσουμε στη συνέχεια:
«Σε εφημερίδα της Κυριακής δημοσιεύτηκε η ανυπόστατη και απολύτως ψευδής “πληροφορία” ότι ο πρώην γ.γ. του ΥΠΠΟ, Χρ. Ζαχόπουλος, χρηματοδότησε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών διά του προέδρου του Δ.Σ. του ΟΜΜΑ Χρ. Λαμπράκη. Το συκοφαντικό αυτό δημοσίευμα είναι όχι μόνον ανακριβές αλλά και κακόβουλο, εφόσον τη δαπάνη ανεγέρσεως του Μεγάρου είχαν αναλάβει οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Μητσοτάκη και Σημίτη. Ο Χρ. Λαμπράκης ούτε εγνώριζε ούτε ποτέ συνάντησε τον Χρ. Ζαχόπουλο κατά τη διάρκεια της θητείας του. Ουδέποτε άλλωστε ο κ. Ζαχόπουλος συνόδευσε τους κ.κ.Τατούλη, Βουλγαράκη και Λιάπη στις ενημερωτικές επισκέψεις τους στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τέλος, κακόβουλη είναι και η προσπάθεια να παρουσιαστεί το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ως ιδιωτική υπόθεση, όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι πρόκειται για ιδιοκτησία του κράτους και κρατική δραστηριότητα, οπότε αυτονόητη είναι η κρατική χρηματοδότηση».
Το «Θέμα» που έβγαλε τα στοιχεία (δεν ήταν τίποτα δύσκολο, τους κρατικούς προϋπολογισμούς κοίταξαν) δεν έγραψε ότι το Μέγαρο χρηματοδοτήθηκε από τον Ζαχόπουλο, αλλά ότι χρηματοδοτήθηκε επί ΝΔ με 170 εκατ. ευρώ και ότι υπεύθυνος για τη διαχείριση των κονδυλίων ήταν ο Ζαχόπουλος. Αλλά και πάλι το πρόσωπο δεν έχει καμιά σημασία. Εμείς πιστεύουμε ότι ο Λαμπράκης λέει αλήθεια πως ουδέποτε συνάντησε τον Ζαχόπουλο. Κοτζάμ Λαμπράκης δεν θα συζητούσε με το delivery boy του Μαξίμου. Συνομιλεί απευθείας με πρωθυπουργούς και οι άνθρωποί του με τους υπουργούς. Να τηρείται και το πρωτόκολλο, βρε αδερφέ. Για το παραδάκι, όμως, δε λέει τίποτα. Που δεν είναι μόνο τα 170 εκατ. που πήρε επί Καραμανλή, αλλά και τα 46 που είχε πάρει επί ΠΑΣΟΚ.
Μας φτύνει δε κατάμουτρα, όταν με ιταμό ύφος γράφει πως το Μέγαρο δεν είναι «ιδιωτική υπόθεση» αλλά «ιδιοκτησία του κράτους και κρατική δραστηριότητα». Από πότε ένα Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου είναι κρατική ιδιοκτησία και οι μπίζνες του κρατική δραστηριότητα; Οταν η Λυρική Σκηνή (και όχι μόνο) έχει αφεθεί στην τύχη της, χωρίς κτίριο, όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής της εξωθείται σε παραίτηση, επειδή το πρόγραμμα που κατήρτισε κρίθηκε «ακριβό», το παραδάκι ρέει άφθονο προς το ιδιωτικό μαγαζί του Λαμπράκη και των υπαλλήλων του. Για να μη μιλήσουμε για τα συνεχή περιβαλλοντικά σκάνδαλα που εδώ και δεκαετίες συνδέονται με την κατασκευή και τη συνεχή επέκταση του Μεγάρου.
Οι κυβερνήσεις -όλες οι κυβερνήσεις- υποτάσσονται στις απαιτήσεις του «εθνικού νταβατζή». Το μαγαζί του, όμως, πρέπει να σταματήσει να χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό ή να μπει στη λίστα με τα επιχορηγούμενα θέατρα. Για να δούμε τότε πόσο θ’ αντέξει η γκλαμουριά.
