Μακριά από τα φοιτητικά και λαϊκά συμφέροντα κινήθηκε η ατζέντα των θεμάτων που απασχόλησαν την 61η Σύνοδο Πρυτάνεων, στα Γιάννινα στις 26-27 του Ιούνη. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά για να καταδείξουμε αυτό που ισχυριστήκαμε στην αρχή, ότι δηλαδή η αφρόκρεμα του πανεπιστημιακού κατεστημένου τρέχει πίσω από τις κατευθύνσεις που χαράζει η κυρίαρχη πολιτική εξουσία και το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο: πορεία τετραετών ακαδημαϊκών-αναπτυξιακών προγραμμάτων, πορεία Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση», Διασφάλιση της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση και πορεία της αξιολόγησης των ΑΕΙ, μεταρρυθμίσεις θεσμικού πλαισίου ΑΕΙ (αναφέρεται χαρακτηριστικά η αντιμετώπιση των καταλήψεων), θέματα κοινών μεταπτυχιακών με ιδρύματα της αλλοδαπής, θέματα Πρότυπου Εσωτερικού Κανονισμού Λειτουργίας, πρόταση της Επιτροπής για την πρόσβαση των αποφοίτων Λυκείου στα ΑΕΙ, κ.λ.π.
Από τα παραπάνω φαίνεται καθαρά, (αν και δε γνωρίζουμε τις αποφάσεις που πάρθηκαν), ότι οι πρυτάνεις αγωνιούν να εφαρμοστούν στο έπακρον και με τυχόν διορθώσεις, που σε κάθε περίπτωση διασφαλίζουν δικά τους συντεχνιακά συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα των φοιτητών, όλες οι νομοθετικές ρυθμίσεις (αξιολόγηση, νόμος-πλαίσιο, νόμος για τα μεταπτυχιακά, ευρωπαϊκά προγράμματα, κ.λ.π.), που έχουν γίνει στο πλαίσιο της Μπολόνια, του Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης και της απόλυτης προσαρμογής του Πανεπιστήμιου στους νόμους της αγοράς.
Στη Σύνοδο παρέστη και ο Σπηλιωτόπουλος, που δήλωσε ότι «όλοι μαζί πρέπει να απομονώσουμε τις περιπτώσεις εκδήλωσης βίας και κατάλυσης της ακαδημαϊκής ηρεμίας», ασκώντας πίεση στους Πρυτάνεις να επιδείξουν σκληρή στάση στο θέμα του ασύλου. Ο υπουργός Παιδείας τόνισε ιδιαίτερα την προώθηση των τετραετών προγραμματισμών (που «εντός των ημερών καταλήγουν»), το αναγκαστικό σύρσιμο δηλαδή των Πανεπιστημίων στην πολιτική της ασφυκτικής υποχρηματοδότησης και μάλιστα με όρους και κριτήρια που επιβάλλουν το σφιχτό αγκάλιασμα του Πανεπιστήμιου με τις επιχειρήσεις και τα κριτήρια της αγοράς. Μεγάλη έκταση αφιέρωσε επίσης στην αξιολόγηση των Πανεπιστημίων και στην επίλυση των εκκρεμοτήτων, που έχουν επισημανθεί και από την Αρχή της Διασφάλισης της Ποιότητας (ΑΔΙΠ), ώστε να «επιταχυνθούν οι διαδικασίες αξιολόγησης… διαδικασίες που δεν μας ικανοποιούν οι ρυθμοί τους», με νομοσχέδιο που θα έρθει προς ψήφιση στο Α΄ θερινό τμήμα της βουλής. Δράσεις, όπως η διευκόλυνση της «κινητικότητας» (βασική συνιστώσα της Μπολόνια, που αντιμετωπίζει τους φοιτητές ως πελάτες και αδιαφορεί για την πραγματική αξία των πτυχίων και τις ουσιαστικές γνώσεις που παρέχουν τα Πανεπιστήμια στους φοιτητές, που γι’ αυτό το λόγο διαμορφώνουν τα προγράμματα σπουδών τους σε κύκλους), η υποστήριξη του Διεθνούς Πανεπιστήμιου (ένα Πανεπιστήμιο στα πρότυπα του Επιχειρηματικού Πανεπιστήμιου, με «πελάτες» από τα Βαλκάνια και τις χώρες πέριξ της νοτιανατολικής Μεσογείου), η στήριξη της ΑΔΙΠ, η προώθηση της επιχειρηματικότητας, η αναβάθμιση του Ανοικτού Πανεπιστήμιου, θα χρηματοδοτηθούν από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» (ΕΠΕΔΒΜ), δήλωσε ο υπουργός Παιδείας. Το νέο φρούτο που εκόμισε ο Σπηλιωτόπουλος, προσπαθώντας να κάνει ντόρο και παίζοντας στο πεδίο της τρομολαγνείας (ιδιαίτερα αγαπητό σπορ αυτό τον καιρό), ήταν η πρόθεση της κυβέρνησης να δημιουργήσει Τμήμα εγκληματολογικών επιστημών.
Για το τέλος, ο Αρης, φύλαγε στους Πρυτάνεις την παραίνεση «να επιδείξουν την ίδια (με την κυβέρνηση) συνέπεια ως προς τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει, διευκρινίζοντας στη συνέχεια ότι απαιτεί την πλήρη εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο.
