Για την περίπτωση του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών είχαμε γράψει σε πολύ παλαιότερο φύλλο της εφημερίδας. Πρόκειται για ένα σχολείο του κέντρου, τμήμα του τεράστιου, απρόσωπου και γκρίζου συγκροτήματος της Γκράβας, που λειτουργεί σε βάρδιες και στο οποίο οι αλλοδαποί μαθητές αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία (72% του μαθητικού πληθυσμού). Το σχολείο αυτό είχε την τύχη να στελεχώνεται από ευαισθητοποιημένους εκπαιδευτικούς, που πάσχιζαν να τιμήσουν τον παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό τους ρόλο, μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, που συνθέτουν τη μίζερη και γκρίζα πραγματικότητα της δημόσιας εκπαίδευσης. Με αποφάσεις του συλλόγου διδασκόντων, που στήριζε με όλα τα μέσα η διευθύντρια του σχολείου Στέλλα Πρωτονοτάριου, παίρνονταν πρωτοβουλίες και πραγματοποιούνταν προγράμματα αντιρατσιστικής εκπαίδευσης, με βασικό στόχο την ένταξη όλων των παιδιών, ντόπιων και ξένων. Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου, όπως οι ίδιοι διακηρύσσουν, «δεν είχαν την αυταπάτη ότι θα δημιουργήσουν μια νησίδα ΄΄εκπαιδευτικής όασης΄΄, ωστόσο αποφεύγοντας κάθε μοιρολατρική αντίληψη προσπάθησαν…να καλύψουν το παιδαγωγικό έλλειμμα». Μεταξύ των δράσεων που υλοποιούνταν ήταν και η διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των μαθητών, που προέρχονταν από άλλες χώρες, σε όσους μαθητές το επιθυμούσαν, κατά τις απογευματινές ώρες. Οι δραστηριότητες αυτές ήταν εκτός του σχεδιασμού του ελληνικού καπιταλισμού, που φροντίζει καθημερινά με όλα τα μέσα να εξευτελίζει και να καταδιώκει τους μετανάστες και να μπολιάζει την εργαζόμενη κοινωνία με ρατσιστικές και φασίζουσες συμπεριφορές. Γι’ αυτό και στην πορεία ενόχλησαν σφόδρα την κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας. Τα πνεύματα άναψαν όταν στο σχολείο καθιερώθηκε «διαπολιτισμική» προσευχή. Οπότε και ξεκίνησε η βίαιη διακοπή και παρεμπόδιση των προγραμμάτων αντιρατσιστικής εκπαίδευσης με «εντολές άνωθεν» (το σχολείο αποτελεί ισχυρό ιδεολογικό μηχανισμό του αστικού κράτους και χώρο αναπαραγωγής των εκμεταλλευτικών σχέσεων στην παραγωγή, γεγονός που επιβεβαιώθηκε περίτρανα και στην περίπτωση του 132ου δημοτικού σχολείου). Πρώτο βήμα υπήρξε η σκόπιμη απομάκρυνση της διευθύντριας του σχολείου, που αποτελού-σε το συνδετικό κρίκο μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων στις συγκεκριμένες δραστηριότητες.
Τώρα, η κυβέρνηση προχωρά και στην ποινική δίωξη της διευθύντριας του σχολείου «για παράβαση καθήκοντος», γιατί υπέπεσε στο «κατ’ εξακολούθησιν έγκλημα» να διαθέτει αίθουσα του σχολείου για τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των αλλοδαπών μαθητών. Μαζί της διώκεται και η «συνεργός» της εκπαιδευτικός Denada Καρκάλο, που μετείχε στη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας. Η δίωξη (η δίκη θα γίνει στις 16 Ιουνίου στο Α΄ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών) έχει καθαρά τρομοκρατικό και φρονηματικό χαρακτήρα και σαφέστατα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Σκοπός της είναι να στείλει σε όλους τους αγωνιστές εκπαιδευτικούς, στην εργαζόμενη κοινωνία, στους μετανάστες που διεκδικούν τα δικαιώματά τους στην εργασία και τη ζωή τρομοκρατικό μήνυμα: όποιος υψώνει ανάστημα, όποιος διεκδικεί, όποιος τάσσεται αλληλέγγυος σ’ αυτούς που υποφέρουν, τσακίζεται.
Ας αποδείξουμε όλοι ότι δεν θα τους περάσει!