Δυο ταχύτητες (1)
Οταν χτυπάει η κρίση, δεν είναι η ώρα για –φαινομενικούς έστω– δημοκρατι- σμούς και τήρηση των θεσμικών κανόνων. Οι ηγέτες των τεσσάρων μεγαλύτερων ιμπεριαλιστικών χωρών της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία) συναντήθηκαν μόνοι τους στο Παρίσι για να συζητήσουν μέτρα παρέμβασης και διαχείρισης της κρίσης. Κάλεσαν και το Μπαρόζο ίσα-ίσα για να εμφανίζεται στις φωτογραφίες και να υποδηλώνει πως οι «4» αποφασίζουν στο πλαίσιο της ΕΕ, έστω κι αν η συνάντησή τους δεν «χώραγε» σε κανέναν από τους θεσμούς της Ευρωένωσης. Και τι αποφάσισαν; Οτι το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το ευαγγέλιο με το οποίο κινείται η ΕΕ τα τελευταία χρόνια, ισχύει μεν, αλλά μόνο για τις χώρες της «δεύτερης ταχύτητας». Αυτοί έχουν το δικαίωμα να το παραβιάσουν κατά το δοκούν, προκειμένου να βοηθήσουν το μονοπωλιακό κεφάλαιο στις χώρες τους, του οποίου τα συμφέροντα εκπροσωπούν πολιτικά.
Κάποιοι άρχισαν να «σκούζουν» ήδη για την παράκαμψη των θεσμών της ΕΕ. Περισσότεροι θα «σκούξουν» τις επόμενες μέρες. Ομως, ένας είναι ο υπέρτατος θεσμός που καθορίζει τις πολιτικές κινήσεις. Η κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφάλαιου, που πρέπει να είναι η μέγιστη δυνατή. Σ’ αυτή την ανάγκη υπάκουσαν οι κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, δίνοντάς μας μια ακόμη απόδειξη για τον πραγματικό χαρακτήρα της Ενωσης, που δε βρίσκεται στους τύπους και στα όργανά της.
Δυο ταχύτητες (2)
Ας μιλήσουμε με στοιχεία μέσα από ένα παράδειγμα. Το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν είναι μια πολιτική συμφωνία η οποία θα μπορούσε να τροποποιηθεί. Είναι τμήμα της Συνθήκης της ΕΕ και μόνο με τροποποίηση της Συνθήκης θα μπορούσαν να τροποποιηθούν τα δεδομένα του. Ομως, μέρες πριν τη διάσκεψη των «4» στο Παρίσι, το Σύμφωνο Σταθερότητας είχε αρχίσει να παραβιάζεται ωμά και προκλητικά. Για παράδειγμα, η κρατικοποίηση της Fortis και της Dexia θα εκτινάξει το έλλειμμα του Βελγίου στο 7%, ποσοστό υπερδιπλάσιο από το «ταβάνι» του 3% που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Ουδείς, βέβαια, διανοείται να θέσει το Βέλγιο υπό επιτήρηση και σ’ όποιον το πεις θα σκάσει στα γέλια. Είναι βέβαιο ότι παρόμοιες κρατικές παρεμβάσεις υπέρ του χρηματιστικού κεφάλαιου θα συνεχιστούν. Μάλιστα, έχουν βρει ήδη τη λογιστική αλχημεία, προσθέτοντας τις δαπάνες για τις εξαγορές στο δημόσιο χρέος και όχι στις δαπάνες του προϋπολογισμού!
Το Σύμφωνο Σταθερότητας, όμως, δεν πρόκειται να τροποποιηθεί. Γιατί αποτελεί ένα εργαλείο για την επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής. Αν για παράδειγμα μια κυβέρνηση στριμωχτεί από λαϊκές κινητοποιήσεις και θελήσει να υποχωρήσει σε κάποιες απ’ αυτές, ώστε να διασωθεί πολιτικά, η ΕΕ παρεμβαίνει ως συνολικός πολιτικός διαχειριστής και επισείει τις κυρώσεις του Συμφώνου Σταθερότητας. Η πίεση μπορεί να φτάσει ακόμα και μέχρι την πτώση της κυβέρνησης που ετοιμάζεται να υποχωρήσει. Ετσι, έχουμε ένα δεύτερο ζευγάρι «ταχυτήτων», πέρα από τις δυο «ταχύτητες» που χωρίζουν τα κράτη-μέλη της ΕΕ: μια «ταχύτητα» για το κεφάλαιο και μια για τους εργαζόμενους.
