♦ Την ώρα που οι ΜΑΤάδες επιτίθονταν ενάντια στους αγρότες της Κρήτης, η ηγεσία της ΓΣΕΕ έπαιρνε το δρόμο για το μέγαρο Μαξίμου για να συναντηθεί με τον Καραμανλή. Δεν είχαν καν την ευαισθησία να κάνουν μια καταγγελία και να μην πάνε. Πάνω απ’ όλα ο θεσμικός τους ρόλος.
♦Ο Αλαβάνος κατηγόρησε από το βήμα της Βουλής τον Κακλαμάνη, ότι δεν ενδιαφέρεται για το γήπεδο του Παναθηναϊκού, αλλά «για να γίνει η επιχείρηση-μεγαθήριο του κ. Βωβού». Και τι απάντησε ο Κακλαμάνης; «Είναι αυτονόητο ότι, όταν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ από το 18% έχουν κατεβεί στο 7%, στον κ. Αλαβάνο να φταίνε οι πάντες γι’ αυτήν την κατρακύλα εκτός από τον πρόεδρό του». Δηλαδή, δεν απάντησε στη βαριά κατηγορία.
ΥΓ1: Αλήθεια, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ γιατί ενδιαφέρεται για την κατασκευή του γηπέδου μιας ιδιωτικής εταιρίας; Υπάρχει άλλος λόγος εκτός του ότι αυτή η εταιρία έχει οπαδούς-πελάτες που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να κάνει οπαδούς-ψηφοφόρους;
ΥΓ2: Την προσφυγή στο ΣτΕ κατά του Βωβού την έκαναν 130 πολίτες. Με ποια εξουσιοδότηση πήγε ο Τσίπρας και ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Βαρδινογιάννη;
♦ Την περασμένη εβδομάδα, παρουσιάζοντας το ρεπορτάζ για το φερόμενο ως «κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας» στη χώρα μας, η «Ελευθεροτυπία» σημείωσε πως δεν αναφέρει τα ονόματα των συλληφθέντων, διότι σέβεται το τεκμήριο αθωότητας κάθε κατηγορούμενου. Η ευαισθησία είναι άκρως επιλεκτική, αν σκεφτούμε πως και οι δικαστικοί συντάκτες της συγκεκριμένης εφημερίδας και οι συντάκτες που ασχολούνται με σκάνδαλα και αποκαλύψεις αναφέρουν σχεδόν σε καθημερινή βάση ονόματα ανθρώπων που συλλαμβάνονται και κατηγορούνται για διάφορα αδικήματα και οι οποίοι, φυσικά, τεκμαίρονται αθώοι μέχρι να υπάρξει τελεσίδικη καταδίκη τους. Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά; Δε συνιστά αυτή η αναφορά «άδειασμα» των συντακτών και έκθεσή τους στον κίνδυνο αγωγών από διάφορους μεγαλόσχημους; Αν η εφημερίδα αμφισβητεί αυτά που ισχυρίζονται οι διωκτικές αρχές (όπως αμφισβητούμε όλοι μας, ιδιαίτερα αυτά που σχεδιάζει ο περιβόητος Σφακιανάκης της Υπηρεσίας Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος), τότε θα έπρεπε να το γράψει ευθέως και όχι να ανακαλύπτει ξαφνικά το τεκμήριο αθωότητας και να το συναρτά με τη δημοσίευση των ονομάτων.