Ενα συμπληρωματικό σχόλιο στα όσα γράφηκαν την προηγούμενη εβδομάδα στην «Κ»σχετικά με το πρόβλημα που προέκυψε στο «18 Ανω» και τον τρόπο που το διαχειρίστηκε η επιστημονικά υπεύθυνή του Κ. Μάτσα. Σχόλιο που έχει να κάνει με τα όρια ανάμεσα στη διαχείριση που καλείται να κάνει ένας αγωνιστής που βρίσκεται σε υπεύθυνο κρατικό πόστο.
Είναι κοινός τόπος ότι το «18 Ανω» ταυτίζεται με την ΚΜ. Εχει αφιερωθεί σ’ αυτό με πάθος, επί δεκαετίες. Ομως, το «18 Ανω» δεν παύει να είναι μια κρατική υπηρεσία, η οποία χαρακτηρίζεται από το status κάθε κρατικής υπηρεσίας. Τα προβλήματα που σχετίζονται μ’ αυτό το status είναι γνωστά: έλλειψη προσωπικού, έλλειψη χρηματοδότησης τα βασικότερα. Κι ακόμα γραφειοκρατικές και πολιτικές τρικλοποδιές. Πού τελειώνει η διαχειριστική ευθύνη ενός στελέχους με κοινωνικές αναφορές και πού αρχίζει η αγωνιστική του δράση; Μπορεί να υπάρξει σύνθεση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο και τι γίνεται όταν κάθε σύνθεση καθίσταται αδύνατη;
Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε η ΚΜ, το «18 Ανω» αντιμετώπισε πρόβλημα χρηματοδότησης των δομών του και προκειμένου να απορροφηθούν 2 εκατ. ευρώ που διέθετε η Νομαρχία, αυτή συναίνεσε στη δημιουργία μιας κοινής επιχείρησης ιδιωτικού δικαίου ανάμεσα στους δυο φορείς, μολονότι από θέσεις αρχών είναι αντίθετη σ’ αυτής της μορφής τις εταιρίες. Αυτοκριτική, βέβαια, δεν έκανε, γεγονός που αποκαλύπτει αλαζονεία και αυταρχισμό, αλλά αυτό δεν θα μας απασχολήσει εδώ.
Είναι άλλο πράγμα να είσαι επιστημονικά υπεύθυνος για τη διαχείριση μιας κρατικής μονάδας και άλλο να ασκείς διοίκηση και να αισθάνεσαι υποχρεωμένος να συμπεριφέρεσαι ως τμήμα της κρατικής διοίκησης. Δεν επιτρέπεται να ασκείς διοίκηση και ταυτόχρονα να είσαι συνδικαλιστής. Ο επιστημονικά υπεύ-θυνος έχει χρέος να εντοπίζει τα προβλήματα και να διατυπώνει αιτήματα προς το κράτος, που είναι υπεύθυνο για να λύσει τα προβλήματα. Αντίθετα, ο ασκών διοίκηση έχει υποχρέωση να λειτουργεί ως εκπρόσωπος του κράτους. Οταν το ίδιο πρόσωπο ασκεί και τα δυο αυτά καθήκοντα, τότε προκύπτει εξ ορισμού σύγκρουση καθηκόντων. Οταν κάποιος είναι ταυτόχρονα εκείνος που υποβάλλει αιτήματα και εκείνος που πρέπει να δώσει λύσεις, η αντίφαση είναι προφανής και στην πράξη θα οδηγήσει σε παρεκκλίσεις.
Η ΚΜ, θεωρώντας το «18 Ανω» έργο ζωής, αποφάσισε να δώσει η ίδια λύση στο πρόβλημα χρηματοδότησης. Το αποτέλεσμα ήταν να διολισθήσει σ’ αυτό που –όπως δηλώνει– απορρίπτει από άποψη αρχών. Ο αντίλογος έρχεται αβίαστα από τους υπερασπιστές της, ορισμένοι εκ των οποίων εκτρέπονται σε ύβρεις, καλυπτόμενοι πίσω από την ιντερνετική ανωνυμία: «Και τι να έκανε, ν’ άφηνε μια υπηρεσία που τόσους ανθρώπους έχει βοηθήσει, να πάει άπατη, να διαλυθεί λόγω έλλειψης χρηματοδότησης;».
Ιδού η αντίφαση που λέγαμε. Και ιδού οι δυο δρόμοι λύσης της αντίφασης. Ο ένας δρόμος είναι διαχειριστικός, «από τα πάνω». Προσπαθείς να λύσεις το πρόβλημα μέσα από τη δική σου προσωπική (λόγω θέσης) σχέση με τους κρατικούς φορείς. Κι επειδή δεν βλέπεις άλλο δρόμο, εγκλωβίζεσαι και παραβιάζεις αυτό που θεωρούσες θέμα αρχών, βάζοντας το κύρος σου στην υπηρεσία μιας υπόθεσης που έχει ευρύτερες διαστάσεις. Ο άλλος δρόμος είναι ο αγωνιστικός, «από τα κάτω». Χρησιμοποιείς το κύρος σου για να απευθυνθείς στην εργαζόμενη κοινωνία. Να της ζητήσεις να αναλάβει αυτή την ευθύνη να δώσει λύση κινητοποιού-μενη. Δυστυχώς, η ΚΜ δεν δοκίμασε καν αυτό το δρόμο.
Π.Γ.
