Mια μετριότατη κινηματογραφική εβδομάδα ξεκίνησε ήδη με επτά ταινίες, από τις οποίες αξίζει να κάνουμε μια αναφορά στις τέσσερις. Οι δύο είναι πρεμιέρες.
Πρόκειται για το «Ondine» του Νιλ Τζόρνταν, μια ταινία μέτρια έως συμπαθή, που πάντως δεν δικαιώνει τις προσδοκίες των φίλων του σκηνοθέτη. Είναι η ιστορία ενός ιρλανδού ψαρά που ανακαλύπτει μια νεαρή μισολιπόθυμη γυναίκα στη θάλασσα. Η μικρή του κόρη πιστεύει πως πρόκειται για γοργόνα και σταδιακά δένεται μαζί της. Μέχρι το τέλος παραμένει θολό το αίνιγμα και το σκοτεινό μυστικό που κρύβεται πίσω από τη γυναίκα-γοργόνα. Ο Νιλ Τζόρνταν σκηνοθετεί ένα ρεαλιστικό παραμύθι για την ποίηση που μπορεί να κρύβει η σκληρή πραγματικότητα στο φόντο των σκοτεινών, όμορφων ψαρότοπων της Ιρλανδίας.
Η δεύτερη πρεμιέρα είναι μια ρομαντική αμερικάνικη κομεντί για μια ευκαιριακή σχέση ανάμεσα σε δυο νέους, που αναπτύσσεται στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών και που δεν λέει να σβήσει μετά απ` αυτές, αν και χιλιάδες χιλιόμετρα χωρίζουν πλέον τους τόπους μόνιμης διαμονής τους. Χιλιοειπωμένα πράγματα αλλά σταθερό κοινό και εισπράξεις…
Οι άλλες δυο ταινίες είναι επανεκδόσεις. Η μία είναι «Η Ελενα και οι άντρες της» και γυρίστηκε το 1956 από τον Ζαν Ρενουάρ. Πραγματεύεται τον έρωτα και την επιρροή του στην πολιτική. Δεν της λείπουν οι ειρωνικές και αντιπολεμικές αιχμές, πάν` απ` όλα όμως περιστρέφεται γύρω από μια εκθαμβωτική Ινγκριντ Μπέργκμαν στο ρόλο μιας ξεπεσμένης πολωνής πριγκίπισσας που «βάζει φωτιά» με τη γοητεία της στο Παρίσι, σ` ένα σκηνικό χαρούμενου ιμπρεσιονιστικού πίνακα που θυμίζει τον πατέρα του σκηνοθέτη.
Η άλλη ταινία είναι η «Η ηδονή» του Μαξ Οφίλς. Ο Μαξιμίλιαν Οπενχάιμερ, όπως ήταν το αληθινό του όνομα, γεννήθηκε στη Γερμανία, αλλά, λόγω του ναζισμού, έζησε κυρίως στην Αμερική και τη Γαλλία. Θεωρείται από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κινηματογράφου, ενώ δούλεψε πολύ και στο θέατρο. Θιασώτης της γυναικείας χειραφέτησης και των ικανοτήτων του «ασθενούς φύλου», στήριξε τη συγκεκριμένη ταινία σε τρία μονόπρακτα του Γκι ντε Μοπασάν. Τα δύο απ` αυτά είναι τραγικές ιστορίες και οι τρεις όμως έχουν κοινό παρανομαστή την ηδονή και το κόστος της, ενώ η μειονεκτική θέση της γυναίκας παίρνει την ιδιόμορφη «εκδίκησή» της.
ΥΓ: Εννέα ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, βασισμένες σε λογοτεχνικά θέματα, παρουσιάζονται στον κινηματογράφο ΑΤΤΙΚΟΝ από τις 9 ως τις 15 Σεπτεμβρίου, σ` ένα αφιέρωμα που διοργανώνει η εταιρία διανομής «Feelgood entertainment». Ανάμεσα σ` αυτές το «Ονειρεύομαι τους φίλους μου» του Ν. Παναγιωτόπουλου, ο «Ιαγουάρος» της Κ. Ευαγγελάκου, «Η άλλη όψη» του Τάσου Ψαρά, «Τα παιδιά της χελιδόνας» του Κ. Βρεττάκου κ.ά.
Ελένη Σταματίου
