Το μέγαρο Γιακουμπιάν χτίστηκε το 1934 στο Κάιρο σε ρυθμό αρτ-ντεκό από αρμένιο αρχιτέκτονα και αποτέλεσε στην εποχή της ακμής της πόλης κατοικία πλουσίων πασάδων και διπλωματών. Στις μέρες μας φέρνει τα σημάδια της παρακμής, κατοικούμενο από φτωχούς που μένουν στα μικρά διαμερίσματα της ταράτσας, σε συνύπαρξη με νεόπλουτους και ξεπεσμένους αριστοκράτες.
Ενας οδοντίατρος που εργάστηκε στο κτίριο έγραψε ένα βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η ταινία του Μ. Χαμέντ. Μέσα από τις ζωές των βασικών ηρώων, που είναι άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης, πλάθεται μια εξαιρετική τοιχογραφία της σύγχρονης Αιγύπτου. Εδώ θα τα δει κανείς όλα: Τον πλούσιο αντιπρόσωπο της Τζάγκουαρ που όταν γίνεται βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος έρχεται αντιμέτωπος με την τεράστιας έκτασης διαφθορά του πολιτικού συστήματος, τον ξεπεσμένο αριστοκράτη με αδυναμία στις γυναίκες, που έστω στα τελευταία χρόνια της ζωής του αναζητά μια ουσιαστική σχέση, τον νεαρό που η ταπεινή του καταγωγή τον οδηγεί στους «αδελφούς μουσουλμάνους», τον διευθυντή μιας γαλλόφωνης εφημερίδας που οι σεξουαλικές ιδιαιτερότητες τον οδηγούν στο αδιέξοδο, μια νεαρή κοπέλα που ουσιαστικά εκπορνεύεται για να επιβιώσει κ.λπ.
Φυσικά, δεν λείπει το μελόδραμα, που όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι στοιχείο της κουλτούρας αυτών των λαών. Επίσης, υπάρχουν ορατές αδυναμίες στο σενάριο που μερικές φορές γίνεται σχηματικό και η αφήγηση απλοϊκή. Ομως, το σημαντικό στην ταινία αυτή είναι ότι πραγματικά ο θεατής παίρνει μια ιδέα της γεμάτης αντιθέσεις ζωής στη σύγχρονη Αίγυπτο, βλέπει την κοσμική, τη θρησκευτική, τη μίζερη, τη φιλήδονη, τη διεφθαρμένη, την άγρια πλευρά της. Στα συν της ταινίας πρέπει να θεωρηθεί η ερμηνεία του Αντέλ Ιμάμ , του σημαντικότερου εν ζωή αιγύπτιου ηθοποιού και η εν γένει άρτια παραγωγή, η ακριβότερη στην ιστορία της Αιγύπτου. Μια ταινία που πραγματικά θα απολαύσετε.
Ελένη Σταματίου
