Η θερινή σύνοδος κορυφής της ΕΕ επικύρωσε τις αποφάσεις του συμβουλίου των υπουργών Εργασίας σχετικά με την εφαρμογή της «ευελιξίας με ασφάλεια», δηλαδή των συνεχών ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, έτσι που το κεφάλαιο από τη μια να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων και από την άλλη να διαμορφώσει ένα νέο πρότυπο εργασιακών σχέσεων, που θα του επιτρέψει την υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης όταν η κρίση δώσει τη θέση της στην ανάκαμψη.
Μέχρι το τέλος του Ιούνη θ’ ακούσουμε το πρώτο μέρος από το νέο πακέτο φορομπηχτικών μέτρων. Το δεύτερο μέρος θα τ’ ακούσουμε τον Οκτώβρη. Θα είναι μέτρα αύξησης των έμμεσων φόρων. Από τον ΦΠΑ, τα ποτά και τα τσιγάρα, μέχρι τα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων. Ο φόρος στα κέρδη των επιχειρήσεων δεν πρόκειται να αυξηθεί. Αυτό το ξεκαθάρισε πολλές φορές η κυβέρνηση.
Κι όμως, τίποτα δεν κουνιέται στην εργαζόμενη κοινωνία. Λες και όλοι αποφασίσαμε πως αυτή είναι η μοίρα μας. Πως τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, πως τίποτα δε μπορούμε να κάνουμε για ν’ αλλάξουμε τα πράγματα.
Ας σκεφτούμε, όμως. Ηταν πάντοτε έτσι η κατάσταση; Πώς ήταν η κατάσταση στις αρχές του καπιταλισμού και πώς διαμορφώθηκε μετά; Πώς ήταν η κατάσταση πριν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και πώς διαμορφώθηκε μετά τη λήξη του; Πώς ήταν η κατάσταση πριν τη χούντα και πώς διαμορφώθηκε μετά την πτώση της; Η εργατική τάξη ποτέ δεν έπαψε να είναι εκμεταλλευόμενη και καταπιεζόμενη. Ομως η κατάσταση δεν ήταν πάντοτε ίδια. Από τη δουλειά χαράματα με νύχτα περάσαμε στο 12ωρο και μετά στο οχτάωρο. Κατακτήσαμε κοινωνική ασφάλιση. Κατακτήσαμε αποζημίωση για την απόλυση και επίδομα ανεργίας. Κατακτήσαμε άδεια.
Τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν μας χαρίστηκε. Ολα κατακτήθηκαν από τους προγόνους μας. Κατακτήθηκαν με σκληρούς και πολλές φορές αιματηρούς αγώνες. Κατακτήθηκαν επειδή οι πατεράδες και οι παππούδες μας δεν έσκυψαν μοιρολατρικά το κεφάλι, αλλά πίστεψαν πως τα πράγματα μπορούν ν’ αλλάξουν και πως μόνο με συλλογικό, ταξικό αγώνα μπορούν ν’ αλλάξουν. Κατακτήθηκαν επειδή υπήρξαν επαναστατικοί εργατικοί αγώνες. Η Παρισινή Κομμούνα, η Οκτωβριανή Επανάσταση, η εξέγερση των εργατών του Βερολίνου και τόσες άλλες εξεγέρσεις.
Σήμερα, βλέπουμε πολλές απ’ αυτές τις κατακτήσεις να τις παίρνουν πίσω. Οσο δεν αντιστεκόμαστε, όσο υπομένουμε μοιρολατρικά τις αυθαιρεσίες, τους εξευτελισμούς, την απόλυτη ασυδοσία του κεφάλαιου, τόσο τ’ αφεντικά θ’ αποθρασύνονται και θα θέλουν να πάρουν κι άλλα. Μόνο αν βάλουμε τέρμα στη μοιρολατρία μπορούμε να ελπίζουμε.
