Υπό τον φαινομενικά ουδέτερο τίτλο «Ασφαλιστική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα» και τον προκλητικό υπότιτλο «Χαράσσοντας πορεία για την κοινωνική ευημερία», το γνωστό περιοδικό της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας «Economist» (με τη χορηγεία της οικονομικής φυλλάδας του συγκροτήματος Μπόμπολα «Ημερησίας») οργάνωσε προχθές συνέδριο στην Αθήνα. Η οργάνωσή του την παραμονή της παρουσίασης στη Βουλή των κυβερνητικών θέσεων για τη νέα αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση ασφαλώς δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για μια ακόμη συμβολή στην ιδεολογική προετοιμασία αυτής της επίθεσης. Στην ασφάλεια και την πολυτέλεια του αθηναϊκού Intercontinental μαζεύτηκε και πάλι όλος ο εσμός των υπηρετών της κεφαλαιοκρατίας, προκειμένου να συζητήσει πώς θα χτυπήσει «τα ιερά και τα όσια» των ανθρώπων της δουλειάς.
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το σημείωμα δεν έχουμε στη διάθεσή μας όλες τις εισηγήσεις, πλην των δελτίων Τύπου για τις ομιλίες της Πετραλιά και του Γκαργκάνα.
Η Πετραλιά διάβασε (αυτή πάντα διαβάζει αυτά που της γράφουν) μια ομιλία που, μολονότι έμεινε στο γνωστό πλαίσιο της αφηρημένης γενικολογίας, ήταν πιο υπαινικτική από τα όσα λέει στις δημόσιες εμφανίσεις της από τότε που ο Καραμανλής την έβαλε στη θέση του Μαγγίνα. Προφανώς, χρησιμοποιήθηκε σαν προπομπός των όσων θα έλεγε την επομένη ο Καραμανλής. Με αναφορά στις «αρχές της ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης» (!), προανήγγειλε αλλαγή στα «ειδικά και όχι στα γενικά όρια συνταξιοδότησης» προκειμένου «να εξορθολογιστεί η σχέση συνταξιοδοτικού και εργασιακού χρόνου και να συμφιλιωθεί ο εργασιακός και οικογενειακός βίος, με μέτρα προστασίας της μητρότητας». Σε μετάφραση αυτό σημαίνει: αύξηση κάθε ορίου που είναι κάτω από τα γενικά και ειδικά των ειδικών ορίων για τις μητέρες με ανήλικα παιδιά.
Ο Γκαργκάνας, ο άνθρωπος που τοποθετήθηκε από τον Σημίτη διοικητής της ΤτΕ και παρέμεινε και επί Καραμανλή, διότι η πολιτεία του έχει ενθουσιάσει τους καπιταλιστές, ανέλαβε να προσφέρει στήριξη στην αντιασφαλιστική επίθεση με το γνωστό κυνικό, τεχνοκρατικό του ύφος. Ξεκαθάρισε εξαρχής πως βασικό χαρακτηριστικό της διαρκούς αντιασφαλιστικής επίθεσης πρέπει να είναι η «αποφυγή δυσβάσταχτης δημοσιονομικής επιβάρυνσης». Δηλαδή, να μην αναγκαστεί το κράτος να στηρίξει ασφαλιστικές παροχές με κονδύλια μεγαλύτερα από τα ψίχουλα που σήμερα δίνει. Φυσικά, για τα ληστευμένα αποθεματικά των Ταμείων και την επιστροφή τους δεν είπε λέξη. Ούτε για τις κάθε είδους αφαιμάξεις που συνεχίζονται (μαύρη αδήλωτη εργασία, νομιμοποίηση της εισφοροδιαφυγής με τα προγράμματα stage, χρηματιστηριακές κομπίνες, όπως οι πρόσφατες με τα δομημένα ομόλογα κ.λπ.).
Η απατεωνιά αυτού του κυρίου φάνηκε από την επίκληση στοιχείων σύμφωνα με τα οποία τα επόμενα 40 με 50 χρόνια αναμένεται αύξηση του πληθυσμού άνω των 65 χρόνων κατά 60%, μείωση του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας κατά 20% και υπερδιπλασιασμός του δείκτη εξάρτησης συνταξιούχων. Ακόμα και σωστές να είναι αυτές οι προβλέψεις, ευτυχία για μια κοινωνία θα ήταν η αύξηση του πληθυσμού άνω των 65 ετών, γιατί αυτό θα σήμαινε αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης. Οσο για τη μείωση του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας, είναι οικονομικά αδιάφορη. Αρκεί να σκεφτούμε σε τι επίπεδα κινείται σήμερα η ανεργία και ειδικά η ανεργία των νέων, στην οποία η Ελλάδα κατέχει τα πρωτεία στην Ευρωλάνδη με ποσοστό που κυμαίνεται σταθερά πάνω από το 25%. Δεν τους απασχολεί, λοιπόν, η μείωση του ικανού για εργασία πληθυσμού, αλλά η αύξηση των συνταξιούχων. Κάποιος πρέπει να πληρώσει για τις συντάξεις τους. Και επειδή οι καπιταλιστές, που τους ξεζούμισαν μια ολόκληρη ζωή, δεν έχουν καμιά διάθεση να μειώσουν τα κέρδη τους, οι διάφοροι Γκαργκάνες βάζουν σαν στόχο την αύξηση των ορίων ηλικίας, ώστε οι εργαζόμενοι να δουλεύουν περισσότερα χρόνια και να ζουν ως συνταξιούχοι λιγότερα.