Λυκοσυμμαχία
Από το πακέτο που παρουσίασε ο Σαρκοζί στη σύσκεψη των ιμπεριαλιστών ηγετών, η μοναδική πρόταση που απορρίφτηκε χωρίς δεύτερη συζήτηση ήταν αυτή που αφορούσε τη συλλογική δράση, στο πλαίσιο της ΕΕ. Ο Σαρκοζί πρότεινε τη δημιουργία ενός διακρατικού fund, που θα παρεμβαίνει για να βοηθά καταρρέουσες τράπεζες. Η πρόταση απορρίφτηκε και η απόφαση που πήραν οι «4» λέει πως κάθε κράτος μπορεί να παρεμβαίνει μόνο του. Εξω από το πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας μεν, αλλά μόνο του.
Η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία (μάλλον προσβάλλουμε τους λύκους, αλλά η λέξη υπάρχει και είμαστε αναγκασμένοι να τη χρησιμοποιήσουμε). Κάθε κρίση φέρνει μεγάλες ανακατατάξεις και αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης (ο μονοπωλιακός καπιταλισμός αναπτύσσεται ανισόμετρα). Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός φαίνεται πως είναι στριμωγμένος και θέλει πανευρωπαϊκή βοήθεια (δε νομίζουμε πως η πρόταση έχει ως πηγή προέλευσης τις προσωπικές φιλοδοξίες του Σαρκοζί να αναδειχτεί σε… ιστορικό ηγέτη πανευρωπαϊκού επιπέδου). Οι άλλοι, φυσικά, και κυρίως η Γερμανία, που φαίνεται πως αισθάνεται αρκετά ισχυρή, δε θέλουν να προσφέρουν αυτή τη βοήθεια. Αντίθετα, θέλουν να εκμεταλλευτούν τις δυσκολίες των άλλων για να αποκτήσουν πλεονέκτημα. Ο καθένας μόνος του, λοιπόν. Οσο για τις θεωρίες περί ενοποίησης και ολοκλήρωσης, αυτές είναι απλώς… ιδεολογία.
Τσιμουδιά για το ξεπούλημα
Εγραψε ο «Ριζοσπάστης» στις 3.10.08: «Με ψήφους της πλειοψηφούσας παράταξης που στηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ και της παράταξης που στηρίζεται από τη ΝΔ, το Δημοτικό Συμβούλιο πήρε απόφαση, την περασμένη Τρίτη, για κατάργηση των τριών δημοτικών επιχειρήσεων μέσω της μετατροπής τους σε μία Ανώνυμη Εταιρεία και σε μία Κοινωφελή, στο πλαίσιο εφαρμογής του αντεργατικού – αντιλαϊκού Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων. Η απόφαση αυτή ρίχνει σε καθεστώς εργασιακής αβεβαιότητας τους εργαζόμενους των δημοτικών επιχειρήσεων, ενώ δεν αποκλείονται και απολύσεις. Οι εργαζόμενοι μέσα από τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους απαιτούν κατάργηση των δημοτικών επιχειρήσεων και μεταφορά των εργαζομένων και των αρμοδιοτήτων τους στο δήμο». Σωστό το πρώτο μέρος του ρεπορτάζ. Για το μεταμεσονύχτιο συνδικαλιστικό πραξικόπημα, όμως, δε λέει κουβέντα. Τότε που οι συνδικαλιστές του Περισσού πήραν την πρωτοβουλία και οι υπόλοιποι συμφώνησαν, ώστε όλοι μαζί, με παρασκηνιακή «στο πόδι» συνεδρίαση του ΔΣ του συλλόγου εργαζόμενων, να αλλάξουν την απόφαση για κατάληψη του δημαρχείου, ώστε να ακυρωθούν τα σχέδια της δημοτικής αρχής. Αναλυτικό ρεπορτάζ δημοσιεύσαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Κ». Οσοι δεν το διαβάσατε μπορείτε να το βρείτε στην ιστοσελίδα μας www.eksegersi.gr.
