Μόλις 36 ώρες χρειάστηκαν για να καταληφθεί ολόκληρη η Νότια Οσετία από το ρωσικό στρατό. Η αιφνιδιαστική επίθεση του γεωργιανού στρατού, λίγες ώρες μετά τη συμφωνία ανακωχής που είχε υπογραφεί με τους οσέτιους αυτονομιστές, με ρωσική διαμεσολάβηση, συντρίφτηκε από τα ρωσικά τεθωρακισμένα και βομβαρδιστικά εν τη γενέσει της.
Η ρωσική απάντηση ήταν τόσο άμεση που εξέπληξε τους πάντες. Μία μέρα μετά τη γεωργιανή επίθεση της 7ης Αυγούστου και το βομβαρδισμό της πρωτεύουσας Τσχινβάλι, ρωσικά τεθωρακισμένα εισβάλλουν στη Νότια Οσετία αναγκάζοντας το γεωργιανό στρατό σε άτακτη υποχώρηση. Οι διαβεβαιώσεις της Δύσης ότι «η Μόσχα δε θα φτάσει ποτέ σ’ αυτό το σημείο», όπως υποστήριξε ο αμερικανόδουλος γεωργιανός πρόεδρος Μιχαήλ Σαακασβίλι σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα «Ρεπούμπλικα», είχαν γίνει σκόνη. Τώρα οι Αμερικάνοι τον «αδειάζουν» διαρρέοντας (διά στόματος «συνεργατών της Ράις»), ότι η Κοντολίζα τον είχε προειδοποιήσει να μην επιτεθεί (όποιος θέλει το πιστεύει).
Η Ουάσινγκτον έσπευσε να κατηγορήσει τη Ρωσία για χρήση υπερβολικής και δυσανάλογης βίας, για να πάρει την πληρωμένη απάντηση από το ρώσο ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ, ότι τέτοιες κατηγορίες είναι παντελώς απαράδεκτες όταν λέγονται από τα χείλη εκπροσώπου κράτους που ξέρουμε τις ενέργειές του σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Σερβία.
Ρωσικό ματ
Η ρωσική αρκούδα πέτυχε μία σημαντική νίκη, την πρώτη της νίκη στα πεδία των μαχών, 17 χρόνια μετά την κατάρρευση της πάλαι ποτέ κραταιάς «ΕΣΣΔ». Κι αυτό χάρη στο παιχνίδι με τη φωτιά, που έσπευσε να παίξει το γεωργιανό καθεστώς, υπό αμερικάνικη καθοδήγηση (και με ισραηλινά όπλα, σύμφωνα με τον ίδιο τον Σαακασβίλι). Θα πρέπει να είναι κανείς αφελής για να μην πιστεύει ότι πίσω από τη Γεωργία ήταν οι Αμερικάνοι, που όχι μόνο σιγοντάριζαν αλλά στήριζαν φανερά το γεωργιανό στρατό, με τον οποίο τις δυο τελευταίες βδομάδες του Ιούλη διεξήγαγαν στρατιωτικά γυμνάσια με την ονομασία «Αμεση Απάντηση 2008», σε γεωργιανή στρατιωτική βάση.
Αλαζονεία της «υπερδύναμης»; Τεστάρισμα της ρωσικής στρατιωτικής μηχανής από τους αμερικάνους ανταγωνιστές της; Ο,τι και να ήταν, αυτή η σύγκρουση απετέλεσε ένα ισχυρό πλήγμα για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Οχι μόνο κατάφερε να την κάνει «να βγάλει το σκασμό» (όπως τόσο αφοπλιστικά παραδέχτηκε αμερικάνος αξιωματούχος στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης»), αλλά και την απομόνωσε, σε βαθμό που μέχρι και η «ευρωπαϊκή οικογένεια» να της έχει γυρίσει την πλάτη.
