♦ Ληστεία, ληστεία μας κλέβουν τα ταμεία (Εργαζόμενοι ΟΤΑ)
Από τα πιο αγαπημένα συνθήματα των απεργών. Πώς μεταμορφώνεται, όμως, μια θείτσα σε πετυχημένο ληστή; (Ας παραβλέψουμε εδώ για λόγους οικονομίας τον γνωστό και σοφό λόγο του Μπρεχτ). Μόνο το ληστρικό σύστημα τη μεταμορφώνει; Μόνο η συμμετοχή της σε μια ληστρική κυβέρνηση του Ζαχόπουλου – συγνώμη του Κωστάκη – τη μεταμορφώνει; Οχι μόνο. Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, όλοι όσοι φώναξαν με την ψυχή τους το σύνθημα, τούτες τις δύσκολες ώρες που φέρνει το σπάσιμο της απεργίας, το ξεπούλημά τους για άλλη μια φορά, έχουν υποχρέωση απέναντι στον αγώνα τους να σκεφτούν. Δεν χαίρομαι, ούτε λυπάμαι, προσπαθώ να καταλάβω, έλεγε ο Πλεχάνοφ. Για άλλο λόγο το έλεγε, αλλά αυτή η θέση του πάει γάντι στο τι πρέπει να κάνουμε σήμερα. Πώς γίνεται μια θείτσα να μετατρέπεται σε πετυχημένο ληστή του Ταμείου, των δικαιωμάτων μας; Πώς γίνεται μια κυβέρνηση ή σωστότερα οι κυβερνήσεις των τελευταίων 22 – τουλάχιστον – συναπτών χρόνων σκληρής λιτότητας να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στην τράπεζα των δικαιωμάτων μας και να λεηλατούν; Μήπως η εταιρία security στην οποία έχουμε αναθέσει να τη φυλάει και να τη διαχειρίζεται είναι ανεπαρκής; Οχι. Δε φταίει μόνο η εταιρία. Φταίει κυρίως ότι εμείς αναθέτουμε σε εταιρίες να φυλάνε και να διαχειρίζονται τα συμφέροντά μας. Η «άτιμη» η ανάθεση φταίει.
♦ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ – Απεργία 19 Μαρτίου – Αυξήσεις τιμών, μειώσεις μισθών
Κόκαλο αυτός που το είδε πρώτος. Τραβούσε τους άλλους να τους το δείξει. Σιγά την ανακάλυψη. Ετσι και αλλιώς, η 24ωρη ήταν η τελευταία πράξη των μεγάλων αγώνων της γραφειοκρατίας ενάντια στη καινούργια αντι-ασφαλιστική λαίλαπα. Οπότε, σου λέει, αφού είναι η τελευταία πράξη, ας διευρύνουμε το πλαίσιο, για να προσεγγίσουμε πιο ολοκληρωμένα το θέμα και να αφήσουμε και μια αγωνιστική παρακαταθήκη. Η ΓΣΕΕ, δηλαδή, πέρασε σε γραμμή ΠΑΜΕ. Ναι, αλλά δεν το έφτασε σε αγωνιστικότητα. Διότι το ΠΑΜΕ έκανε και ένα μεγάλο, ένα τεράστιο, ένα υπέροχο, ένα ανυπέρβλητο, απογευματινό συλλαλητήριο.
♦ Κάτω τα χέρια από το ασφαλιστικό. Ολοι στους δρόμους (Σωματείο Φορτοεκφορτωτών Λαχαναγοράς Ρέντη)
Πρώτη φορά ήρθαν σε πανεργατική συγκέντρωση στην Αθήνα. Καμιά 50αριά ντουλάπες, όλοι ντυμένοι με μπλε φόρμες, κρατούσαν μαύρες σημαίες με χοντρά κοντάρια τύπου ΚΝΕ. Ενώ εμφανίστηκαν στη Χαλκοκονδύλη, βρέθηκαν στην κορυφή της πορείας. Αυτοί να την πέσουν στους μπάτσους μάλιστα, είπαν κάποιοι. Είναι προσωπικοί μπράβοι του Παναγόπουλου, τους έχει ξαναχρησιμοποιήσει, τους έφερε για προστασία, είπαν αυτοί που ήξεραν. Από ποιους άραγε χρειαζόταν προστασία ο πρόεδρος μιας οργάνωσης που κάνει τα πάντα για να μη περάσει το νομοσχέδιο; Φιλοσοφικό το ερώτημα. Δεν υπάρχει πρόβλημα, είπαν κάποιοι άλλοι. Αυτοί που για να μη περάσει το νομοσχέδιο θα… έσπρωχναν τη γραφειοκρατία σε αγωνιστικό δρόμο. Θα τους μετατρέψουμε και αυτούς – είπαν – σε κομμάτι του κινήματος. Εδώ μετατρέψαμε – είπαν – τους γραφειοκράτες σε αγωνιστές, σε αυτούς θα κολλήσουμε; Αλλωστε – είπαν – δε χρειάζεται να συγκρουστούμε με τα ΜΑΤ. Είναι προβοκατόρικο, είπαν. Να είστε σίγουροι ότι και στην επόμενη μάχη τα ίδια θα πουν.
♦ Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα Πετραλιά (Ρεπό)
Κάποιοι ενοχλήθηκαν από το πανό που έφραζε την είσοδο πολυκαταστήματος στο Σύνταγμα. Και έστειλαν το μπάτσο να πει ότι προσβάλλει την υπουργό και πρέπει να αποσυρθεί. Πολύ γέλιο. Εχει ωραιότατες στιγμές το κίνημα, ακόμα και όταν είναι σε δύσκολη θέση. Στον καναπέ τέτοιες στιγμές δε θα τις βρείτε, παιδιά!!!!