Χωρίς συγκεκριμένες ειδήσεις, όπως αναμενόταν, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη η πρώτη διαπραγμάτευση της ΓΣΕΕ με τις εργοδοτικές οργανώσεις για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Η ΓΣΕΕ παρουσίασε τα αιτήματά της για «σημαντικές αυξήσεις», οι εργοδοτικές οργανώσεις δήλωσαν ότι δική τους βάση είναι ο «πληθωρισμός» και εκεί σταμάτησε η συζήτηση. Δεν παρέλειψαν, όμως, να συγκροτήσουν «τεχνική επιτροπή» για τα λεγόμενα θεσμικά αιτήματα, «η οποία θα επεξεργασθεί, θα κοστολογήσει και θα εισηγηθεί τις προτάσεις της στην διαπραγματευτική ομάδα στην Ολομέλεια» και να συμφωνήσουν ότι «για όποια θέματα υπάρχει κοινή θέση των δυο μερών να απαιτηθεί από την κυβέρνηση η νομοθετική τους ρύθμιση (όπως ΛΑΕΚ, κ.λπ.)» (το καλό κλίμα πάντοτε μετράει). Η επόμενη συνάντηση θα γίνει την προσεχή Τετάρτη στα γραφεία της ΓΣΕΒΕΕ.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί, οπότε δεν αναμένουμε εκπλήξεις. Εκτός αν υπάρχει εργαζόμενος που να πιστεύει ότι η ΓΣΕΕ αποφάσισε ν’ αλλάξει ρότα και να υπερασπιστεί με ταξικό τρόπο τα εργατικά αιτήματα. Ακόμα και όταν προκηρύσσει καμιά απεργία, στο μυαλό της έχει το τελικό ξεπούλημα. Αυτές οι απεργίες αποφασίζονται για ξεκάρφωμα και για να μεταφερθεί η ευθύνη στις πλάτες των εργαζόμενων που «δεν τραβάνε».
Αλλωστε, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος φρόντισε να δώσει εξαρχής το στίγμα του «κοινωνικού εταιρισμού», δηλώνοντας μετά το τέλος της συνάντησης: «Συμφωνήθηκε μια αποδεκτή μέθοδος (!) με την οποία θα συνεχίσουμε τις διαπραγματεύσεις σε ένα κλίμα συνεργασίας και συνεννόησης (!!) και εξεύρεσης κοινά αποδεκτών λύσεων. Καλούμαστε να κάνουμε ικανοποιητικές και παραγωγικές διαπραγματεύσεις (!) για μια ωφέλιμη (!!) Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας».
Λες και μαζεύτηκαν εκπρόσωποι εταιριών για να κλείσουν μια συμφωνία αγοραπωλησίας εμπορευμάτων. Βέβαια, εμπόρευμα είναι και η εργατική δύναμη στον καπιταλισμό, αλλά ένα εμπόρευμα ξεχωριστό. Ο καθορισμός της τιμής πώλησής του, το αν δηλαδή θα είναι πάνω ή κάτω από την αξία της και πόσο, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ταξική πάλη, η οποία βέβαια καμιά σχέση δεν έχει με την… παραγωγικότητα των συνομιλιών. Ούτε μπορεί να υπάρξει συλλογική σύμβαση εργασίας ωφέλιμη για όλους. ‘Η για τους εργάτες θα είναι ωφέλιμη ή για τους κεφαλαιοκράτες. Συγκοινωνούντα δοχεία είναι κέρδη και μισθοί. Ο,τι φεύγει από τη μια μεριά προστίθεται στην άλλη και αντιστρόφως.
Ο ΣΕΒ τις προθέσεις του τις έκανε σαφείς όχι μόνο με την πρόταση για αυξήσεις στο επίπεδο του πληθωρισμού, που παρουσίασε στη συνάντηση των διαπραγματευτικών ομάδων, αλλά και με το μανιφέστο που έστειλε στη ΓΣΕΕ την περασμένη εβδομάδα, με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάει: εξαίρεση εργαζόμενων και κλάδων από την ΕΓΣΕΕ, ώστε αυτή να μετατραπεί σε σύμβαση αλά καρτ, ενίσχυση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, αποδοχή των μαζικών απολύσεων, προσαρμογή των μισθών στην πορεία των καπιταλιστικών κερδών κ.λπ.
Ο ΣΕΒ, ακολουθώντας μια ιδέα που από καιρό έχει υποβάλει ο Αλογοσκούφης, μιλά ακόμα και για τριετή σύμβαση. Και η ΓΣΕΕ, με μια αποστροφή του προέδρου της («η διάρκεια καθορίζεται από το περιεχόμενό της»), κλείνει το μάτι στους καπιταλιστές. Είναι σαν να τους λέει: «βάλτε κάτι παραπάνω κι εδώ είμαστε εμείς, ακόμα και για τριετή σύμβαση».