Μπορεί να έχει κανείς αρνητική ή θετική άποψη για τον κινηματογράφο των αδελφών Κοέν, δύο πράγματα όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει: Το πρώτο είναι ο ιδιότυπος ρεαλισμός με τον οποίο απεικονίζονται ουσιαστικές πλευρές της αμερικανικής κοινωνίας, όπως είναι η κοινωνική ερήμωση, η απληστία, η απύθμενη ανοησία και η εγκληματικότητα, και το δεύτερο είναι η αμηχανία και τα ερωτηματικά με τα οποία τροφοδοτείται ο θεατής, ώστε με αφορμή ρηχές φαινομενικά ιστορίες να σκεφθεί περαιτέρω πάνω σε ότι βλέπει.
Είναι πιθανόν ότι πολλοί από αυτούς που θα δουν την τελευταία ταινία των Κοέν θα έχουν να θυμούνται απλώς μια αγωνιώδη περιπέτεια καταδίωξης στην άγρια Δύση και ένα παρανοϊκό δολοφόνο που εκτελεί ανορθόδοξα τα θύματά του. Ομως, το κομβικό πρόσωπο στην ταινία αλλά και στο ομώνυμο βιβλίο του Κόρμακ Μακ Κάρθυ πάνω στο οποίο στηρίχτηκε είναι ένας μεσήλικας σερίφης και ο τίτλος της ταινίας που έχει μεταφραστεί άκαιρα αναφέρεται ακριβώς σ` αυτούς τους ηλικιωμένους αμερικανούς που κοιτάζουν με απορία όσα συμβαίνουν γύρω τους αδυνατώντας να τα ερμηνεύσουν και παραιτούμενοι από κάθε προσπάθεια να τα κατανοήσουν. Οπως αναφέρει σε κάποιο σημείο ο συγγραφέας, δείγμα των αλλαγών που συνέβησαν στη χώρα είναι ότι σε στατιστική πριν 50 χρόνια τα πταίσματα που οι δάσκαλοι έβρισκαν τότε στους μαθητές ήταν οι τσίχλες που μασού-σαν και η φασαρία την ώρα του μαθήματος. Στο ίδιο ερωτηματολόγιο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα απάντησαν: βιασμοί, φόνοι, ναρκωτικά, αυτοκτονίες. Στην ταινία των Κοέν δεν υπάρχουν ήρωες, όπως δεν υπάρχουν και στην πραγματική ζωή. Υπάρχει μόνο ένας ταλαίπωρος σερίφης που παρακολουθεί αμήχανα όσα συμβαίνουν γύρω του. Η φρίκη που τον υπερβαίνει μας θύμισε την αντίδραση του ανακριτικού υπαλλήλου στην υπόθεση παιδεραστίας και εκπόρνευσης σε ηλικιωμένο και ιερέα στα Λιόσια, μια υπόθεση που συγκλόνισε πρόσφατα τη χώρα μας. Αλήθεια, τι κοινωνία είναι αυτή που κάποια από τα εγκλήματα που συμβαίνουν στους κόλπους της κάνουν τους πιο διεφθαρμένους, κατά γενική ομολογία, εκπροσώπους της, τους μπάτσους, να φρικιούν;
Οι Κοέν περιγράφουν κυνικά και αφοπλιστικά αυτή την κοινωνία. Δε διδάσκουν, ούτε κάνουν κοινωνική ανατομία. Οσοι θέλουν μπορούν να δουν κάτι περισσότερο πίσω από τις εικόνες. Στην τελική, σε μια χώρα γεμάτη υποκρισία, που σε κάθε συγκυρία αναζητούνται ψεύτικοι ήρωες, είναι καλό να υπάρχουν κάποιοι που προσδιορίζουν το περιεχόμενό της με δυο αληθινές λέξεις: ηλιθιότητα και απληστία.