Οι ΗΠΑ στην απομόνωση…
Η άρνηση των ευρωπαίων ηγετών να παίξουν με το παιχνίδι των κυρώσεων, παρά τις βρετανικές και τις αμερικάνικες πιέσεις, απετέλεσε τη χαριστική βολή για την αμερικάνικη «υπερδύναμη». Βλέπετε, η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τη ρωσική αρκούδα ήταν πιο ισχυρή από τα ουρλιαχτά της Κοντολίζα, που δήλωνε ότι η φήμη της Ρωσίας ως «υπεύθυνου κράτους» έχει πλέον κουρελιαστεί. Μέχρι και η Πολωνία –η οποία ήταν υπέρμαχος των κυρώσεων– αναγκάστηκε να βάλει νερό στο κρασί της. Η κυβέρνησή της δήλωσε, διά στόματος υπουργού Εξωτερικών:«Ας μη συζητούμε για το πώς θα βλάψουμε τη Ρωσία, αλλά για το πώς θα βοηθήσουμε τη Γεωργία και τους ανατολικούς γείτονες της ΕΕ»!
Πέρα, όμως, από την απομόνωση των Αμερικάνων από τους ευρωπαίους συμμάχους τους, η Ρωσία πέτυχε κι άλλη μια νίκη. Να συσπειρώσει ακόμη περισσότερο γύρω της τις πρώην «σοβιετικές δημοκρατίες» που έχει καλές σχέσεις μαζί τους, αλλά και να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα σε όσες σκοπεύουν να ενταχτούν στο ΝΑΤΟ και να τα βάλουν με τη ρωσική αρκούδα. Η χώρα με τις μεγαλύτερες ενεργειακές πηγές, το Καζαχστάν, έσπευσε να στηρίξει τη Μόσχα, αν και φιλοξενεί αμερικάνικες βάσεις στο έδαφός της. Το ίδιο έκανε και η Κιργιζία. Το Αζερμπαϊτζάν (το οποίο μάλιστα συμμετείχε μαζί με τη Γεωργία στα στρατιωτικά γυμνάσια που έγιναν τον Ιούλη) κράτησε αποστάσεις από το αντι-ρωσικό μέτωπο. Κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί το Αζερμπαϊτζάν είναι από τις χώρες που αποτελούν μήλον της έριδος μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον, καθώς αποτελεί έναν από τους εναλλακτικούς δρόμους μεταφοράς του πετρελαίου του Καυκάσου, μέσω του αγωγού που ξεκινά από την πρωτεύουσά του Μπακού, περνά από την πρωτεύουσα της Γεωργίας (Τιφλίδα) και καταλήγει στο τουρκικό λιμάνι Τσεϊχάν. Ενώ η Ουκρανία, που μαστίζεται από πολιτική κρίση μετά την κατάρρευση του «πορτοκαλί» κυβερνητικού συνασπισμού, δυσκολεύεται πάρα πολύ να τραβήξει το σκοινί κόντρα στη Ρωσία (η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να κλείσει τις στρόφιγγες και να παγώσει τη χώρα).
…και η Ρωσία στην αντεπίθεση
Ο πόλεμος αυτός, λοιπόν, έδωσε την ευκαιρία στη Ρωσία να περάσει στην αντεπίθεση. Και βέβαια, ό,τι κατάκτησε στα πεδία των μαχών δεν πρόκειται να το επιστρέψει (τουλάχιστον χωρίς ισχυρά ανταλλάγματα). Μπορεί ένα από τα έξι σημεία, πάνω στα οποία βασίστηκε ο τερματισμός του πολέμου, να αναφέρει ότι η Ρωσία θα πρέπει να αποσύρει τα στρατεύματά της στις γραμμές που βρίσκονταν πριν τον πόλεμο και η εκεχειρία που συμφωνήθηκε τελικά μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας να προβλέπει την παραμονή ρωσικών στρατευμάτων σε γεωργιανό έδαφος σε μία ζώνη μέχρι 7 χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Νότια Οσετία, όμως τα ρωσικά στρατεύματα εξακολουθούν να ελέγχουν περιοχές ακόμα και 50 χιλιόμετρα από την Τιφλίδα, καθώς και περιοχές στην Αμπχαζία που απέχει πάνω από 100 χιλιόμετρα από τη ζώνη που συμφωνήθηκε (σύμφωνα με τους «Τάιμς της Μόσχας» της περασμένης Τρίτης). Το λιμάνι του Πότι στη Μαύρη Θάλασσα, αρκετά χιλιόμετρα μακριά τόσο από την Αμπχαζία όσο κι από τη Νότια Οσετία, καθώς και το λιμάνι Σουχούμι στην Αμπχαζία ελέγχονται από τους Ρώσους, που μαζί με το Νοβοροσίσκ θα διαθέτουν τρία λιμάνια στη Μαύρη Θάλασσα και θα μπορούν να γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι τις απειλές της Ουκρανίας για απαγόρευση του ελλιμενισμού των ρωσικών πλοίων στη Σεβαστούπολη.
