Υπήρχε μια ευρωπαϊκή χώρα και μάλιστα από τις πρώην του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, στην οποία οι Σοσιαλιστές κυβερνούσαν επί 8 ολόκληρα χρόνια. Το φθινόπωρο του 2008, η Ουγγαρία (αυτή είναι η χώρα) χτυπήθηκε άγρια από την καπιταλιστική κρίση. Επειδή δεν ανησυχούσαν για την τύχη του ευρώ, μιας και η Ουγγαρία δεν συμμετέχει στην ΟΝΕ, οι ιθύνουσες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ έσπρωξαν την Ουγγαρία στην αγκαλιά του ΔΝΤ, το οποίο για πρώτη φορά έβαλε πόδι σε μια χώρα-μέλος της ΕΕ.
Η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών συμφώνησε με το ΔΝΤ να λάβει δάνειο ύψους 20 δισ. ευρώ και ταυτόχρονα να εφαρμόσει ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο περιλάμβανε κατάργηση του 13ου μισθού στο Δημόσιο, πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων για δυο χρόνια, κατάργηση της 13ης σύνταξης, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 65 και αύξηση του ΦΠΑ.
Το πρόγραμμα σκληρής λιτότητας θεωρήθηκε απόλυτα επιτυχημένο, αφού μέσα στο 2009 το δημοσιονομικό έλλειμμα έπεσε πάνω από 4 εκατοστιαίες μονάδες και διαμορφώθηκε στο 3,9% του ΑΕΠ, ποσοστό που θα το ζήλευαν ακόμα και οι μεγάλες δυνάμεις της ΕΕ. Με μια… λεπτομέρεια. Η οικονομία της χώρας άρχισε να κατρακυλά και μέσα σ’ ένα χρόνο το ΑΕΠ σημείωσε πτώση κατά 6,3%, με αποτέλεσμα η ανεργία ν’ αρχίσει να μαστίζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αυτό, όμως, ελάχιστα απασχόλησε το ΔΝΤ. Οι διοικούντες τον διεθνή ιμπεριαλιστικό οργανισμό χαρακτήριζαν την παρέμβασή τους στην Ουγγαρία «success story». Οπως έλεγαν, στην Ουγγαρία δεν επαναλήφθησαν τα λάθη που είχε κάνει στο παρελθόν το ΔΝΤ και έτσι εξασφαλίστηκε η επιτυχία.
Δεν είχαν, όμως, την ίδια γνώμη οι εργαζόμενοι της Ουγγαρίας, γι’ αυτό και στις εκλογές έδωσαν ένα σκληρό μάθημα στους Σοσιαλιστές, χαρίζοντας πλειοψηφία άνω των δύο τρίτων των βουλευτικών εδρών στο δεξιό κόμμα Fidesz, ο ηγέτης του οποίου Βίκτορ Ορμπάν (σαν να λέμε ο ούγγρος Σαμαράς) είχε απηυδίσει στα έδρανα της αντιπολίτευσης και έπαιξε τα ρέστα του κατά την προεκλογική περίοδο, υποσχόμενος ότι θα τερματίσει τη λιτότητα, θα τονώσει την ανάπτυξη και θα αυξήσει την απασχόληση.
Με το που κέρδισε τις εκλογές ο Ορμπάν άρχισε τα τσαλιμάκια. Πρώτα κατηγόρησε την προηγούμενη κυβέρνηση ότι μαϊμούδισε τα οικονομικά στοιχεία και ότι το έλλειμμα που του παρέδωσε είναι 7% του ΑΕΠ. Μετά άρχισε να κάνει θόρυβο με το κρατικό χρέος, δηλώνοντας ότι η Ουγγαρία θα είναι «η επόμενη Ελλάδα». Προσπαθούσε να δημιουργήσει κλίμα για να υπαναχωρήσει από τις προεκλογικές εξαγγελίες του, όπως καληώρα έκανε το ΠΑΣΟΚ το πρώτο δίμηνο μετά την εκλογική του νίκη. Ομως οι άνθρωποι του ΔΝΤ δεν άφηναν τον Ορμπάν να προχωρήσει με το δικό του ρυθμό. Απαίτησαν νέα μέτρα εδώ και τώρα.
