Αντισυμβατικό στη μορφή αλλά συμβατικό στο περιεχόμενο, αυτό είναι το AFR και οι δύο λέξεις που προσδιορίζουν την ουσία του. Πειστικό ψευδο-ντοκιμαντέρ, μπλέκει αληθινά και ψεύτικα γεγονότα, αληθινές και ψεύτικες συνεντεύξεις, αληθινά και ψεύτικα πρόσωπα, καθοδηγώντας το θεατή ώστε να προβληματιστεί πάνω στην κατάχρηση εξουσίας, τον αποκλεισμό των μειοψηφιών από το δημόσιο διάλογο και τις αμφισβητήσιμες ελευθερίες και δικαιώματα που «απολαμβάνει» ο δυτικός κόσμος. Ως εδώ καλά. Οταν όμως ο τρόπος με τον οποίο υπηρετούνται αυτές οι προθέσεις είναι συντηρητικός και δεξιόστροφος, τότε αλλάζουν τα πράγματα.
Εχουμε και λέμε λοιπόν: Ο πρωθυπουργός της Δανίας Ράσμουσεν (υπαρκτό πρόσωπο) υποτίθεται ότι δολοφονείται από έναν αναρχικό «τρομοκράτη». Αλλά μπορεί να μην είναι κι έτσι, και να γιατί: Ο Ράσμουσεν, ως δεξιός πολιτικός, στράφηκε κατά των μεταναστών και έβαλε τη Δανία στον πόλεμο κατά του Ιράκ, είχε όμως ένα μεγάλο όραμα: τη μείωση της φτώχειας στην Αφρική με την εισφορά του 5% από τον προϋπολογισμό των πιο πλούσιων χωρών (ο περιβόητος φόρος Τόμπιν, με τον οποίο μας έχει ζαλίσει το «Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ»). Η εμμονή του στην υλοποίηση αυτού του στόχου ξεσήκωσε (υποτίθεται) θύελλα εναντίον του. Ως άλλος πλέον JFK ενδέχεται απλά να έπεσε θύμα μιας συνομωσίας. Από την άλλη, ο αναρχικός έχει ένα τραυματικό παιδικό παρελθόν, κερδίζει χρήματα εκπορνευόμενος, ανακατεύεται σε κάθε περιθωριακό κίνημα, πέφτει θύμα των αδίστακτων κρατικών μεθόδων και έχει ομοφυλοφυλική σχέση… με ποιόν νομίζετε; Με τον πρωθυπουργό της χώρας (!!!) τον οποίο και σκοτώνει (;) στο τέλος για ερωτικούς λόγους.
Καταρχάς, κάποιος θα έπρεπε να πει στον κ. Κάπλερς, ότι οι «τρομοκράτες» έχουν συνήθως μια κανονική οικογένεια που τους αγαπά και την αγαπούν, μια ενδιαφέρουσα ζωή από την οποία προσδοκούν πολλά και διαφέρουν από τους άλλους γιατί έχουν μεγαλύτερη δυσανεξία στην αδικία, μεγαλύτερη ανυπομονησία και πιθανόν μεγαλύτερο περίσσευμα ψυχής.
Αν τώρα ο Κάπλερς θέλει να καταγγείλει τη δανική κοινωνία ότι έχει μικρή ανεκτικότητα στην ομοφυλοφιλία, μπορεί να το κάνει χρησιμοποιώντας και τον πρωθυπουργό της. Δεν είναι όμως ανάγκη να τον παρουσιάσει ως θύμα συνομωσίας, εξαιτίας της αγάπης του για τη φτωχή Αφρική. Γιατί τότε αυτό που μένει είναι το πορτρέτο του ως αγίου. Ή όχι;
Ελένη Σταματίου
