«Εχουν δίκιο, αλλά να μην κλείνουν τους δρόμους, γιατί πλήττουν άλλες κοινωνικές ομάδες». Μόλις έσφιξαν λίγο τα μπλόκα, βγήκαν πάλι οι «αγανακτισμένοι πληττόμενοι» στα τηλεπαράθυρα. Οι ίδιοι και οι ίδιοι, με χαρακτηριστικότερο εκπρόσωπο το γιο του βιομήχανου-υπουργού της χούντας, που συνεχίζει επάξια το έργο του πατέρα του ως γαλάζιος πρόεδρος του ΕΒΕΑ. Είναι ο ίδιος που χαρακτήριζε την απεργία των εργαζόμενων της ΔΕΗ για το Ασφαλιστικό «εγκληματική πράξη».
Και βέβαια τα κανάλια το Μίχαλο θα βγάλουν πρώτη μούρη. Οπως και τον πρόεδρο κάποιου ΚΤΕΛ, τον πρόεδρο κάποιων μεγαλοξενοδόχων, των μεταφορικών εταιριών (εκείνος ο παλιός, ο Νικολάρας, τι να έχει γίνει άραγε, συνταξιοδοτήθηκε;) και άλλα τέτοια φυντάνια, πάντα πρόθυμα να λειτουργήσουν ως κήρυκες του «κοινωνικού αυτοματισμού», ως ενεργούμενα μιας φασιστικής αντίληψης. Τέτοιες μέρες δεν υπάρχει χώρος ούτε για τους εκπροσώπους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που θεσμικά εκπροσωπούν χιλιάδες φορές περισσότερους απ’ αυτούς που εκπροσωπεί ο κάθε Μίχαλος.
Βέβαια, κι αυτοί δεν καταβάλλουν καμιά προσπάθεια να πάρουν το λόγο. Βγάζουν μια τυπική ανακοίνωση συμπαράστασης και αράζουν αναπαυτικά στις πολυθρόνες τους. Αν ήθελαν, αν ζητούσαν το λόγο, θα τους έβγαζαν κι αυτούς στα κανάλια για να πουν ότι οι εργαζόμενοι στέκονται αλληλέγγυοι στ’ αδέλφια τους τους αγρότες. Δεν ήθελαν, όμως, για να φαίνεται πως οι πάντες είναι ενάντια στα αγροτικά μπλόκα, όπως την περίοδο του Ασφαλιστικού φαινόταν ότι οι πάντες είναι ενάντια στους ΔΕΗτζήδες.
Ο σύγχρονος φασισμός έχει πολλά πρόσωπα. Είναι εκείνοι που βγαίνουν μπροστά κι εκείνοι που μένουν πίσω. Εκείνοι που δρουν κι εκείνοι που δεν δρουν. Και οι μεν και οι δε υπηρετούν τον ίδιο στόχο. Θέλουν να αναγορεύσουν σε κυρίαρχο κοινωνικό δόγμα το homo hominis lupus (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος). Ενα δόγμα που ισχύει μόνο για την τάξη των καπιταλιστών, η οποία συμπεριφέρεται σαν αρπακτικό απέναντι στην εργαζόμενη κοινωνία.
Δύο είναι τα στρατόπεδα κι αυτό μας το δείχνουν με τον τρόπο τους: από τη μια το στρατόπεδο των καπιταλιστών και από την άλλη το στρατόπεδο των εργαζόμενων, είτε δουλεύουν στο χωράφι, είτε στο εργοστάσιο, στο γιαπί, στο μαγαζί, στο γραφείο.
Με τη στάση τους μας δείχνουν επίσης τι είναι αυτό που τους πονάει. Είναι οι αγώνες που τους προκαλούν προβλήματα, που κινούνται έξω από τα όρια μιας νομιμότητας που είναι φτιαγμένη γι’ αυτούς. Δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα αν οι ΔΕΗτζήδες απεργούσαν χωρίς να κατεβάζουν το διακόπτη, αν οι αγρότες έστηναν τα τρακτέρ στο πλάι της εθνικής και κάθονταν εκεί να βλέπουν τα φορτηγά και τα πούλμαν να περνούν.
‘Η τους χτυπάς εκεί που πονούν ή αλλιώς κάτσε στ’ αυγά σου και περίμενε τις εκλογές να βγάλεις το άχτι σου.