Ο πονηρός μαγιάρος πολιτικάντης δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο οικονομικά προβλήματα, είχε να αντιμετωπίσει και περιφερειακές εκλογές στις 3 Οκτώβρη. Εκλογές που δεν θέλει να χάσει με τίποτα, γιατί φοβάται ότι αν χάσει το τέλος του θα είναι πολύ κοντά. Οι άνθρωποι του ΔΝΤ, όμως, δεν εννοούσαν να του δώσουν το περιθώριο των μερικών μηνών που ζητούσε, μολονότι τα οικονομικά δεδομένα κάθε άλλο παρά δυσμενή ήταν. Απαιτούσαν μέτρα εδώ και τώρα. Οπότε ο Ορμπάν αποφάσισε να τους την κάνει γυριστή. Αποφάσισε να επιβάλλει μια έκτακτη εισφορά στις τράπεζες για τα επόμενα δύο χρόνια. Λεπτομέρεια: η συντριπτική πλειοψηφία των τραπεζών που δραστηριοποιούνται στην Ουγγαρία είναι θυγατρικές μονοπωλιακών τραπεζικών ομίλων. Μη φανταστείτε ότι επέβαλε κάποια δυσβάσταχτη εισφορά. Γύρω στα 650 εκατομμύρια ευρώ ήταν το ποσό που σκόπευε να μαζέψει.
Η κίνηση αυτή, όμως, απετέλεσε casus belli για το ΔΝΤ, οι ελεγκτές του οποίου έφυγαν από τη Βουδαπέστη, ενώ από την έδρα του οργανισμού στην Ουάσιγκτον ανακοινώθηκε ότι διακόπτεται η χρηματοδότηση της Ουγγαρίας και από τη Wall Street η Moody’s προειδοποίησε ότι μελετά την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ουγγαρίας. Ο υπερφίαλος Ορμπάν βγήκε στις «αγορές» για να πάρει δάνειο, όμως –παρά το τσουχτερό επιτόκιο– οι προσφορές που υποβλήθηκαν έφτασαν μόλις το ένα τρίτο του ποσού που η ουγγρική κυβέρνηση ζήτησε να δανειστεί.
Ο υπουργός Οικονομικών Γκιόργκι Ματόλτσι προσπάθησε να γλυκάνει την κατάσταση, δηλώνοντας ότι οι ελεγκτές του ΔΝΤ θα επιστρέψουν το Σεπτέμβρη. Ο Ορμπάν το παίζει αντάρτης, δηλώνοντας ότι δεν θα ξαναμιλήσει με το ΔΝΤ, αλλά μόνο με την ΕΕ. Οικονομικοί αναλυτές που ξέρουν, όμως, δηλώνουν ότι οι παλικαρισμοί του Ορμπάν θα κρατήσουν μέχρι τις περιφερειακές εκλογές του Οκτώβρη. Μπορεί να το παίξει παλικαράς, διότι η Ουγγαρία έχει ήδη εκταμιεύ-σει τα 13 σχεδόν από τα 20 δισ. ευρώ του πακέτου «στήριξης» και μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της για ένα πεντάμηνο. Πολύ πριν λήξει αυτό το πεντάμηνο, ο Ορμπάν θα ξανακαθήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το ΔΝΤ, γιατί βέβαια από την ΕΕ δε μπορεί να πάρει τίποτα.
Η σχετική αυτονομία των αστικών κομμάτων πήγε περίπατο. Οι τεχνοκράτες των διεθνών οργανισμών διευθύνουν τις οικονομίες ολόκληρων χωρών με σιδερένια πυγμή, αδιαφορώντας για τις πολιτικές ανάγκες των κομμάτων εξουσίας. Η κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και ιδιαίτερα των τραπεζών θεωρείται ιερή και απαραβίαστη και μόνο όριο είναι η κατάσταση από άποψη κοινωνικών αντιστάσεων. Οσο αυτοί οι τεχνοκράτες βλέπουν τις εργαζόμενες μάζες να μη κινούνται τόσο πιέζουν τις κυβερνήσεις για τη λήψη ολοένα και περισσότερων αντιλαϊκών μέτρων.