Κάθε φορά που προωθείται μια ανατροπή στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων, σερβίρεται και ένα δόλωμα για να τσιμπήσουν και να ελαχιστοποιήσουν τις αντιδράσεις τους. Κατά κανόνα, το δόλωμα αυτό αφορά τον τομέα της οικονομικής ενίσχυσης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Το 1992, με τον περιβόητο νόμο Σιούφα, που σάρωσε δικαιώματα, θεσπίστηκε για πρώτη φορά η περιβόητη τριμερής χρηματοδότηση στην αναλογία που ζητούσε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία (2/9 εισφορά του εργαζόμενου, 4/9 εργοδοτική εισφορά, 3/9 κρατική εισφορά). Ορίστε, μ’ αυτό τον τρόπο λύνουμε το χρηματοδοτικό πρόβλημα για τα επόμενα 30 χρόνια, υποστήριζε τότε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ομως, η ρύθμιση αυτή αφορούσε μόνο τους πρωτοεισερχόμενους στην ασφάλιση από 1.1.1993. Μολονότι αυτοί οι εργαζόμενοι ήταν ελάχιστοι σε σχέση με το σύνολο, το κράτος ουδέποτε πλήρωσε τις υποχρεώσεις του στο ακέραιο. Πάντα πλήρωνε «έναντι» και το χρέος χρόνο με το χρόνο μεγάλωνε.
Πριν περάσουν 10 χρόνια, άρχισε και πάλι η φημολογία για τα ελλείμματα των Ταμείων και τον κίνδυνο κατάρρευσης του συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να περάσει μια σαρωτική αντιασφαλιστική αλλαγή με το νομοσχέδιο Γιαννίτση, δεν τα κατάφερε και περιορίστηκε στον πιο «ήπιο» νόμο Ρέππα. Δεν παρέλειψε, όμως, να συμψηφίσει παλιές και νέες οφειλές του κράτους προς το ΙΚΑ με κάποια ομόλογα 15ετούς διάρκειας (τα οποία μάλιστα ακόμη δεν έχουν δοθεί στο σύνολό τους) και ταυόχρονα ν’ αλλάξει τον τρόπο συμμετοχής του κράτους στη χρηματοδότηση του συστήματος. Επειδή πλέον είχαν μπει αρκετοί εργαζόμενοι στην ασφάλιση (από το 1993 μέχρι το 2002 είχαν περάσει 9 χρόνια), οπότε τα 3/9 θα οδηγούσαν σ’ ένα σχετικά μεγάλο ποσό, κατήργησαν τη ρύθμιση και την αντικατέστησαν με ετήσια κρατική επιχορήγηση ίση με το 1% του ΑΕΠ. Δηλαδή, αντί να συνδέσουν τη συμμετοχή του κράτους με τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ, τη συνέδεσαν με την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Εννοείται, πώς αυτό το 1% διαφημίστηκε ως η λύση που θα δώσει στο ΙΚΑ τη δυνατότητα να δημιουργήσει αποθεματικά και να μην ανησυχεί για τίποτα μέχρι το 2032 (πάλι για 30 χρόνια έλυσαν το πρόβλημα)!
Εκτοτε, πέρασαν μόλις 5 χρόνια (οι κύκλοι των αντιασφαλιστικών ανατροπών μίκρυναν) και βρισκόμαστε μπροστά σε νέες ανατροπές ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Ποιο είναι το δόλωμα αυτή τη φορά; Ο Λογαριασμός Αλληλεγγύης των Γενεών! Στον οποίο θα μαζεύεται κάθε χρόνο και το 4% του ΦΠΑ. Βρήκε ο Καραμανλής τρόπο για να δικαιολογήσει την αύξηση του ΦΠΑ που ετοιμάζει (για πολιτικούς λόγους δεν την έχει κάνει μέχρι στιγμής). Δηλαδή, θα μας τ’ αρπάζει σε μετρητά από την τσέπη, για να δώσει κάτι σε κάποια Ταμεία, όταν θ’ αντιμετωπίσουν πρόβλημα. Δεν χρειάζεται να σας πούμε πως ούτε αυτά τα λεφτά δεν θα δίνονται στο ακέραιο, όπως ποτέ δεν δόθηκαν στο ακέραιο τα λεφτά της τριμερούς του Σιούφα και το 1% του ΑΕΠ του Ρέππα. Απλά, θα καταγράφονται σε κάποιους λογαριασμούς, θα μειώνουν το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης κι όταν έρθει η ώρα να δοθούν, κάποια ρύθμιση θα γίνει, κάποια μακροχρόνια ομόλογα θα εκδοθούν και μερικά ακόμη ασφαλιστικά δικαιώματα θα πετσοκοπούν.