Ρόμπες (γενικώς)…
Βιάστηκαν πολλοί να πουν ότι ο Δαϊλάκης έγινε ρόμπα με τη δήλωση συγνώμης που έκανε. Αν διάβαζαν την επιστολή του προς τον Καραμανλή, θα διαπίστωναν ότι ρόμπα έγινε κυρίως ο Καραμανλής που την αποδέχτηκε, διαμηνύοντας μέσω «κύκλων» ότι η δήλωση Δαϊλάκη εκτιμάται θετικά.
Τι λέει ο Δαϊλάκης στην επιστολή του; Οτι οι δηλώσεις του έγιναν με μόνο γνώμονα τη στήριξη Καραμανλή, ότι δεν είχε πρόθεση να δημιουργήσει πρόβλημα στο κόμμα του και ότι ζητά να τον ξαναδεχτεί στο κόμμα, αλλιώς η παραίτησή του είναι στη διάθεση του πρωθυπουργού. Δεν παίρνει πίσω ούτε μία λέξη από τα όσα δήλωσε. Ζητά συγνώμη επειδή οι δηλώσεις του προκάλεσαν πρόβλημα και όχι γι’ αυτό καθαυτό το περιεχόμενό τους.
Τι θα περίμενε κανείς από τον… τσαμπουκά Καραμανλή; Να κάνει δεκτή την παραίτηση που έθεσε στη διάθεσή του ο Δαϊλάκης, αφού αυτός δεν ανακαλεί το περιεχόμενο των δηλώσεών του. Αυτός, όμως, έκλεισε το μάτι στον βουλευτή Δράμας, του είπε να μείνει για ένα διάστημα ως ανεξάρτητος (αλλά να ψηφίζει όλα τα νομοσχέδια) και κάποια στιγμή θα επιστρέψει, όπως ο Κουκοδήμος. Χωρίς να χάσει την έδρα του, φυσικά.
Αυτοί ξέρουν
Τα δυο αμερικάνικα νομοθετικά σώματα (Γερουσία και Κονγκρέσο) ενέκριναν το σχέδιο Πόλσον για την κρατική ενίσχυση των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων που κλυδωνίζονται από την κρίση.
Οι ηγέτες των τεσσάρων ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ συναντήθηκαν στο Παρίσι και συμφώνησαν κάθε χώρα να ενισχύσει με κρατικό χρήμα τις πιστωτικές επιχειρήσεις, χωρίς να υπολογίζει τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας.
Κι όμως, παρά τα καλά νέα, παρά τις προκλητικές κρατικομονοπωλιακές κινήσεις, τα χρηματιστήρια σ’ όλο τον πλανήτη συνέχισαν να πέφτουν και τη Δευτέρα, πρώτη μέρα μετά τις ευνοϊκές αποφάσεις των πολιτικών ηγεσιών, πραγματοποίησαν μια από τις θεαματικότερες βουτιές του 14μηνου της κρίσης.
Γιατί; Γιατί αυτοί ξέρουν. Ξέρουν πως η κρίση δεν αφορά μόνο κάποιες χρηματοπιστωτικές εταιρίες που «ανοίχτηκαν» σε «τοξικά προϊόντα», αλλά είναι καθολική κρίση του συστήματος. Ξέρουν ότι το πρόβλημα είναι σ’ αυτό που ονομάζουν «πραγματική οικονομία». Ξέρουν πως όλα τα «χαρτιά» που έχουν στα χέρια τους, ακόμα και μετοχές «υγιών» επιχειρήσεων, είναι υπερτιμημένα. Ξέρουν πως το κρατικό χρήμα δεν επαρκεί για να καλύψει όλες τις «φούσκες». Ξέρουν πως αναγκαστικά θα υπάρξει υπαξίωση κεφάλαιου για μια μακρά περίοδο. Επειδή ξέρουν, λοιπόν, σπεύδουν να ξεφορτωθούν ό,τι μπο- ρούν, για ν’ αγοράσουν αύριο σε χαμηλότερη τιμή. Κι όποιος αντέξει…
Οι μόνοι που είναι βέβαιο πως δε θ’ αντέξουν είναι οι εργαζόμενοι, που θα κληθούν να πληρώσουν τα σπασμένα.