Αφού έσκουξαν τα Πανεπιστήμια για τις τετραετείς προγραμματικές συμφωνίες με το κράτος, που προέβλεπε ο νέος νόμος-πλαίσιο, οι καθηγητικές κάστες έσπευσαν στη συνέχεια να τις υπογράψουν. Αβέρτα δημοσιεύονται στα Φύλλα της Εφημερίδας της Κυβέρνησης οι προγραμματικές συμφωνίες των Ιδρυμάτων με το υπουργείο Παιδείας (συμπεριλαμβάνονται όλα τα Ιδρύματα, ακόμα και αυτά που είχαν τη μεγαλύτερη συμμετοχή στον αγώνα κατά του νόμου Γιαννάκου, όπως π.χ. το ΕΜΠ, το Πανεπιστήμιο Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Κρήτης, κ.λ.π.). Είναι και αυτό μια ένδειξη της υποχώρησης του φοιτητικού κινήματος σ’ αυτή τη φάση, με παράπλευρη απώλεια και την αλλαγή ηγεσίας στην ΠΟΣΔΕΠ. Δε διαθέτουμε αυτή τη στιγμή συγκριτικούς πίνακες με τις χρηματοδοτήσεις των Ιδρυμάτων στο παρελθόν (το σημείωμα αυτό αποτελεί ένα πρώτο σχόλιο), είναι όμως γεγονός ότι η θέσπιση των τετραετών προγραμματικών συμφωνιών είχε ως στόχους τον δραστικό περιορισμό των ήδη πενιχρών δαπανών και τον φρονιματισμό των Ιδρυμάτων και την υποταγή τους στις κατευθύνσεις που χαράσσονται για τα Πανεπιστήμια, στο πλαίσιο των αποφάσεων και της ΕΕ, με τις γνωστές Συμφωνίες της Λισαβόνα, της Μπολόνια, κ.λ.π. Ολα αυτά γίνονται καθαρά μέσα από διατυπώσεις-καρμπόν του είδους: «για την κατανομή της χρηματοδότησης λαμβάνονται υπόψη και τα αποτελέσματα της αξιολόγησης», «το Πανεπιστήμιο αναλαμβάνει τη δέσμευση να εφαρμόζει τις διαδικασίες που προβλέπονται στο ν. 3374/2005 (ΦΕΚ 189 Α΄) για τη διασφάλιση της ποιότητας στην ανώτατη εκπαίδευση… να εκθέτει στην Πολιτεία με τεκμηριωμένο τρόπο τις ανάγκες του για χρηματοδότηση… να προγραμματίζει την ανάπτυξη των υποδομών του καθώς και τον εξορθολογισμό των δαπανών λειτουργίας… να κάνει χρηστή διαχείριση των δημόσιων πόρων…».