Ως θεσμική δύναμη, η αφρόκρεμα του πανεπιστημιακού κατεστημένου, ήταν φυσικό να συμμετάσχει στον «διάλογο» για την «αναμόρφωση» του Λυκείου και την αλλαγή του εξεταστικού συστήματος πρόσβασης στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Στην 61η Σύνοδο, λοιπόν, δόθηκε στη δημοσιότητα και το «πλαίσιο της Συνόδου των Πρυτάνεων για το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση». Καταρχήν, το «πλαίσιο», για να υπηρετήσει την ανάγκη να τονιστεί (για τα μάτια, όπως γίνεται φανερό στη συνέχεια από την κατάληξη, αλλά και από το γεγονός ότι απουσιάζει πλήρως η παραμικρή αναφορά στο κοινωνικοοικονομικό καθεστώς μέσα στο οποίο αναζητούνται και πραγματώνονται οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις) ο επιστημονικός, εκπαιδευτικός και παιδαγωγικός ρόλος του πανεπιστημιακού δασκάλου, αναλώνεται σε διάφορες αμπελοφιλοσοφίες. Αμπελοφιλοσοφίες περί ριζικής αναμόρφωσης του Λυκείου, το οποίο πρέπει να καταστεί αυτόνομη βαθμίδα, με υιοθέτηση μοντέλων που προωθούν την απόκτηση γνώσης, την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, τη δημιουργικότητα επαγωγικής και παραγωγικής νόησης, με νέα αναλυτικά προγράμματα, σχολικά εγχειρίδια, διδακτικές μεθόδους, επιμόρφωση εκπαιδευτικών και με ιδιαίτερη έμφαση στις βασικές γνώσεις όπως γλώσσα, μαθηματικά, ιστορία, φυσικές επιστήμες, μέθοδοι προσέγγισης γνώσης, πολιτιστικής καλλιέργειας, κ.λ.π.). Οι Πρυτάνεις θεωρούν, προφανώς, ότι ένα τέτοιο σχολείο είναι εφικτό στον καπιταλισμό, μόνο που απαιτεί χρηματοδότηση, ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό και αναβάθμιση της λεγόμενης τεχνολογικής εκπαίδευσης (στην Δευτεροβάθμια και στην Τριτοβάθμια), ώστε να καταστεί ισότιμος δελεαστικός εταίρος των Πανεπιστημίων (!) και ότι είναι απλώς θέμα μακροχρόνιου σχεδιασμού από την Πολιτεία. Σ’ αυτή την προοπτική έχει θέση η «απρόσκοπτη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση όσων νέων επιθυμούν». Που και πάλι δεν είναι και τόσο «απρόσκοπτη», αφού τα Πανεπιστήμια οφείλουν να έχουν λόγο στον καθορισμό των κριτηρίων εισαγωγής. Γι’ αυτό προτείνονται (πλην της μιας γραπτής εξέτασης) και εναλλακτικές μορφές αξιολόγησης (π.χ. βαθμοί Λυκείου, εξετάσεις σε μαθήματα επιλογής, προφορικές εξετάσεις, συνεντεύ-ξεις κ.α.) και προσδιορισμός από τα Τμήματα και τις Σχολές του προφίλ των ατόμων που αυτά θέλουν να εισαχθούν.
Στη συνέχεια, η πρόταση των Πρυτάνεων προσγειώνεται απότομα στη σκληρή πραγματικότητα και χωρίς πολλά-πολλά προτείνει: Τη διαιώνιση της εξεταστικής διαδικασίας που ισχύει σήμερα. Την προσθήκη μαθημάτων που κατηγορίες επιμέρους ομοειδών Τμημάτων θεωρούν απαραίτητα. Τα θέματα των εξετάσεων να λαμβάνονται από Τράπεζα Θεμάτων. Τα θέματα να είναι διαβαθμισμένης δυσκολίας και να επιλέγονται από ειδικό Σώμα εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας και εξειδικευμένων μελών ΔΕΠ. Να υπάρχει ειδικό Σώμα βαθμολογητών, κ.λ.π.
Ο υπουργός Παιδείας φρόντισε να ψέξει τους Πρυτάνεις γιατί δεν έδωσαν ως τώρα την πρότασή τους για το νέο εξεταστικό σύστημα και διεμήνυσε ότι τον προσεχή Οχτώβριο «θα έχουμε συγκεκριμένα συμπεράσματα καταγεγραμμένα σε μια εισηγητική έκθεση (από το Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, του οποίου προΐσταται ο Μπαμπινιώτης) και στη συνέχεια θα προχωρήσουμε στο αντίστοιχο νομοθετικό έργο».
Για τον χρονικό ορίζοντα αυτού του νομοθετικού έργου, ο Σπηλιωτόπουλος, δεν δεσμεύτηκε. Γιατί, άλλωστε να το κάνει, όταν αυτές οι αλλαγές προκαλούν πάντοτε τριγμούς (με σχολεία και Πανεπιστήμια ανοιχτά), η κυβέρνηση διαβιεί σε παρατεταμένη εκλογική περίοδο και το σύστημα καρατόμησης των νέων παιδιών κάνει μια χαρά τη δουλειά του;
Γιούλα Γκεσούλη