Ο ρωσικός τσαμπουκάς εκδηλώνεται όλο και πιο πολύ. Πρώτα με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, ύστερα με τις δηλώσεις του ρώσου προέδρου Μεντβέντεφ, ότι η Μόσχα δε φοβάται να πεταχτεί έξω από τους G8 ή να ζήσει ένα νέο «Ψυχρό Πόλεμο». Τέλος, με τις διαρκείς απειλές κατά της Πολωνίας, ότι αποτελεί «πυρηνικό στόχο» εφόσον εγκαταστήσει τα συστήματα της «αντιπυραυλικής ασπίδας» των ΗΠΑ. Απειλές που συνοδεύτηκαν με την επιτυχημένη δοκιμαστική εκτόξευση ενός υπερσύγχρονου πυραύ-λου PC-12Μ «Topol» (που σημαίνει «λευκά» στα ρωσικά) με βεληνεκές 11.000 χιλιόμετρα. Σύμφωνα με τους Ρώσους αξιωματούχους, ο πύραυλος αυτός θα μπορεί να διαπεράσει την αντιπυραυλική ασπίδα που ήδη στήνουν οι Αμερικάνοι σε Τσεχία και Πολωνία.
Ταυτόχρονα με τον τσαμπουκά, η Ρωσία ρίχνει γέφυρες στην ΕΕ, δηλώνοντας ότι επιζητεί «διεθνή αστυνομική δύναμη» στο πλαίσιο του ΟΑΣΕ (Οργανισμός Ασφάλειας και Συνεργασίας στην Ευρώπη), η οποία θα ελέγχει τις διαφιλονικούμενες περιοχές και στην οποία είναι έτοιμη να συμμετάσχει!
Στο βωμό ενός άδικου πολέμου
Ο πόλεμος-αστραπή μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας έχει πλέον τελειώσει. Για μια ακόμα φορά η ανθρωπότητα παρακολούθησε από τα μίντια ένα σφαγείο με τους νεκρούς να φτάνουν ίσως και τους 2.000 και δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Πρόκειται για έναν άδικο απ’ όλες τις πλευρές πόλεμο, που έδειξε για μια ακόμη φορά σε όλη την υφήλιο τον τρόπο με τον οποίο, σε τελευταία ανάλυση, «λύνουν» τα προβλήματά τους οι ιμπεριαλιστικές χώρες: με τις οβίδες από τις κάνες των πυροβόλων τους. Μπορεί η Ράις να υποστηρίζει ότι κουρελιάστηκε η «φήμη της Ρωσίας», στην πραγματικότητα όμως δεν πρόκειται γι’ αυτό.
Η Ρωσία είναι και παραμένει μια ιμπεριαλιστική δύναμη που έχει δείξει και παλαιότερα (βλέπε Τσετσενία) πώς «λύνει» τα προβλήματά της. Αυτό που κουρελιάστηκε είναι το κουτόχορτο περί «ασφαλούς κόσμου» και «αποτροπής των πολέμων μέσω του διεθνούς διαλόγου», με το οποίο εδώ και δύο δεκαετίες «τάιζαν» σε υπερβολικές δόσεις την υφήλιο τα παπαγαλάκια των αστικών καθεστώτων. Μπορεί ο «πόλεμος των πέντε ημερών» να τελείωσε, όχι όμως και η πολεμική ένταση, που θα αυξάνεται όσο η Ρωσία θα διεκδικεί (και με τα όπλα) το ρόλο που πιστεύει ότι της αρμόζει στη διεθνή σκακιέρα. Οσοι χαίρονται με τη ρωσική νίκη, πιστεύοντας ότι θα λειτουργήσει σαν αντίβαρο στην αμερικάνικη «παντοκρατορία», ας το ξανασκεφτούν. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν συγχωρούνται τέτοιες αυταπάτες…